50°52′32″N 15°48′50″E/50,875556 15,813889Pałac w Wojanowie
| ||
 nr rej. 240 z 24.08.1950
| ||
 Pałac od południa | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Miejscowość | Wojanów | |
| Adres | Wojanów 9 | |
| Typ budynku | pałac | |
| Kondygnacje | 3 | |
| Ukończenie budowy | 1667 r. | |
| Ważniejsze przebudowy | 1833 r. | |
Położenie na mapie gminy Mysłakowice   Pałac w Wojanowie | ||
Położenie na mapie powiatu jeleniogórskiego  Pałac w Wojanowie | ||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  Pałac w Wojanowie | ||
Położenie na mapie Polski  Pałac w Wojanowie | ||
| 50°52′32″N 15°48′50″E/50,875556 15,813889
| ||
Pałac w Wojanowie – pałac w miejscowości Wojanów w województwie dolnośląskim. Usytuowany po południowej stronie drogi z Jeleniej Góry do Janowic Wielkich.
Spis treści
Historia[edytuj | edytuj kod]
Dobra w Wojanowie w źródłach pisanych po raz pierwszy pojawiają się w XIII wieku. Miejscowość, jako lenno rycerskie, w 1281 roku należała do Eberharda von Schildau. Około połowy XIV w. jako właściciela dóbr dokumenty wymieniają Hansa von Zedlitza. W XVI w. część majątku przeszła pod władanie Schaffgotschów, a następnie von Zedlitz. Nickel von Zedlitz und Nimmersath buduje w latach 1603–1607 nowy renesansowy dwór[1]. W trakcie wojny trzydziestoletniej w 1642 roku dwór spalili Szwedzi[1]. Odbudowano go w 1667 roku, kiedy właścicielem był Christoph von Zedlitz[1], w kolejnych latach obiekt zmieniał często właścicieli. W 1754 r. Wojanów nabył kupiec Daniel von Buchs, zlecił barokową przebudowę pałacu[1]. Dobra wojanowskie w 1817 roku przejął Karl Sigismund von Rothkirch, a po nim Karl Albrecht Ike, który w latach 1832–1833 zmodernizował pałac i założył park krajobrazowy. Obiekt przebudowano w duchu klasycystycznej odmiany neogotyku. Autorem projektu był architekt z kręgu Karla Friedricha Schinkla[1]. W roku 1839 księżna Luiza Niderlandzka otrzymała od swojego ojca, króla Prus Fryderyka Wilhelma III, majątek w Wojanowie. Zadecydowano wówczas o przebudowie, która przystosowała rezydencję do nowej funkcji, rzekomo według jednej z dwóch koncepcji autorstwa: Friedricha Augusta Stülera lub Hermanna Wentzla. W latach 30. i 40. XIX w. przekształcono park według planów Petera Josepha Lenne[1]. Włości należały do rodziny królewskiej do 1908 roku, kiedy zostały sprzedane przez ostatnią spadkobierczynię Marię zu Wied. Do 1945 roku pałac należał kolejno do: Carla Kriegowa, konsula Effenberga oraz wydawcy gazet Kammera. W trakcie II wojny światowej w pałacu urządzono obóz pracy dla robotników przymusowych. Po 1945 roku w pałacu i folwarku znajdował się PGR[1]. Obecnie pałac jest własnością prywatną, mieści się w nim kompleks hotelowo-konferencyjny[1].
Opis obiektu[edytuj | edytuj kod]
Pałac posadowiony na wysokim cokole, przechodzącym w taras po stronie południowej. 3-kondygnacyjny z mezzaninem na planie zbliżonym do kwadratu z okrągłymi alkierzowymi wieżami, nakryty stromym dachem namiotowym[1]. W elewacji ogrodowej rozległy taras z bocznymi schodami, skrajne naroża flankowane przez oranżerie[1]. W elewacji frontowej zachował się dwudzielny portal zwieńczony fryzem, na którym umieszczono tarcze herbowe, obramienia okien w dolnej kondygnacji oraz wewnętrzny portal prowadzący do piwnicy[1]. Korpus boniowany zwieńczony krenelażem[1]. Wnętrze 2-traktowe i 3-dzielne[1]. Znaczna część wyposażenia XIX w. pałacu uległa zniszczeniu w przeciągu lat powojennych i pożaru w 2002 r. Szczęśliwie zachowała się sala balowa z polichromią oraz ornamentalne malowidła sklepień z jednej z górnych kondygnacji wież[1].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
Pałac od południowego wschodu
Pałac od południa
Pałac od południa
Fontanna przy pałacu, w tle folwark
Portal
Zabudowania folwarku
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, ISBN 978-83-89102-63-8.
- Wojciech Kapałczyński, Piotr Napierała: Zamki, pałace i dwory Kotliny Jeleniogórskiej. Wrocław: Fundacja Doliny Pałaców i Ogrodów Kotliny Jeleniogórskiej, 2005, s. 133-136. ISBN 83-92292-21-9.
- Zabytki sztuki w Polsce : Śląsk. Warszawa: Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków, 2006., 2005, s. 941. ISBN 83-92290-61-5.
| ||||||||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
