Państwa nieuznawane

Państwa nieuznawane

państwa częściowo uznane na arenie międzynarodowej (przynajmniej przez jedno państwo członkowskie ONZ)

państwa nieuznawane na arenie międzynarodowej, de facto kontrolujące swoje terytorium

terytoria o nieustalonym statusie politycznym

Państwa nieuznawane (inne terminy stosowane zamiennie: państwa nieuznane, quasi-państwa, parapaństwa, państwa de facto niepodległe) – termin stosowany dla kilku jednostek politycznych świata, które pomimo braku uznania na arenie międzynarodowej (lub z minimalnym uznaniem) de facto są niepodległymi państwami.

Praktyka uznawania państw pojawiła się pod koniec XVIII wieku w związku z uznaniem niepodległości Stanów Zjednoczonych przez niektóre inne państwa. Później zasada ta się rozszerzała, by osiągnąć kulminację w postaci uznawania niepodległości byłych kolonii.

W myśl dominującej w prawie międzynarodowym zasady uznanie państwa na arenie międzynarodowej nie jest warunkiem koniecznym do jego powstania. W praktyce jednak jest inaczej: państw nieuznawanych na arenie międzynarodowej nie uważa się za niepodległe. Jednak nie zmienia to faktu, że państwa takie funkcjonują, mają swoje terytoria, ludność i rządy sprawujące nad nimi suwerenną kontrolę. Obszarów separatystycznych, które ogłosiły niepodległość, jest na świecie wiele, lecz tylko nieliczne z nich można zaliczyć do państw de facto niepodległych. Nie będą nimi regiony, które proklamowały niepodległość, lecz w dalszym ciągu pozostają pod faktyczną władzą kraju, do którego dotychczas należały. Państwami nie są również obszary separatystyczne, na których wciąż trwają walki i sytuacja może ciągle ulegać zmianie – przykładem jest Czeczenia, która obecnie jest w znacznej części podporządkowana Rosji.

Obecnie za de facto niepodległe można uznać osiem państw, których niepodległość, ogłoszona co najmniej kilkanaście lat temu, zdążyła już okrzepnąć lub została uznana przez co najmniej jedno państwo uznawane na arenie międzynarodowej, a ich rządy bez przeszkód sprawują władzę nad terytorium, mającym w miarę określone granice i stałą ludność.

Podobny nieco charakter do państw nieuznawanych mają terytoria o nieustalonym statusie. Są to terytoria, które domagają się uznania niepodległości i których aspiracje są poważnie brane pod uwagę na arenie międzynarodowej. Zawiłości świata polityki międzynarodowej powodują jednak, że dotychczas kraje te faktycznie pozostają pod władzą państw sąsiednich, a ich ostateczny status, to znaczy nadanie niepodległości lub pozostanie w jakiejś formie związku z państwem administrującym, ma zostać rozstrzygnięty w bliżej nieokreślonej przyszłości. Obecnie na świecie istnieją dwa takie terytoria: Sahara Zachodnia i Palestyna – mimo swojego nieuregulowanego statusu są one przez część państw uznawane za kraje niepodległe.

Państw nieuznawanych nie należy mylić z mikronacjami (na przykład Sealand, Seborga, Hutt River), które w ogóle nie są elementem polityki międzynarodowej (choć część z nich do tego aspiruje), a ich „istnienie” wynika w głównej mierze z ich ignorowania lub traktowania przez władze poszczególnych państw jako swoisty folklor.

Do grona państw nieuznawanych nie zalicza się terytoriów kontrolowanych przez grupy terrorystyczne. Przykładem jest Państwo Islamskie, które ogłosiło się kalifatem 29 czerwca 2014^[1], posiada pełną kontrolę nad opanowanym terytorium i ma znamiona państwowości^[2]. Część źródeł z tego powodu rozważa czy Państwo Islamskie można uznać za państwo^[3], a niektóre źródła określają Państwo Islamskie mianem quasi-państwa^[4]. Jednak nie jest zaliczane do państw nieuznawanych, gdyż przeszkodą jest nie tylko brak uregulowanego statusu międzynarodowego, ale także łamanie międzynarodowych praw człowieka, terroryzm i zbrodniczość wpisane w ideę działania samozwańczego kalifatu^[5]^[6] i krytykę całości idei ze strony Organizacji Narodów Zjednoczonych^[7]. Skala zbrodniczości i terroru w rozmiarze domniemanego państwa nie jest spotykana w żadnym kraju na świecie w historii współczesnej – z tych względów Państwo Islamskie określa się mianem organizacji terrorystycznej – z silną i rozbudowaną strukturą – ale nie państwem nieuznawanym.^[8] Również znaczna większość środowiska muzułmańskiego neguje państwowość (także w rozumieniu ponadnarodowego kalifatu) i określa Państwo Islamskie mianem organizacji terrorystycznej^[6]^[9].

