Państwa nieuznawane

Państwa nieuznawane przez żadne z państw

Państwa uznawane wyłącznie przez kraje niebędące członkiem ONZ

Państwa niebędące członkiem ONZ uznawane przez co najmniej jednego członka ONZ

Państwa będące członkiem ONZ nieuznawane przez co najmniej jednego członka ONZ

Państwa nieuznawane (inne terminy stosowane zamiennie: państwa nieuznane, quasi-państwa, parapaństwa, państwa de facto niepodległe) – termin stosowany dla kilku jednostek politycznych świata, które pomimo braku uznania (lub z minimalnym uznaniem) na arenie międzynarodowej de facto są niepodległymi państwami.

Praktyka uznawania państw pojawiła się pod koniec XVIII w. i była związana z uznaniem niepodległości Stanów Zjednoczonych przez niektóre inne państwa. Później praktyka ta się rozszerzała, by osiągnąć swoją kulminację w postaci uznawania niepodległości byłych kolonii.

W myśl dominującego w prawie międzynarodowym przekonania, uznanie państwa na arenie międzynarodowej nie jest warunkiem koniecznym do jego powstania. W praktyce jednak jest inaczej – państw nieuznawanych na arenie międzynarodowej nie uznaje się za niepodległe. Jednak nie zmienia to faktu, że państwa takie funkcjonują, mają swoje terytoria, ludność i rządy sprawujące suwerenną nad nimi kontrolę. Obszarów separatystycznych, które ogłosiły niepodległość jest na świecie wiele, lecz tylko nieliczne z nich można zaliczyć do państw de facto niepodległych. Nie będą nimi regiony, które proklamowały niepodległość, lecz w dalszym ciągu pozostają pod faktyczną władzą kraju, do którego dotychczas należały. Państwami nie są również obszary separatystyczne, na których wciąż trwają walki i sytuacja może ciągle ulegać zmianie. Tu przykładem jest Czeczenia, w której trwa wojna z Rosją i która obecnie jest w znacznej części podporządkowana Rosji.

Obecnie za de facto niepodległe można uznać osiem państw, których niepodległość, ogłoszona co najmniej kilkanaście lat temu, zdążyła już okrzepnąć lub została uznana przez co najmniej jedno państwo uznawane na arenie międzynarodowej, a ich rządy bez przeszkód sprawują władzę nad terytorium mającym w miarę określone granice i stałą ludność.

Podobny nieco charakter do państw nieuznawanych mają terytoria o nieustalonym statusie. Są to terytoria, które domagają się uznania niepodległości, i których aspiracje są poważnie brane pod uwagę na arenie międzynarodowej. Jednak zawiłości świata międzynarodowej polityki powodują, że dotychczas kraje te faktycznie pozostają pod władzą państw sąsiednich, a ich ostateczny status, tzn. nadanie niepodległości, lub pozostanie w jakiejś formie związku z państwem administrującym obecnie to terytorium, ma zostać rozstrzygnięty w bliżej nieokreślonej przyszłości. Obecnie na świecie istnieją dwa takie terytoria (Sahara Zachodnia i Palestyna), które mimo swojego nieuregulowanego statusu, są przez część państw uznawane za kraje niepodległe.

Państw nieuznawanych nie należy mylić z takimi bytami jak Sealand, Seborga czy Hutt River, które w ogóle nie są elementem międzynarodowej polityki (choć część z nich do tego aspiruje), a ich "istnienie" wynika w głównej mierze z ich ignorowania lub traktowania jako swoisty folklor przez władze poszczególnych państw. Wspomniane państwa są w języku angielskim określane jako micronations, co jednak nie przekłada się na polskie określenie mikronacje – które z kolei jest zazwyczaj stosowane do państw wirtualnych.

Spis treści

1 Państwa częściowo uznane na arenie międzynarodowej
2 Państwa nieuznawane na arenie międzynarodowej, de facto kontrolujące swoje terytorium
3 Terytoria o nieustalonym statusie
4 Historyczne państwa nieuznawane lub częściowo uznane, de facto kontrolujące swoje terytorium, istniejące po 1945 roku
5 Zobacz też
6 Bibliografia
7 Linki zewnętrzne
8 Uwagi

Państwa częściowo uznane na arenie międzynarodowej[edytuj | edytuj kod]

Abchazja od 1992 (w 2014 uznawana przez 5 państw członkowskich ONZ-u: Rosję, Nauru, Nikaraguę, Tuvalu i Wenezuelę)
Cypr Północny od 1974 (w 2014 uznawany przez 1 państwo członkowskie ONZ-u: Turcję)
Kosowo od 2008 (11 lutego 2014 uznawane przez 105 do 108 państw członkowskich ONZ-u^[a]: Afganistan, Albanię, Andorę, Arabię Saudyjską, Australię, Austrię, Bahrajn, Belgię, Belize, Benin, Brunei, Bułgarię, Burkinę Faso, Burundi, Chorwację, Czad, Czarnogórę, Czechy, Danię, Dominikę, Dominikanę, Dżibuti, Egipt, Estonię, Fidżi, Finlandię, Francję, Gabon, Gambię, Ghanę, Grenadę, Gujanę, Gwineę, Gwineę Bissau, Haiti, Holandię, Honduras, Irlandię, Islandię, Japonię, Jemen, Jordanię, Kanadę, Katar, Kiribati, Kolumbię, Komory, Koreę Południową, Kostarykę, Kuwejt, Lesotho, Liberię, Libię, Liechtenstein, Litwę, Luksemburg, Łotwę, Macedonię, Malawi, Malediwy, Malezję, Maltę, Mauretanię, Mikronezję, Monako, Nauru, Niemcy, Niger, Nigerię, Norwegię, Nową Zelandię, Oman, Pakistan, Palau, Panamę, Papuę-Nową Gwineę, Peru, Polskę, Portugalię, Republikę Środkowoafrykańską, Salwador, Saint Kitts i Nevis, Saint Lucia, Samoa, San Marino, Senegal, Sierra Leone, Słowenię, Somalię, Stany Zjednoczone, Suazi, Szwajcarię, Szwecję, Tajlandię, Tanzanię, Timor Wschodni, Tongo, Turcję, Tuvalu, Ugandę, Vanuatu, Węgry, Wielką Brytanię, Włochy, Wybrzeże Kości Słoniowej, Wyspy Marshalla, Wyspy Świętego Tomasza i Książęca i Zjednoczone Emiraty Arabskie)
Krym od 2014 (w 2014 uznawany przez 1 państwo członkowskie ONZ-u: Rosję)
Osetia Południowa od 1991 (w 2014 uznawana przez 5 państw członkowskich ONZ-u: Rosję, Nauru, Nikaraguę, Tuvalu i Wenezuelę)
Tajwan od 1949 (w 2014 uznawany przez 21 państw członkowskich ONZ-u: Belize, Burkinę Faso, Dominikanę, Gwatemalę, Haiti, Honduras, Kiribati, Nauru, Nikaraguę, Palau, Panamę, Paragwaj, Saint Kitts i Nevis, Saint Lucia, Saint Vincent i Grenadyny, Salwador, Suazi, Tuvalu, Wyspy Marshalla, Wyspy Salomona, i Wyspy Świętego Tomasza i Książęcą oraz przez Watykan)