Paragonit

Paragonit
	Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny	glinokrzemian sodu i glinu; NaAl2[(OH, F)2/AlSi3O10]
Twardość w skali Mohsa	2-2,5
Przełam	nierówny
Łupliwość	doskonała jednokierunkowa
Układ krystalograficzny	jednoskośny
Gęstość minerału	2,76-2,88 g/cm³
	Właściwości optyczne
Barwa	bezbarwny, srebrzysty w odcieniach
Rysa	biała
Połysk	perłowy
	Multimedia w Wikimedia Commons

Paragonit – minerał z gromady krzemianów, zaliczany do grupy mik. Należy do grupy minerałów bardzo pospolitych i szeroko rozpowszechnionych.

Nazwa pochodzi od gr. paragein = wprowadzać w błąd; przez długi czas był błędnie uważany za odmianę talku.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Właściwości[edytuj | edytuj kod]

Zazwyczaj tworzy niewielkie kryształy o pokroju płytkowym. Występuje w skupieniach łuskowych, blaszkowych, zbitych (cossait). Jest giętki, sprężysty, przezroczysty. Wyglądem przypomina muskowit, czasami talk. Jego identyfikacja wymaga zastosowania metod rentgenowskich lub wykonania szczegółowej analizy chemicznej.

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Składnik skał metamorficznych, łupkach mikowych, gnejsie, żyłach kwarcu. Współwystępuje z dystenem, staurolitem, muskowitem, chlorytem, andaluzytem, korundem.

Przykładowe miejsca występowania:

Na świecie: Szwajcaria, Włochy, Wielka Brytania, USA.
W Polsce: został stwierdzony w łupkach łyszczykowych w Górach Izerskich.

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

interesuje kolekcjonerów,
po zmieleniu służy jako posypka do papy,
jest wypełniaczem środków ochrony roślin.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

lepidolit, flogopit, muskowit, serycyt.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

J. Parafiniuk: Minerały systematyczny katalog 2004, TG ”Spirifer” W-wa 2005
A. Bolewski: Mineralogia szczegółowa, Wyd. Geolog. 1965 r
A. Bolewski, A. Manecki: Mineralogia szczegółowa, Wyd. PAE. 1993 r.
W. Schumann: Minerały świata, O. Wyd. ”Alma – Press” 2003 r.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]