Spis treści

1 Państwa częściowo uznane na arenie międzynarodowej
2 Państwa nieuznawane na arenie międzynarodowej, de facto kontrolujące swoje terytorium
3 Terytoria o nieustalonym statusie
4 Historyczne państwa nieuznawane lub częściowo uznane, de facto kontrolujące swoje terytorium, istniejące po 1945 roku
5 Zobacz też
6 Uwagi
7 Przypisy
8 Bibliografia
9 Linki zewnętrzne

Państwa częściowo uznane na arenie międzynarodowej

Abchazja od 1992 (w 2014 uznawana przez 4 państwa członkowskie ONZ: Rosję, Nauru, Nikaraguę i Wenezuelę oraz 4 inne państwa nieuznawane: Donieck^[10], Górski Karabach^[11], Naddniestrze i Osetię Południową^[12]; posiada ambasady w: Nikaragui^[13], Rosji^[14])
Cypr Północny od 1974 (w 2014 uznawany przez 1 państwo członkowskie ONZ: Turcję)
Kosowo od 2008 (11 lutego 2014 uznawane przez 105 do 108 państw członkowskich ONZ^[a]: Afganistan, Albanię, Andorę, Arabię Saudyjską, Australię, Austrię, Bahrajn, Belgię, Belize, Benin, Brunei, Bułgarię, Burkinę Faso, Burundi, Chorwację, Czad, Czarnogórę, Czechy, Danię, Dominikę, Dominikanę, Dżibuti, Egipt, Estonię, Fidżi, Finlandię, Francję, Gabon, Gambię, Ghanę, Grenadę, Gujanę, Gwineę, Gwineę Bissau, Haiti, Holandię, Honduras, Irlandię, Islandię, Japonię, Jemen, Jordanię, Kanadę, Katar, Kiribati, Kolumbię, Komory, Koreę Południową, Kostarykę, Kuwejt, Lesotho, Liberię, Libię, Liechtenstein, Litwę, Luksemburg, Łotwę, Macedonię, Malawi, Malediwy, Malezję, Maltę, Mauretanię, Mikronezję, Monako, Nauru, Niemcy, Niger, Nigerię, Norwegię, Nową Zelandię, Oman, Pakistan, Palau, Panamę, Papuę-Nową Gwineę, Peru, Polskę, Portugalię, Republikę Środkowoafrykańską, Salwador, Saint Kitts i Nevis, Saint Lucia, Samoa, San Marino, Senegal, Sierra Leone, Słowenię, Somalię, Stany Zjednoczone, Suazi, Szwajcarię, Szwecję, Tajlandię, Tanzanię, Timor Wschodni, Tonga, Turcję, Tuvalu, Ugandę, Vanuatu, Węgry, Wielką Brytanię, Włochy, Wybrzeże Kości Słoniowej, Wyspy Marshalla, Wyspy Świętego Tomasza i Książęca i Zjednoczone Emiraty Arabskie)
Osetia Południowa od 1991 (w 2014 uznawana przez 4 państwa członkowskie ONZ: Rosję, Nauru, Nikaraguę i Wenezuelę oraz 6 innych państw nieuznawanych: Abchazję^[12], Donieck^[15], Górski Karabach, Ługańsk^[16], Naddniestrze i Saharę Zachodnią^[17]; posiada ambasady w: Abchazji^[13], Ługańsku^[18], Nikaragui^[19], Rosji i Wenezuali^[20])
Republika Chińska od 1949 (w 2017 uznawana przez 19 państw członkowskich ONZ: Belize, Burkinę Faso, Dominikanę, Gwatemalę, Haiti, Honduras, Kiribati, Nauru, Nikaraguę, Palau, Paragwaj, Saint Kitts i Nevis, Saint Lucia, Saint Vincent i Grenadyny, Salwador, Suazi, Tuvalu, Wyspy Marshalla, Wyspy Salomona oraz przez Stolicę Apostolską)