Przejdź do zawartości

Państwowy Fundusz Mieszkaniowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Państwowy Fundusz Mieszkaniowy – wydzielone środki finansowe ustanowione ustawą z 1919 r., mający celu ułatwienie budowy domów z małymi, tanimi oraz higienicznymi mieszkaniami dla ludności niezamożnej[1].

Zarządzanie Funduszem

[edytuj | edytuj kod]

Zarząd funduszem należał do Komisji, która składała się z Ministra Zdrowia Publicznego oraz z przedstawicieli Ministerstw: Skarbu, Robót Publicznych i Zdrowia Publicznego.

Fundusz Mieszkaniowy posiadał atrybucję osoby prawnej.

Przeznaczenie Funduszu

[edytuj | edytuj kod]

Państwowy Fundusz Mieszkaniowy przeznaczony był:

  • w celu bezpośredniego udzielania pożyczek,
  • w celu przyjmowania poręki za pożyczki i ich oprocentowanie.

Komisja Funduszu zarządzała nimi w dwóch oddzielnych postępowaniach.

Suma roczna poręczeń, objętych przez Komisję dla udzielania poręki, nie mogła przekraczać 10-krotnej wysokości rocznej dotacji Funduszu. Z tytułu poręki Państwo odpowiadało wobec udzielających pożyczki po wyczerpaniu wszystkich środków prawnych przeciw dłużnikowi.

Na rzecz Funduszu wstawiano corocznie do budżetu Państwa odpowiednie kwoty, które wpłacano do majątku Funduszu. W 1919 r. dotacja na pożyczki wyniosła 15 000 000 marek.

Pomoc kredytowa

[edytuj | edytuj kod]

Pomocy kredytowej udzielano w pierwszym rzędzie zarządom komunalnym:

  • na zakup terenów, materiałów budowlanych lub ich wytwarzanie oraz na budowę domów z małymi, tanimi mieszkaniami higienicznymi dla ludności niezamożnej w szczególności dla inwalidów wojennych, dla wdów i sierot po poległych wojskowych oraz dla niezamożnych rodzin robotniczych i urzędniczych, obarczonych licznym potomstwem;
  • na pożyczki, które zarządy komunalne przyznawały kooperatywom mieszkaniowym, organizacjom społecznym i instytucjom, na zakup terenu pod budowę lub na budowę małych tanich mieszkań.

Ogólna suma obciążeń nieruchomości korzystających z poręki Funduszu nie mogła przekroczyć 95% szacunku nieruchomości.

Udzielane pożyczki zwracane były Funduszowi w ratach umarzającej pożyczki

Pojęcie tanie mieszkania

[edytuj | edytuj kod]

Za małe, tanie i higieniczne mieszkania uważano mieszkania[2][3]:

  • których powierzchnia mieszkalna, bez uwzględniania pomieszczeń ubocznych (przedpokoi, spiżarń, łazienek, wychodków) nie wynosiła więcej jak 100 m2 i które były dla siebie wewnętrznie zamknięte;
  • których czynsz mógł być pobierany w takiej sumie, żeby właściciel domu, po potrąceniu z ogólnej sumy czynszowej wydatków, nie płacił nie więcej jak 7%.

Warunki otrzymanie pożyczki

[edytuj | edytuj kod]

W celu zbadania budowli pod względem techniczno-budowlanym, sanitarnym i policyjno-obyczajowym oraz celem wyjaśnienia innych ważnych spraw administracyjnych, należało dołączyć do prośby o pożyczkę:

  • sporządzony urzędowo wyciąg z księgi hipotecznej,
  • plany budowlane i sytuacyjne (szkice sytuacyjne),
  • obliczenie rentowności i przedstawienie kosztorysu wraz z opisem budowy,
  • zasady wynajmu mieszkań,
  • porządek prawny, w którym należało zwłaszcza uregulować terminy wypowiadania umowy (przynajmniej na 14 dni);
  • wykaz stanu majątkowego osoby starającej się o pożyczkę.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ustawa z dnia 1 sierpnia 1919 r. w przedmiocie utworzenia Państwowego Funduszu Mieszkaniowego. Dz.U. z 1919 r. nr 72, poz. 424
  2. Rozporządzenie Ministra Zdrowia Publicznego w porozumieniu z Ministrem Skarbu i Ministrem Robót Publicznych z dnia 3 lutego 1920 r. Instrukcja dla Komisji Państwowego Funduszu Mieszkaniowego. Dz.U. z 1920 r. nr 14, poz. 77
  3. Rozporządzenie Ministra Zdrowia Publicznego z dnia 24 lutego 1922 r. wydane w porozumieniu z Ministrem Skarbu i Ministrem Robót Publicznych w przedmiocie zmiany ustępu 4 art. 24 Instrukcji dla Komisji państwowego funduszu mieszkaniowego. Dz.U. z 1922 r. nr 18, poz. 153