Parzęczew

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Parzęczew
miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Ilustracja
Rynek parzęczewski
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 łódzkie

Powiat

zgierski

Gmina

Parzęczew

Prawa miejskie

1421–1870, od 2024

Burmistrz

Ryszard Nowakowski

Powierzchnia

6,4487[1] km²

Populacja (2021)
• liczba ludności
• gęstość


919[2]
142,5 os./km²

Strefa numeracyjna

42

Kod pocztowy

95-045

Tablice rejestracyjne

EZG

Położenie na mapie gminy Parzęczew
Mapa konturowa gminy Parzęczew, w centrum znajduje się punkt z opisem „Parzęczew”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, w centrum znajduje się punkt z opisem „Parzęczew”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Parzęczew”
Położenie na mapie powiatu zgierskiego
Mapa konturowa powiatu zgierskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Parzęczew”
Ziemia51°56′50″N 19°12′20″E/51,947222 19,205556
TERC (TERYT)

1020074[3]

SIMC

0415340[3]

Urząd miejski
ul. Południowa 1
95-045 Parzęczew
Strona internetowa

Parzęczewmiasto w Polsce położone w województwie łódzkim, w powiecie zgierskim, siedziba miejsko-wiejskiej gminy Parzęczew[3].

Parzęczew uzyskał lokację miejską w 1421 roku[4][5]. Został pozbawiony praw miejskich 31 maja 1870 i włączony do gminy Piaskowice w powiecie łęczyckim[6]. W latach 1870–1953 w gminie Piaskowice, 1953–1954 siedziba gminy Parzęczew[7], 1954–1972 gromady Parzęczew[8], a od 1973 reaktywowanej gminy Parzęczew[9]. W latach 1975–1998 należał administracyjnie do ówczesnego województwa łódzkiego, od 1999 w powiecie zgierskim. 1 stycznia 2024 odzyskał status miasta[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Fragment rynku

Parzęczew to pierwotnie wieś książęca, nad strumieniem zwanym Gnidą, która została założona przez rodzinę Pomianów przybyłą z Wielkopolski. Pierwsza wzmianka o Parzęczewie pochodzi z 1385 roku. W 1421 r. Parzęczew otrzymał prawa miejskie na mocy przywileju wydanego przez Władysława Jagiełłę, jako miasto prywatne Wojciecha Parzęczewskiego, łowczego łęczyckiego. Mimo wielokrotnego potwierdzania przywilejów przez kolejnych monarchów położone peryferyjnie miasto nie rozwinęło się w większy ośrodek, prawdopodobnie nigdy nie przekraczając liczby 1000 mieszkańców (w spisie z grudnia 1820 roku burmistrz Wasikiewicz podaje, że Parzęczew w 98 domach drewnianych i 1 murowanym zamieszkiwało 521 chrześcijan, 457 żydów i 21 obywateli innych wyznań). Prawa miejskie zostały Parzęczewowi odebrane w 1870 r. na mocy carskiej reformy administracyjnej.

W 1939 Niemcy wcielili Parzęczew do Rzeszy. Rządy nazistowskie w l. 1939-1945 przyniosły wymordowanie społeczności żydowskiej, tradycyjnie stanowiącej istotną część ludności Parzęczewa, hitlerowcy zniszczyli także drewnianą synagogę z XVIII wieku. W 1943 nazwę miejscowości zmieniono na Parnstädt. Wojska radzieckie zajęły Parzęczew 19 stycznia 1945.

W latach 1975–1998 miejscowość położona była w ówczesnym województwie łódzkim.

Parzęczew zachował do dziś zręby miejskiego układu przestrzennego z obszernym, prostokątnym rynkiem, w centrum którego znajduje się kościół ufundowany na samym początku XIX wieku przez rodzinę Stokowskich, i małomiasteczkową zabudową wokół.

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Według rejestru zabytków NID[10] na listę zabytków wpisane są obiekty:

Kościół wybudowano w latach 1804-10, w 1878 roku został przebudowany, przy czym rozszerzono go, ozdobiono oraz zbudowano z drzewa strzelistą i lekką wieżę, która jest widoczna już z daleka przed wjazdem do Parzęczewa. Ściany kościoła przyozdobione są polichromią namalowaną przez ucznia Jana Matejki - Aleksandra Przewalskiego - na przełomie XIX i XX stulecia. Centralne miejsce w wystroju świątyni zajmuje Golgota - monumentalne malowidło, niemające sobie równych nie tylko w najbliższej okolicy, ale i w całej Łódzkiej Archidiecezji. Autorem tego arcydzieła jest malarz z Petersburga - Wincenty Łukasiewicz.

  • kościół cmentarny pw. św. Rocha, drewniany, 1 poł. XVII w., nr rej.: A/525 z 8.08.1967

Kościół pw. św. Rocha, modrzewiowy, kryty gontem, jest położony na cmentarzu rzymskokatolickim.

  • młyn motorowy z przełomu XIX/XX w.

Galeria zabytków[edytuj | edytuj kod]

Współczesność[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość jest siedzibą gminy Parzęczew. W Parzęczewie rozwijają się takie dyscypliny sportowe jak piłka nożna (Orzeł Parzęczew – klasa okręgowa).

Do roku 2008, zawsze w ostatnią niedzielę sierpnia podczas dożynek, w Parzęczewie odbywał się półmaraton „Puchatka” wyróżniany przez portal maratonypolskie.pl w głosowaniu biegaczy w 2005 i 2007 roku.

szlak turystyczny czerwony przez miejscowość biegnie trasa Łódzkiej Magistrali Rowerowej (ukł. N-S)

Inne miejscowości o podobnej nazwie: Parzęczew (wieś w województwie wielkopolskim), Parzęczewo.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Dz.U. 2023 poz. 1472.
  2. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04].
  3. a b c GUS. Rejestr TERYT
  4. Najgrakowski, M. (2009). Miasta Polski do początku XXI wieku: podstawowe informacje o datach założenia i likwidacji. Dokumentacja geograficzna
  5. Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 58-59.
  6. Postanowienie z 30 grudnia (11 stycznia) 1869/70, ogłoszone 19 (31) maja 1870 (Dziennik Praw, rok 1870, tom 70, nr 241, str. 67)
  7. Dz.U. z 1953 r. nr , poz. 42
  8. Uchwała Nr 32/54 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi z dnia 4 października 1954 r. w sprawie podziału na nowe gromady powiatu łęczyckiego; w ramach Zarządzenia Nr Or. V-167/1/54 Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi z dnia 22 listopada 1954 r. w sprawie ogłoszenia uchwał Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi z dnia 4 października 1954 r., dotyczących reformy podziału administracyjnego wsi (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi z dnia 1 grudnia 1954 r., Nr. 11, Poz. 39)
  9. Uchwała Nr XIX/100/72 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi z dnia 9 grudnia 1972 w sprawie utworzenia gmin w województwie łódzkim (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi z dnia 20 grudnia 1972, Nr. 14, Poz. 185).
  10. NID: Rejestr zabytków nieruchomych, województwo łódzkie. [dostęp 2008-09-19].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Województwo Łódzkie. Przewodnik, red. Tadeusz Krzemiński, Wydawnictwo „Sport i turystyka”, Warszawa 1972

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]