Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Sieniawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Parafia Wniebowzięcia
Najświętszej Maryi Panny
w Sieniawie
Ilustracja
Kościół parafialny
Państwo

 Polska

Siedziba

Sieniawa

Adres

ul. Kościuszki 6
37-530 Sieniawa

Data powołania

1602

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Archidiecezja

przemyska

Dekanat

Sieniawa

Kościół parafialny

Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Filie

Leżachówpw. Podwyższenia Krzyża Świętego
Piganypw. św. Maksymiliana Marii Kolbego

Proboszcz

ks. Jan Grzywacz

Wezwanie

Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Wspomnienie liturgiczne

15 sierpnia

Położenie na mapie Sieniawy
Mapa konturowa Sieniawy, po prawej znajduje się punkt z opisem „Parafia WniebowzięciaNajświętszej Maryi Pannyw Sieniawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Parafia WniebowzięciaNajświętszej Maryi Pannyw Sieniawie”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Parafia WniebowzięciaNajświętszej Maryi Pannyw Sieniawie”
Położenie na mapie powiatu przeworskiego
Mapa konturowa powiatu przeworskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Parafia WniebowzięciaNajświętszej Maryi Pannyw Sieniawie”
Położenie na mapie gminy Sieniawa
Mapa konturowa gminy Sieniawa, po lewej znajduje się punkt z opisem „Parafia WniebowzięciaNajświętszej Maryi Pannyw Sieniawie”
Ziemia50°10′35″N 22°36′30″E/50,176389 22,608333
Mapa parafii
Mapa parafii
Strona internetowa

Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Sieniawie – parafia rzymskokatolicka znajdująca się w archidiecezji przemyskiej w dekanacie Sieniawa[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Początki parafii są związane z Dybkowem, na którego terenie w 1571 roku Jan Kostka ufundował drewniany kościół pw. św. Jana Chrzciciela. W 1602 roku została erygowana parafia. W 1624 roku kościół podczas najazdu Tatarów został zniszczony, a w 1629 roku został odbudowany.

W 1672 roku na terenie wsi Dybków, Mikołaj Hieronim Sieniawski założył Sieniawę, która w 1676 roku otrzymała prawa miejskie. W 1673 roku rozpoczęto budowę drewnianego kościoła i klasztoru dominikanów. W 1679 roku budowę ukończono, a 1682 roku kościół i klasztor zostały poświęcone przez ks. Tomasza Porębskiego dziekana leżajskiego. W 1719 roku rozpoczęto budowę murowanego kościoła w stylu barokowym według projektu arch. Giovanniego Spazzia. W 1751 roku ukończono budowę kościoła, a w 1754 roku ukończono budowę murowanego klasztoru. W 1745 roku kościół został poświęcony[2].

W 1747 roku zbudowano murowany kościół parafialny pw. św. Jana Chrzciciela, który w 1754 roku został konsekrowany przez bpa Wacława Hieronima Sierakowskiego. W 1777 roku podczas pogrzebu austriackiego żołnierza, gdy oddział wojskowy dał pożegnalną salwę, jeden z nabojów trafił w dach, od którego spłonął kościół parafialny, ale wkrótce staraniem Augusta Czartoryskiego został odbudowany.

W 1778 roku Austriacy skasowali klasztor dominikanów, a zakonników przenieśli do Jarosławia. Świątynia zaczęła pełnić rolę parafialnej[3]. 20 grudnia 1788 roku decyzją Austriaków kościół poklasztorny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny stał się kościołem parafialnym, a kościół św. Jana Chrzciciela został przekazany grekokatolikom i zaadaptowany na cerkiew pw. Podwyższenia Krzyża Świętego.

W 1893 roku do parafii przybyły siostry zakonne Służebniczki starowiejskie[4].

Podczas I wojny światowej zniszczeniu uległy dach i wnętrze kościoła parafialnego. W latach 1918–1923 kościół został odremontowany. W 1952 roku został wykonany ołtarz główny, a kilka lat później ołtarze boczne. W 1954 roku artysta Stanisław Jakubczyk wykonał polichromię[2].

W podziemiach świątyni mieści się rodowa krypta Czartoryskich[5].

Na terenie parafii jest 3 950 wiernych (w tym: Sieniawa – 1 683, Dybków – 557, Leżachów – 531, Pigany – 318, Wylewa – 891)[6].

