Palladiusz (Szerstiennikow)
| ||
| ||
| metropolita orłowski | ||
| Kraj działania |  Imperium Rosyjskie /  ZSRR
| |
| Data i miejsce urodzenia | 5 kwietnia 1896 Bolszoje Rajskoje | |
| Data i miejsce śmierci | 23 kwietnia 1976 Orzeł | |
| metropolita orłowski | ||
| Okres sprawowania | 1968–1976 | |
| Wyznanie | prawosławne | |
| Kościół | Rosyjski Kościół Prawosławny | |
| Inkardynacja | Eparchia orłowska | |
| Śluby zakonne | 1922 | |
| Diakonat | 21 listopada 1922 | |
| Prezbiterat | 18 czerwca 1922 | |
| Sakra biskupia | 14 grudnia 1930 | |
| |||||
| Data konsekracji | 14 grudnia 1930 | ||||
| Konsekrator | Atanazy (Malinin) | ||||
| Współkonsekratorzy | Ireneusz (Szulmin) | ||||
| |||||
Palladiusz, imię świeckie Pawieł Aleksandrowicz Szerstiennikow (ur. 5 kwietnia 1896 w Bolszym Rojskim, zm. 23 kwietnia 1976 w Orle) – rosyjski biskup prawosławny.
Był synem kapłana prawosławnego. Jego brat Aleksandr również został duchownym[1]. W 1917 ukończył seminarium duchowne we Wiatce i rozpoczął studia w Kazańskiej Akademii Duchownej, które musiał przerwać, został bowiem zmobilizowany do armii rosyjskiej. Po powrocie z frontu w roku następnym został psalmistą w eparchii wiackiej, zaś w 1920 wznowił równolegle naukę teologii i studia medycznej na uniwersytecie w Kazaniu.
21 listopada 1921 przyjął święcenia diakońskie z rąk biskupa czeboksarskiego Atanazego, natomiast 18 czerwca 1922 został wyświęcony na kapłana przez metropolitę kazańskiego i swijaskiego Cyryla. W tym samym roku złożył wieczyste śluby mnisze. W 1924 został archimandrytą, zaś od 1926 do 1930 kierował monasterem Wprowadzenia Matki Bożej w Kazaniu.
14 grudnia 1930 miała miejsce jego chirotonia na biskupa jełabuskiego, wikariusza eparchii kazańskiej, w której jako konsekratorzy wzięli udział arcybiskup kazański i swijaski Atanazy oraz biskup pomocniczy eparchii kazańskiej Ireneusz. Od 1933 biskup Palladiusz był wikariuszem eparchii twerskiej z tytułem biskupa rżewskiego. Od 1936 do 1937 był biskupem ołonieckim i pietrozawodskim, zaś od 1937 – biskupem kalinińskim. W 1938 otrzymał godność arcybiskupa.
W 1943 został aresztowany przez NKWD i przez cztery lata był więziony w łagrze na Czukotce[1].
Po zwolnieniu z obozu w 1947 został arcybiskupem siemipałatyńskim i pawłodarskim, zaś w 1948 przeniesiono go na katedrę omską i tiumeńską, zaś w 1949 – irkucką i czycką. Następnie w 1958 powierzono mu zarząd eparchii saratowskiej. W 1963 przeniesiony został po raz kolejny na katedrę orłowską. W 1968 otrzymał godność metropolity. W swojej eparchii prowadził zabronioną przez władze radzieckie działalność charytatywną oraz aktywnie wyszukiwał nowych kandydatów do przyjęcia święceń diakońskich i kapłańskich, wyświęcając część z nich w tajemnicy[2].
W 1970 uczestniczył w nadawaniu autokefalii Kościołowi Prawosławnemu w Ameryce.
Zmarł w 1976 po długiej chorobie i został pochowany na cmentarzu św. Jana Chrzciciela w Orle.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Палладий (Шерстенников Павел Александрович)
- ↑ D. Pospielovsky: The Russian Church under the Soviet regime 1917–1982. Crestwood-New York: St. Vladimir's Seminary Press, 1984, s. 419. ISBN 0-88141-033-0.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
| Poprzednik Borys (Szypulin) |
Biskup ołoniecki 1936 – 1937 |
Następca Nektariusz (Grigorjew) |
| Poprzednik Nikifor (Nikolski) |
Biskup kaliniński 1937 – 1943 |
Następca Bazyli (Ratmirow) |
| Poprzednik Aleksander (Szczukin) |
Biskup siemipałatyński 1947 – 1948 |
Następca Warsonofiusz (Griniewicz) |
|
| Poprzednik Beniamin (Fiedczenkow) |
Biskup saratowski 1958 – 1963 |
Następca Bartłomiej (Gondarowski) |
|
|
