50°30′50″N 25°36′24″E/50,513889 25,606667Pałac w Młynowie
| ||
 Pałac Chodkiewiczów w Młynowie, rys. N. Orda | ||
| Państwo |  Ukraina
| |
| Miejscowość | Młynów | |
| Typ budynku | pałac | |
| Inwestor | Ludwika Chodkiewiczowa | |
| Rozpoczęcie budowy | 1790 | |
| Ukończenie budowy | 1791 | |
| Pierwszy właściciel | Ludwika Chodkiewiczowa | |
Położenie na mapie obwodu rówieńskiego  | ||
Położenie na mapie Ukrainy  | ||
| 50°30′50″N 25°36′24″E/50,513889 25,606667
| ||
Pałac w Młynowie – obiekt wybudowany według projektu Leopolda Szlegiela[1] w latach 1790-91 przez Ludwikę Chodkiewiczową (1744-1816)[2].
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Obiekt położony w Młynowie, w osiedlu typu miejskiego na Ukrainie, stolicy rejonu w obwodzie rówieńskim.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pałac, kryty dachem czterospadowym, wybudowany w stylu klasycystycznym; od frontu posiadał portyk z sześcioma kolumnami zwieńczonymi tympanonem[3]. Obiekt został uszkodzony podczas I wojny światowej oraz splądrowany w 1919 r. przez bolszewików. Ocalałe zbiory, w tym cenne archiwalia, hr. Mieczysław Chodkiewicz (1876-1933)[4] wywiózł do Krakowa i Lwowa. Odbudowę pałacu przerwał wybuch II wojny światowej; został on rozebrany jeszcze podczas wojny lub wkrótce po niej. Na jego miejscu w latach 60. wzniesiono budynek szkoły. Z kompleksu pałacowego do czasów współczesnych (2005 rok) zachowały się: klasycystyczna oficyna (obecnie muzeum) i dwa pawilony parkowe[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wioletta Brzezińska-Marjanowska Klasycystyczna architektura pałacowa na Wołyniu ok. 1780-1831 r.
- ↑ Maria Ludwika Rzewuska. genealogia.grocholski.pl. [dostęp 26.05.2016].
- ↑ M. Orłowicz Ilustrowany przewodnik po Wołyniu, s. 39
- ↑ Mieczysław Chodkiewicz. genealogia.grocholski.pl. [dostęp 26.05.2016].
- ↑ Grzegorz Rąkowski, Wołyń. Przewodnik po Ukrainie Zachodniej. Część I, Pruszków: Rewasz, 2005, s. 294-296, ISBN 83-89188-32-5, OCLC 69330692.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Młynów (pow. dubieński), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 547.