Proboszczowie parafii:
1629–1653. ks. Bartłomiej Skibicki.
1653–1662. ks. Krzysztof Jan Kurliński.
1662–1668. ks. Stanisław Kazimierz Białkowski.
1668–1672. ks. Piotr Wrowski.
1772–1779. ks. Jan Jozafat Olezkowicz.
1679–1714. ks. Wojciech Kazimierz Lesiowski.
1714–1732. ks. Stanisław Kupalski.
1732–1737. ks. Walenty Gabriel Gossek.
1737–1754. ks. Michał Franciszek Wroblewski.
1754–1780. ks. Antoni Smalczewski.
1780–1793. ks. Michał Tadeusz Cikowski.
1794–1808. ks. Jacek Borczewski.
1809–1820. ks. Sebastian Bardziński[7][8].
1821–1848. ks. Jan Krasnodębski[9].
1849–1850. ks. Ludwik Kisielewski.
1851–1852. ks. Wojciech Węgrzyn.
1852–1891. ks. Maciej Hebda[10].
1891–1921. ks. Tomasz Włazowski[11].
1921–1949. ks. Henryk Uchman[12][13].
1949–1950. ks. Józef Świerczek (wikariusz substytut)[14][15].
1950–1970. ks. Edward Brodowicz[16][17][18].
1970–1974. ks. Tadeusz Rajchel.
1974–1988. ks. Zbigniew Szeliga[19][20].
1988–2001. ks. Zdzisław Kalinowski[21].
2001– nadal ks. Jan Grzywacz.

Kościoły filialne[edytuj | edytuj kod]

Kościoły filialne:
Kościoły zabytkowe:
  • Sieniawa – pw. św. Jana Chrzciciela (dawna cerkiew)
  • Leżachów – Św. Nykyty (dawna cerkiew)[24]


Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Opis dekanatu na stronie archidiecezji
  2. a b Historia kościoła w Sieniawie
  3. Kościół św. Jana Chrzciciela
  4. Historia sióstr
  5. Rodowa krypta książąt Czartoryskich
  6. Rocznik Archidiecezji Przemyskiej 2015 (s. 315) ISSN 1429-6314
  7. Schematismus Universi Cleri Dioeceseos Premisliensis rit. lat. Anno 1810 (s. 7-8) (łac.) [dostęp 2023-06-17]
  8. Schematismus Univresi Cleri Dioeceseos Premisliensis Rit(us) Lat(ini) Anno 1820 (s.8) [dostęp 2017-01-25]
  9. Schematismus Universi Cleri Dioeceseos Premisliensis rit. lat. Anno 1821 (s. 8) (łac.) [dostęp 2023-06-17]
  10. Schematismus Universi Venerabilis Cleri Dioeceseos Premisliensis tum Saecularis tum Regularis Ritus Latini 1853 (s. 21) (łac.) [dostęp 2017-01-23]
  11. Schematismus Universi Venerabilis Cleri Dioeceseos Premisliensis tum Saecularis tum Regularis Ritus Latini 1891 (s. 118) (łac.) [dostęp 2017-01-23]
  12. Elenchus Cleri Dioeceseos rit. lat. Premisliensis pro Anno Domini 1923 (s. 36) (łac.) [dostęp 2023-06-17]
  13. Schematismus Universi Venerabilis Cleri Saecularis et Regularis Dioecesis Rit(us) Lat(ini) Premisliensis pro Anno Domini 1927 (s. 63) (łac.) [dostęp 2017-01-23]
  14. Zmiany w diecezji Kronika Diecezji przemyskiej 41(1948), z. 2-3, s. 102 [dostęp 2023-02-22]
  15. Zmiany w diecezji 42(1949), z. 5-9, s. 109 [dostęp 2023-02-22]
  16. Rocznik Diecezji Przemyskiej na rok 1952 (s. 110) [dostęp 2023-06-17]
  17. Rocznik Diecezji Przemyskiej na rok 1958 (s. 125) [dostęp 2023-06-17]
  18. Rocznik Diecezji Przemyskiej na rok 1966 (s. 134) [dostęp 2023-06-17]
  19. Rocznik Diecezji Przemyskiej na rok 1979 (s. 197) [dostęp 2023-06-17]
  20. Rocznik Diecezji Przemyskiej na rok 1984 (s. 414-415) [dostęp 2023-06-17]
  21. Biografia ks. Zdzisława Kalinowskiego na stronie Archidiecezji. [dostęp 2018-11-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-20)].
  22. Historia kościoła w Leżachowie
  23. Historia kościoła w Piganach
  24. Drewniana cerkiew Leżachów

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]