Ryjownik duży
(Przekierowano z Paracrocidura maxima)
|
||
| Paracrocidura maxima[1] | ||
| Heim de Balsac, 1959 | ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ssaki | |
| Podgromada | żyworodne | |
| Infragromada | łożyskowce | |
| Rząd | ryjówkokształtne | |
| Rodzina | ryjówkowate | |
| Podrodzina | zębiełki | |
| Rodzaj | ryjownik | |
| Gatunek | ryjownik duży | |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | ||
 |
||
| Zasięg występowania | ||
 |
||
Ryjownik duży[3] (Paracrocidura maxima) – gatunek owadożernego ssaka z rodziny ryjówkowatych (Soricidae). Występuje w Afryce Środkowej w Burundi, Demokratycznej Republice Konga, Rwandzie[2][4]. W 2003 roku odnotowany w Ugandzie[5]. Zamieszkuje górskie lasy tropikalne pomiędzy wysokościmi 850 a 2 680 m n.p.m.[2] Ekologia słabo poznana. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii NT (podwyższonego ryzyka)[2]. Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest utrata siedlisk wskutek przekształcania terenów leśnych na potrzeby rolnicze[2].
Przypisy
- ↑ Paracrocidura maxima, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e Hutterer, R. & Kerbis Peterhans, J. 2008, Paracrocidura maxima, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015.2 [dostęp 2015-08-08] (ang.).
- ↑ Nazwa polska za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 67. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Paracrocidura maxima. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2 lipca 2010]
- ↑ A. Kasangaki, R. Kityo, J. Kerbis. Diversity of rodents and shrews along an elevational gradient in Bwindi Impenetrable National Park, south-western Uganda. „African Journal of Ecology”. 41 (2), s. 115-123, 2003. DOI: 10.1046/j.1365-2028.2003.00383.x (ang.).
