Parafia Matki Boskiej Częstochowskiej w Radoryżu Kościelnym

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Parafia Matki Bożej Częstochowskiej
Ilustracja
kościół parafialny
Państwo

 Polska

Siedziba

Radoryż Kościelny

Adres

Radoryż Kościelny 4A
21-470 Krzywda

Data powołania

1588

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Diecezja

siedlecka

Dekanat

Adamów

Kościół

MB Częstochowskiej

Proboszcz

ks. kan. mgr Zbigniew Daniluk

Wezwanie

Matki Bożej Częstochowskiej

Położenie na mapie gminy Krzywda
Mapa konturowa gminy Krzywda, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „ParafiaMB Częstochowskiej”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej znajduje się punkt z opisem „ParafiaMB Częstochowskiej”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „ParafiaMB Częstochowskiej”
Położenie na mapie powiatu łukowskiego
Mapa konturowa powiatu łukowskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „ParafiaMB Częstochowskiej”
Ziemia51°48′52″N 22°08′59″E/51,814444 22,149722
Strona internetowa

Parafia Matki Bożej Częstochowskiej w Radoryżu Kościelnymparafia rzymskokatolicka w Radoryżu Kościelnym.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Kościół powstał w 1552[1]. Posiada księgi parafialne od 1700 r.

Pierwszy kościół, pod wezwaniem św. Jakuba Młodszego, drewniany, został sfinansowany i uposażony w 1588 r. przez Jana Czyszkowskiego[2]. Początkowo była to świątynia filialna parafii w Tuchowiczu, a staraniom o utworzenie niezależnej parafii sprzeciwiał tamtejszy pleban obawiający się utraty dochodów. Dopiero komisja biskupia z Krakowa (Ziemia łukowska podlegała archidiecezji krakowskiej) rozstrzygnęła spór na korzyść Czyszkowskiego. Parafia obejmowała wsie będące jego własnością – Fiukówkę, Kożuchówkę, Krzywdę i Radoryż. Akt erekcyjny podpisał biskup Piotr Myszkowski 20 sierpnia 1588 r.[3]

Drugi kościół, również drewniany, został ufundowany w 1735 r. przez Krzysztofa Jezierskiego, starostę grodeckiego. O budowli wiadomo, że był to budynek z drewna sosnowego, jednonawowy, o wymiarach (15,5 × 6) m i wysokości 6 m, z prezbiterium, chórem, zakrystią i dwiema kruchtami. Dach zdobiła sygnaturka o wysokości 3,5 m z krzyżem. Wewnątrz znajdował się m.in. ołtarz z obrazem przedstawiającym patrona kościoła, 2 boczne ołtarze, 2 konfesjonały i 8 ławek[4].

Kościół ten od roku 1915 (rozpoczęcie użytkowania obecnej świątyni) do 1923 był nieużywany. Początkowo wspólnota parafialna zamierzała go sprzedać, jednak władze wojewódzkie zabroniły rozbiórki zabytku. Dopiero w 1925 roku ruina została rozebrana, a pozyskane z niej materiały sprzedane pewnemu rolnikowi z Okrzei, który wzniósł z nich zabudowania gospodarcze[a]. Ołtarz nabyła parafia z Wandowa (nie zachował się)[4].

Plany budowy kolejnego kościoła pojawiły się już w roku 1876. Jednak z powodu różnych sporów (m.in. co do usytuowania nowej świątyni) budowę rozpoczęto, staraniem księdza Józefa Szyszko, dopiero 25 lipca 1908 roku. Grunt ofiarowali Władysław Holnicki-Szulc i Jakub Kot. 8 grudnia 1915 roku ks. Feliks Majewski, dziekan łukowski, uroczyście pobłogosławił nową świątynię[4].

Współczesność[edytuj | edytuj kod]

Obecny murowany kościół parafialny nosi wezwanie Matki Boskiej Częstochowskiej. Jest to świątynia w stylu neogotyckim, trójnawowa, z prezbiterium, boczną kaplicą i zakrystią. Ołtarz główny nawiązuje stylem do gotyku; głównym elementem jest obraz patronki. Na ołtarzu znajdują się także 3 drewniane posągi autorstwa Juliana Barwickiego z roku 1942 – św. Jana Ewangelisty, św. Anny i św. Jakuba Apostoła. W mensie umieszczone są relikwie św. Justyna Męczennika i św. Tymoteusza[4].

Dach świątyni kryty jest blachą miedzianą, natomiast podłoga wyłożona jest kwadratowymi płytkami terakotowymi w czterech kolorach[b]. Wieża położona nad głównym przedsionkiem ma przekrój ośmiokątny. Wymiary budowli to (37 × 15,5) m, wysokość – 45 m[4]. Zainstalowane jest ogrzewanie nawiewne.

W roku 1943 boczne ołtarze, prawdopodobnie pochodzące z poprzedniego kościoła, zostały wymienione na nowe, w stylu ołtarza głównego.

Obok kościoła stoi dzwonnica z dwoma dzwonami: większym, z roku 1598, i mniejszym, z roku 1625; za ceglanym murem znajdują się dwie plebanie i budynek gospodarczy, a nieco dalej – duży cmentarz parafialny.

Proboszczowie[4]:

  • od marca 1905 – Józef Szyszko (*1870, †1919)
  • od lipca 1910 – Bolesław Włodkowski (*1880, †?)
  • od maja 1932 – Jan Kłopotek (*1884, †1964)
  • od września 1946 – Bolesła Krępla (*1907, †?)
  • od września 1951 – Stefan Kosmulski (*1891, †1957)
  • od czerwca 1956 – Tadeusz Kaszyński (*1905, †1981)
  • od kwietnia 1958 – Wojciech Pogorzelski (*1918, †?)
  • od maja 1970 – Jan Socha (*1905, †?)
  • od listopada 1976 – Stanisław Kurek (*1934)
  • od marca 1985 – Wiesław Michalik (*1935)
  • od sierpnia 1994 – Jan Grochowski (*1950)
  • od lipca 2004 – Franciszek Hołda (*1939, †2013)[5]
  • od sierpnia 2009 – Mieczysław Milczarczyk (*1951)
  • od lipca 2021 – Zbigniew Daniluk[6]

Parafia obejmuje miejscowości: Radoryż Kościelny, Drożdżak (od 1 lipca 1964)[4], Fiukówkę, Kożuchówkę, Krzywdę, Laski, Nowy Patok, Radoryż Smolany, Stary Patok i Wielgolas[1].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Było to w ewidentnej sprzeczności z postanowieniem biskupa Przeździeckiego, który wydał pozwolenie na rozbiórkę i sprzedaż materiałów wyłącznie na cele „nie uwłaczające czci bożej”.
  2. Pokrycie dachu miedzianą blachą oraz ułożenie ozdobnej podłogi miało miejsce podczas remontu świątyni na przełomie lat 70. i 80. XX w. Wtedy też zainstalowano stalowo-szklane drzwi między przedsionkiem i główną nawą.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Strona parafii.
  2. Parafia na stronie diecezji.
  3. Henryk Szczęśniak. Wola Finkowa, czyli Fiukówka. „Puls Naszego Regionu”, s. 12–13, 2003-07-11. (pol.). 
  4. a b c d e f g Michał Bieńczyk: Postać kościoła i parafia Radoryż na przestrzeni ostatniego stulecia. Nowe Opole, 2014.
  5. Zmarł Ks. Kan. Franciszek Hołda. parafiaradoryz.pl, 2013-07-25. [dostęp 2017-01-14]. (pol.).
  6. Powitanie księdza Proboszcza. parafiaradoryz.pl, 2021-07-04. [dostęp 2021-07-18]. (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]