Park historyczny Si Satchanalai
17°01′16″N 99°42′13″E/17,021111 99,703611| Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
 Park historyczny Si Satchanalai | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ |
kulturowy |
| Spełniane kryterium |
I, III |
| Numer ref. | |
| Historia wpisania na listę | |
| Wpisanie na listę |
1991 |
Położenie na mapie Tajlandii  | |
| 17°01′16″N 99°42′13″E/17,021111 99,703611
| |
Park historyczny Si Satchanalai (taj. อุทยานประวัติศาสตร์ศรีสัชนาลัย) – jeden z 10 parków historycznych w Tajlandii w prowincji Sukhothai, utworzony w 1983 roku dla ochrony ruin duchowego i religijnego centrum królestwa Sukhothai – miasta Si Satchanalai, z licznymi świątyniami i klasztorami buddyjskimi.
W 1991 roku Si Satchanalai wraz z dawnym miastami Sukhotai i Kamphaeng Phet zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Park historyczny Si Satchanalai leży ok. 50 km na północ od parku historycznego Sukhotai[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Si Satchanalai było duchowym i religijnym centrum królestwa Sukhothai, wzniesiono tu liczne świątynie i klasztory buddyjskie[2]. Miasto słynęło z produkcji ceramiki[3]. W 1983 roku otwarto tu park historyczny o powierzchni 45 km²[3].
W 1991 roku Si Satchanalai wraz z dawnym miastami Sukhotai i Kamphaeng Phet zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO[2].
Park historyczny[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Na terenie parku znajduje się 140 obiektów historycznych[3], m.in.:
- Wat Phra Sri Rattana Mahathat (taj. วัดพระศรีรัตนมหาธาตุ หรือ วัดศรีมหาธาตุเชลียง) – pozostałości watu wzniesionego w latach 1428–1488 poza murami miasta, z prangiem w stylu Khmerów z rzeźbą przedstawiającą cztery twarze bodhisattwy Awalokiteśwary – elementu charakterystycznego dla stylu Bajon[4]. Po wschodniej stronie centralnej stupy znajduje się niewielka świątynia z przedstawieniami Buddy, a po stronie zachodniej – świątynia z przedstawieniami uczniów Buddy[4].
- Wat Chedi Chet Thaeo (taj. วัดเจดีย์เจ็ดแถว) – zachowane ruiny stupy, otoczonej przez 30 mniejszych stup wzniesionych w różnych stylach, m.in. Sukhotai i Sri Lanki[4].
- Wat Chang Lom (taj. วัดช้างล้อม) – pozostałości świątyni ze stupą w stylu syngaleskim wzniesioną na potrójnym tarasie[1]. Najniższy taras na planie kwadratu okalało 39 bogato dekorowanych rzeźb słoni[1]. Środkowy taras obiegał pas z niszami, w których znajdowały się przedstawienia Buddy[1]. Świątynia została wzniesiona w latach 1285–1291 i wyznaczała centrum miasta[5].
- Wat Nang Phaya (taj. วัดนางพญา) – pozostałości świątyni ze stupą w stylu syngaleskim z XV–XVI w.[5] Przed stupą znajduje się wielki lateryt pokryty reliefami z okresu Ayutthaya[5].
- Wat Khao Phanom Phloeng (taj. วัดเขาพนมเพลิง) – pozostałości świątyni na wzgórzu ze stupą, ruinami kolumn i posągiem siedzącego Buddy[5].
- Wat Khao Suwan Khiri (taj. วัดเขาสุวรรณคีรี) – pozostałości świątyni na wzgórzu na zachód od Wat Khao Phanom Phloeng, do XXI w. zachowała się jedynie ogromna stupa w stylu Sukhotai[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d W. Vivian De Thabrew: Buddhist Monuments And Temples Of Myanmar And Thailand. AuthorHouse, 2014, s. 50. ISBN 978-1-4918-9622-8. [dostęp 2017-06-04]. (ang.).
- ↑ a b UNESCO: Historic Town of Sukhothai and Associated Historic Towns. [dostęp 2017-06-04]. (ang.).
- ↑ a b c UNESCO: Historic Town of Sukhothai and Associated Historic Towns. [dostęp 2017-06-04]. (ang.).
- ↑ a b c W. Vivian De Thabrew: Buddhist Monuments And Temples Of Myanmar And Thailand. AuthorHouse, 2014, s. 51. ISBN 978-1-4918-9622-8. [dostęp 2017-06-04]. (ang.).
- ↑ a b c d e Lonely Planet, Mark Beales, Tim Bewer, Joe Bindloss, Austin Bush, David Eimer, Bruce Evans, Damian Harper, Isabella Noble: Lonely Planet Thailand. Lonely Planet, 2016. ISBN 978-1-76034-164-0. [dostęp 2017-06-04].
| Kulturowe |
|
|---|---|
| Przyrodnicze |
