Paleobatrach
| Palaeobatrachus | |
| Tschudi, 1839 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj |
paleobatrach |
Paleobatrach (Palaeobatrachus) – rodzaj niewielkich płazów bezogonowych z rodziny Palaeobatrachidae występujących w Europie i Ameryce Północnej od późnej kredy do wczesnego plejstocenu[1]. Jego nazwa oznacza „pradawna żaba”.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Palaeobatrachus był niewielkim zwierzęciem, osiągającym długość około 10 cm – największy z gatunków, Palaeobatrachus gigas, dorastał do 12 cm[2]. Doskonale zachowane skamieniałości tych płazów pozwoliły paleontologom dokładnie odtworzyć ich realny wizerunek. Wyglądem bardzo przypominały żyjące dziś w środkowej i południowej Afryce platany. Ich ciała były względnie duże, a głowy szerokie. Podobnie jak u większości współczesnych płazów bezogonowych, samice były większe od samców.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Skamieniałości paleobatrachów znajdowane są w wielu rejonach Europy Środkowej – przede wszystkim w Czechach, wschodnich Niemczech oraz na stanowisku w Geiseltal na zachodzie Niemiec.
Nieliczne szczątki pochodzą też z mastrychtu Ameryki Północnej, m.in. z formacji Horseshoe Canyon[3].
Paleobiologia[edytuj | edytuj kod]
Palaeobatrachus był płazem prowadzącym całkowicie wodny tryb życia. Jego workowate płuca, znajdujące się na grzbietowej stronie tułowia, umożliwiały mu pozostawanie pod wodą przez długi czas. Prawdopodobnie zasiedlał niewielkie, gęsto zarośnięte, wolno płynące zbiorniki bądź bagna, obfitujące w owady i skorupiaki, którymi się żywił. Niewielki składnik jego diety stanowiły także drobne kręgowce[4].
Gatunki[edytuj | edytuj kod]
- Palaeobatrachus diluvianus (Goldfuss, 1831)
- Palaeobatrachus eurydices Villa et al., 2016
- Palaeobatrachus hauffianus (Fraas, 1909)
- Palaeobatrachus gigas von Meyer, 1860
- Palaeobatrachus grandipes (Giebel, 1851)
- Palaeobatrachus occidentalis Estes & Sanchíz, 1982
- Palaeobatrachus robustus Hossini & Rage, 2000
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Andrea Villa, Zbyněk Roček, Emanuel Tschopp, Lars W. Van Den Hoek Ostende i Massimo Delfino. Palaeobatrachus eurydices, sp. nov. (Amphibia, Anura), the last western European palaeobatrachid. „Journal of Vertebrate Paleontology”, 2016. DOI: 10.1080/02724634.2016.1211664. (ang.).
- ↑ Zbyněk Roček, Ronald Böttcher, Richard Wassersug. Gigantism in tadpoles of the Neogene frog Palaeobatrachus. „Paleobiology”. 32 (4), s. 666–675, 2006. DOI: 10.1666/05073.1. (ang.).
- ↑ Derek W. Larson, Donald B. Brinkman, Phil R. Bell. Faunal assemblages from the upper Horseshoe Canyon Formation, an early Maastrichtian cool-climate assemblage from Alberta, with special reference to the Albertosaurus sarcophagus bonebed. „Canadian Journal of Earth Sciences”. 47 (9), s. 1159–1181, 2010. DOI: 10.1139/E10-005. (ang.).
- ↑ Michael Wuttke, Markus Poschmann. First finding of fish in the diet of a water-dwelling extinct frog Palaeobatrachus from the Upper Oligocene Fossil-Lagerstätte Enspel (Westerwald Mountains, Western Germany). „Palaeobiodiversity and Palaeoenvironments”. 90 (1), s. 59–64, 2010. DOI: 10.1007/s12549-009-0019-z. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Josef Benes: Prehistoric Animals and Plants. Praga: Artia, 1979, s. 178.
- Martin Ivanov. Herpetological assemblages from the Pliocene to middle Pleistocene in Central Europe: paleoecological significance. „Geodiversitas”. 29 (2), s. 297–320, 2007. (ang.).