Park Narodowy Mercantour
![]() | |
park narodowy | |
Państwo | |
---|---|
Data utworzenia |
1979 |
Położenie na mapie Francji ![]() | |
44°10′N 7°05′E/44,166667 7,083333 | |
Strona internetowa |

Park Narodowy Mercantour (fr. Parc national du Mercantour) – park narodowy znajdujący się we francuskich Alpach Nadmorskich. Rozpościera się na terenach departamentów Alp Nadmorskich i Alp Górnej Prowansji w regionie Prowansji-Alp-Lazurowego Wybrzeża. Park obejmuje większe części dolin rzek: Ubaye, Tinée, Var, Cians, Vésubie i Roya. Nazwa Parku Narodowego pochodzi od masywu górskiego o tej samej nazwie.
Najwyższym szczytem w Alpach Nadmorskich jest Monte Gelàs, który ma wysokość 3143 metrów, następne sześć szczytów, przekraczają 3000 metrów, między innymi Monte Clapier, który ma 3045 metrów.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W 1849 r. tereny dzisiejszego parku stanowiły część hrabstwa Nicei, należącego do Królestwa Sardynii. U początków zainteresowania ochroną przyrody regionu Mercantour i l'Argentery stał „Król myśliwy” czyli Wiktor Emanuel II, dla którego terytorium Valdieri i Entracque było ulubionym terenem łowieckim[1]. Po Układzie z Plombières w 1858 r. w zamian za francuską pomoc w zdobyciu Lombardii w czasie wojny z Austrią i zjednoczeniu Włoch Królestwo Sardynii odstąpiło w 1860 r. Francji ziemie księstwa Sabaudii i hrabstwa Nicei. Na osobistą prośbę Wiktora Emanuela II, który pragnął zachować swoje ulubione tereny łowieckie, Napoleon III zgodził się wyłączyć z tego górną część doliny Roya w rejonach Tende i La Brigue oraz ok. 30 tys. ha okolicznych gór. W ten sposób znaczna część masywu Mercantour wraz z sąsiednim masywem Argentera znalazła się pod ochroną jako Riserva Reale di caccia di Valdieri-Entracque[1].
W wyniku traktatu pokojowego pomiędzy Włochami a państwami sprzymierzonymi, który został podpisany w Paryżu 10 lutego 1947 roku Włochy musiały zwrócić Francji dawne królewskie tereny łowieckie[2]. Pomimo pewnych prób chronienia tego terenu, podejmowanych przez administrację francuską, był on, zwłaszcza w pierwszych latach powojennych, intensywnie penetrowany przez przemytników i kłusowników, a miejscowa populacja kozic i koziorożców stanęła na krawędzi zagłady[1].
Dopiero działalność kilku zaangażowanych osób, takich jak doktor Louis Fulconis, mer Saint-Martin-Vésubie i M. Dugelay, przedstawiciel rządowej administracji Wód i Lasów (fr. Les Eaux et Forêts) doprowadziła do powołania 27 kwietnia 1953 r. rezerwatu przyrody Boréon[1]. Park Narodowy Mercantour został założony w 1979 jako Park dwóch stref. Szczególnie chroniona strefa parku liczy 68 500 hektarów, strefa zewnętrzna ma 146 500 hektarów. Istnieje też ścisła praca z włoskim zarządem parku, Parco Naturale delle Alpi Marittime, który od 1987 ustalił umownie zasady współpracy z parkiem francuskim. Oba zarządy razem współpracują nad tworzeniem Europejskiego Parku Narodowego.
Prehistoryczne strony
[edytuj | edytuj kod]We wschodniej części parku leży szczyt Monte Bego (2 872 m), który przez rodzimych pasterzy uważany jest za święty. Tutaj też znajdują się doliny Vallée des Merveilles (Dolina cudów) i Vallée de Fontanalba (Dolina białego źródła), które znane są z tego, że na ich terenie znaleziono ponad 35 000 petroglifów z epoki brązu. Ryciny znajdują się na wysokości pomiędzy 2 100 a 2600 m n.p.m. i zostały prawdopodobnie namalowane lub wyryte przez pasterzy tam mieszkających, w okresie około 1800-1500 r. p.n.e. Pomiędzy tymi motywami znajdują się zwierzęta, ludzie, figury geometryczne, narzędzia i broń. Od 1989 petroglify są chronione przez Pomnik przyrody.
Flora i Fauna
[edytuj | edytuj kod]

Park Narodowy Mercantour posiada bogatą gatunkowo florę, ponad 2000 gatunków roślin, z których 40 jest endemicznych. Najbardziej znaną rośliną endemiczną jest Saxifraga florulenta, rodzaj rośliny skalnicowatej, która po około trzydziestu latach jeden raz zakwita i potem umiera.
W parku żyją kozice północne, koziorożce alpejskie, orły przednie, orłosępy, świstaki, muflony śródziemnomorskie, głuszce zwyczajne i kilka wilków apenińskich. Przesiedlanie koziorożców alpejskich zaczęło się już w 1921. Około 20 zwierząt z tego obszaru przeniesiono do Parco Nazionale del Gran Paradiso.
- Wilki
Imigracja wilków z Włoch stosowana była już w 1992. Od około 2015 przesiedlano 50 wilków. W 2012, przy ok. 100 000 owcach 6000 z tego zostały rozszarpane przez wilki[3].
Natura i ochrona środowiska
[edytuj | edytuj kod]W 1993 Park Narodowy Mercantour dostał przez Radę Europy Europejski dyplom dla obszarów chronionych.
Turystyka[4]
[edytuj | edytuj kod]- Szczyt Monte Mounier (2 818 metrów);
- Największe naturalne górskie jezioro Lac d’Allos (2 230 metrów).
- Trasy odległe i dalekobieżne
W Parku Narodowym Mercantour oznaczono 600 kilometrów szlaków turystycznych. Szlaki turystyczne dalekobieżne GR 5, Via Alpina, GR 52 i GR 52A biegną przez park.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Parki narodowe we Francji
- Strona oficjalna Parku Narodowego Mercantour (ang.)
- Mercantour in France (ang.)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Charles Maly: Les Alpes. Paris: Éditions Nathan, 1989, s. 22. ISBN 2-09-240001-0.
- ↑ Jerzy Krasuski: Europa Zachodnia po II wojnie światowej. s. 28.
- ↑ Eckhard Fuhr: Rückkehr der Wölfe, Wie ein Heimkehrer unser Leben verändert, Wydawnictwo Goldmann, Monachium 2016, strona 94, ISBN 978-3-442-15898-0, (niem.)
- ↑ Wandern in den westalpen. westalpen.eu. [dostęp 2018-05-20]. (niem.).