Parnica (kanał)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Parnica
Ilustracja
Środkowa i wschodnia część Parnicy (widok od strony zachodniej)
Państwo

 Polska

Województwo

 zachodniopomorskie

Początek
Akwen

Odra Zachodnia

współrzędne

53°24′49,2″N 14°32′59,2″E/53,413669 14,549782

Koniec
Akwen

Regalica

współrzędne

53°24′43″N 14°37′21″E/53,411944 14,622500

Typ kanału

żeglugowy

Położenie na mapie Szczecina
Mapa konturowa Szczecina, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „początek”, natomiast w centrum znajduje się punkt z opisem „koniec”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko lewej krawiędzi u góry znajduje się punkt z opisem „początek”, po prawej znajduje się również punkt z opisem „koniec”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „początek”, po prawej znajduje się również punkt z opisem „koniec”
Zachodnia część Parnicy (widok od strony północnej)
Mewy śmieszki nad Parnicą

Parnica (hist. Parniz, niem. Parnitz) – ciek na terenie Szczecina łączący Odrę Zachodnią z Regalicą; europejski kod JCWP (jednolita część wód powierzchniowych) – PLRW60001719752. Parnica bywa określana jako: kanał[1], potok nizinny piaszczysty[2] lub rzeka[3]. Długość Parnicy wynosi ok. 6 km[4].

Bieg[edytuj | edytuj kod]

Parnica łączy się z Odrą Zachodnią poprzez wykopany w 1929 r. Przekop Parnicki[5] (pierwotne połączenie Odry Zachodniej i Parnicy zlokalizowane między Kępą Parnicką a Wyspą Zieloną, jest obecnie przegrodzone groblą komunikacyjną[6] łączącą obie wyspy).

Parnica płynie równoleżnikowo, rozdzielając położone po jej północnej stronie wyspy: Kępa Parnicka, Łasztownia, Ostrów Mieleński i Mieleńska Łąka od położonych po jej południowej stronie: Wyspy Puckiej i Zaleskich Łęgów. Oba brzegi Parnicy są silnie zindustrializowane i wykorzystywane gospodarczo przez port Szczecin oraz znajdujące się nad jej brzegami zakłady przemysłowe: Stocznię Remontową Pomerania, Elektrownię Szczecin, port naftowy PKN Orlen.

Mosty[edytuj | edytuj kod]

Parnica jest jednym z ważniejszych cieków Międzyodrza. Nad Parnicą rozpiętych jest sześć mostów:

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

Nazwę Parnica wprowadzono urzędowo rozporządzeniem w 1949 roku, zastępując poprzednią niemiecką nazwę Parnitz[7].

Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z 2002 r. ws. klasyfikacji śródlądowych dróg wodnych[8], Parnica ma najwyższą klasę żeglowną Vb.

Parnica (zdjęcia z napisami objaśniającymi)
Środkowa i wschodnia część Parnicy (widok od strony zachodniej)
Zachodnia część Parnicy (widok od strony północnej)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 202, ISBN 83-239-9607-5.
  2. Plan gospodarowania wodami na obszarze dorzecza Odry. Uchwała Rady Ministrów z dnia 22 lutego 2011 r. Plan gospodarowania wodami na obszarze dorzecza Odry.
  3. Tadeusz Białecki, Encyklopedia Szczecina (wydanie jubileuszowe), Szczecińskie Towarzystwo Kultury, 2015, ISBN 978-83-942725-0-0.
  4. Elektroniczny słownik hydronimów Polski | Instytut Języka Polskiego PAN [online], eshp.ijp.pan.pl [dostęp 2021-08-28].
  5. 53,408532°N 14,555227°E.
  6. 53,412863°N 14,551906°E.
  7. Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 5).
  8. Dz. U. z 2002 r. Nr 77, poz. 695. [online]