Przejdź do zawartości

Paisjusz (Ankow)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paisjusz
Aleksandyr Ankow
Metropolita wraczański
Ilustracja
Kraj działania

Bułgaria

Data i miejsce urodzenia

6 sierpnia 1888
Swoge

Data i miejsce śmierci

16 maja 1974
Wraca

Metropolita wraczański
Okres sprawowania

1930–1974

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Bułgarski Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Metropolia wraczańska

Diakonat

do 1923

Prezbiterat

do 1923

Chirotonia biskupia

1923

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

1923

Miejscowość

Sofia

Miejsce

Sobór św. Niedzieli

Konsekrator

Stefan (Szokow)

Współkonsekratorzy

Serafin (Sobolew)

Biskup Paisjusz wśród hierarchów Bułgarskiego Kościoła Prawosławnego, 1937 r. (stoi trzeci z prawej)

Paisjusz, imię świeckie Aleksandyr Rajkow Ankow (ur. 6 sierpnia 1888 w Swoge, zm. 16 maja 1974 we Wracy) – bułgarski biskup prawosławny, przewodniczący Świętego Synodu Bułgarskiego Kościoła Prawosławnego w latach 1949–1951.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie teologiczne uzyskał w seminarium Patriarchatu Konstantynopolitańskiego na wyspie Chalki, a następnie na wydziale teologicznym Uniwersytetu w Czerniowcach, gdzie obronił pracę doktorską. W latach 1915–1921 studiował filozofię i nauki prawne w Monachium i Lipsku. Po wyświęceniu na diakona służył razem z egzarchą bułgarskim Józefem, był także bibliotekarzem, prawnikiem i przewodniczącym wydziału kulturalno-oświatowego przy Świętym Synodzie. Następnie powierzono mu obowiązki protosynkellosa metropolii sofijskiej[1].

W 1923 został wyświęcony na biskupa znepolskiego, wikariusza metropolii sofijskiej. Brał udział w redagowaniu nowego statutu wewnętrznego Egzarchatu Bułgarskiego, przyjętego następnie w 1923 na soborze lokalnym w Sofii[1].

Katedrę wraczańską objął w 1930[2]. W metropolii wraczańskiej działał na rzecz budowy nowych cerkwi i remontów już istniejących, zainicjował kursy teologiczne dla kapłanów, jak również rozpoczął wydawanie miesięcznika „Духовно възраждане” (Duchowe odrodzenie). Zbudował także nową rezydencję biskupów wraczańskich[2]. Wspierał działalność charytatywną. Z jego inicjatywy eparchia wraczańska zaangażowała się w prowadzenie stołówek, przytułków dla sierot i starców, organizując kolonie letnie w klasztorach metropolii wraczańskiej. Regularnie przeprowadzał zbiórki na rzecz ubogich mieszkańców Wracy[3].

Wieloletni członek ścisłego kierownictwa Świętego Synodu Egzarchatu Bułgarskiego[3]. Odegrał decydującą rolę w odsunięciu metropolity sofijskiego Stefana od urzędu egzarchy Bułgarii w 1948[4]; do pozbawienia metropolity urzędu dążyły władze komunistycznej Bułgarii, natomiast inni członkowie Synodu, zazdroszcząc hierarsze popularności, sami oskarżyli go o współpracę ze Stanami Zjednoczonymi i Wielką Brytanią[5]. Po zmuszeniu Stefana do odejścia w stan spoczynku metropolita Paisjusz był faktycznym przywódcą Świętego Synodu, jednak urząd przewodniczącego Synodu objął metropolita dorostolsko-czerweński Michał. W styczniu 1949 zrezygnował on jednak z tej funkcji, wówczas objął ją metropolita Paisjusz[4], który pozostawał przewodniczącym Synodu przez dwa lata[3]. Bronił prawa Cerkwi prawosławnej do prowadzenia działalności społecznej, twierdząc, że samo państwo nie jest w stanie rozwiązywać problemów społecznych[3].

W 1971 był jednym z trzech kandydatów do objęcia urzędu patriarchy Bułgarii, obok metropolity łoweckiego Maksyma oraz metropolity dorostolskiego Sofroniusza. W wyborach największą liczbę głosów (98) uzyskał popierany przez władze państwowe metropolita Maksym, na metropolitę Paisjusza głosowało dwóch delegatów[6].

Na urzędzie metropolity wraczańskiego pozostawał do śmierci w 1974[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Zarys historii metropolii wraczańskiej. [dostęp 2013-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-29)].
  2. a b c Wraczanskaja jeparchija w Encyklopedii Prawosławnej
  3. a b c d Йордан Василев, Социалната, благотворителна и добротворна дейност на Българската православна църква 1915–1950 година
  4. a b P. Ramet: Religion and Nationalism in Soviet and East European Politics. Durham: Duke University Press, 1984, s. 191. ISBN 0-8223-0608-5.
  5. Tadeusz Czekalski, Bułgaria, Warszawa: TRIO, 2010, s. 215–217, ISBN 978-83-7436-252-8, OCLC 751435356.
  6. I.Z. Dimitrow, Bulgarian Christianity [w:] red. K. Parry, The Blackwell Companion to Eastern Christianity, Blackwell Publishing, Victoria, 2007, s.68