Park Narodowy Mercantour
| ||
| ||
| park narodowy | ||
| Państwo |  Francja
| |
| Data utworzenia | 1979 | |
Położenie na mapie Francji  | ||
| 44°10′N 7°05′E/44,166667 7,083333 | ||
Park Narodowy Mercantour (fr. Parc national du Mercantour) – park narodowy znajdujący się we francuskich Alpach Nadmorskich i rozszerzający się nad Departamentem Alp Nadmorskich i Alp Górnej Prowansji w regionie Prowansji-Alp-Lazurowego Wybrzeża. Park obejmuje większe części rzeki Ubaye, rzeki Tinée, rzeki Var, rzeki Cians, rzeki Vésubie i rzeki Roya. Nazwa Parku Narodowego pochodzi od masywu górskiego o tej samej nazwie.
Najwyższym szczytem w Alpach Nadmorskich jest Monte Gelàs, który ma wysokość 3143 metrów, następne sześć szczytów, przekraczają 3000 metrów, między innymi Monte Clapier, który ma 3045 metrów.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Park Narodowy Mercantour został założony w 1979 jako Park dwóch stref. Szczególnie chroniona strefa parku wynosi 68 500 hektarów, strefa zewnętrzna ma 146 500 hektarów.
Początki Parku Narodowego Mercantour przypisuje się włoskiemu królowi, który polował na terytorium Valdieri i Entracque. Do niego należała też północna część Parku Narodowego, do 1947. Potem obszar chroniony został sukcesywnie rozszerzony przez Francję. Dopiero w 1979 zarząd Parku Narodowego wyjaśnił te niejasności. Istnieje też ścisła praca z włoskim zarządem parku, Parco Naturale delle Alpi Marittime, który od 1987 ustalił umownie zasady współpracy z parkiem francuskim. Oba zarządy razem współpracują nad tworzeniem Europejskiego Parku Narodowego.
Prehistoryczne strony[edytuj | edytuj kod]
We wschodniej części parku leży szczyt Monte Bego (2 872 m), który przez rodzimych pasterzy uważany jest za święty. Tutaj też znajdują się doliny Vallée des Merveilles (Dolina cudów) i Vallée de Fontanalba (Dolina białego źródła), które znane są z tego, że mają więcej niż 35 000 petroglifów z epoki brązu. Ryciny znajdują się na wysokości pomiędzy 2 100, a 2600 metrów i zostały prawdopodobnie namalowane lub wyryte przez pasterzy tam mieszkających, około 1800 lub 1500 przed Chrystusem. Pomiędzy tymi motywami znajdują się zwierzęta, ludzie, figury geometryczne, narzędzia i broń. Od 1989 petroglify są chronione przez Pomnik przyrody.
Flora i Fauna[edytuj | edytuj kod]
Park Narodowy Mercantour posiada bogatą gatunkowo florę, ponad 2000 gatunków roślin, z których 40 jest endemicznych. Najbardziej znaną rośliną endemiczną jest Saxifraga florulenta, rodzaj rośliny skalnicowatej, która po około trzydziestu latach jeden raz zakwita i potem umiera.
W parku żyją kozice północne, koziorożce alpejskie, orły przednie, orłosępy, świstaki, muflony śródziemnomorskie, głuszce zwyczajne i kilka wilków apenińskich. Przesiedlanie koziorożców alpejskich zaczęło się już w 1921. Około 20 zwierząt z tego obszaru przeniesiono do Parco Nazionale del Gran Paradiso.
- Wilki
Imigracja wilków z Włoch stosowana była już w 1992. Od około 2015 przesiedlano 50 wilków. W 2012, przy ok. 100 000 owcach 6000 z tego zostały rozszarpane przez wilki[1].
Natura i ochrona środowiska[edytuj | edytuj kod]
W 1993 Park Narodowy Mercantour dostał przez Radę Europy Europejski dyplom dla obszarów chronionych.
Turystyka[2][edytuj | edytuj kod]
- Szczyt Monte Mounier (2 818 metrów);
- Największe naturalne górskie jezioro Lac d’Allos (2 230 metrów).
- Trasy odległe i dalekobieżne
W Parku Narodowym Mercantour oznaczono 600 kilometrów szlaków turystycznych. Szlaki turystyczne dalekobieżne GR 5, Via Alpina, GR 52 i GR 52A biegną przez park.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Parki narodowe we Francji
- Strona oficjalna Parku Narodowego Mercantour (ang.)
- Mercantour in France (ang.)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Eckhard Fuhr: Rückkehr der Wölfe, Wie ein Heimkehrer unser Leben verändert, Wydawnictwo Goldmann, Monachium 2016, strona 94, ISBN 978-3-442-15898-0, (niem.)
- ↑ Wandern in den westalpen (niem.). westalpen.eu. [dostęp 2018-05-20].
|