Patryja
 Widok z Ćwilina | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
763 m n.p.m. |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
 49°45′15,3″N 20°02′40,3″E/49,754250 20,044528
| |
Patryja (763 m) lub Patria – szczyt w Paśmie Lubomira i Łysiny[1]. Według Jerzego Kondrackiego pasmo to należy do Beskidu Wyspowego[2]. Na mapach jednak i w przewodnikach turystycznych często zaliczane jest do Beskidu Makowskiego[1][3].
Patryja to mało wybitny szczyt w bocznym grzbiecie tego pasma odbiegającym od Trzech Kopców w południowo-zachodnim kierunku do doliny Raby. Od położonego wyżej i dalej na północ Przysłonia (804 m) oddzielony jest przełęczą Weska (725 m). Jest zwornikiem; w południowo-wschodnim kierunku odbiega od Patryji krótki grzbiet z wierzchołkiem Szczałba. Patryja ma trzy grzbiety, jej stoki opadają więc do dolin trzech potoków; północno-zachodnie do doliny potoku Niedźwiadek, południowe do dolinki potoku Węgierka, zachodnie do doliny potoku Średnia Suszanka (dopływ Suszanki)[1][4].
Dawniej Patryja była w znacznym stopniu bezleśna. Pola uprawne i polany zajmowały całe jej południowe stoki i znaczną część pozostałych. Na zdjęciach satelitarnych mapy Geoportalu widoczne są liczne zarastające ich pozostałości M.in. były to polany i pola Weszkówka, Łysina (lub Polana Łysa), Podłaty i inne. Podłaty sięgały od podnóży zboczy zachodnich aż po grzbiet Patryji. Pola te i polany już zarosły lub zarastają lasem. Istnieje jeszcze polana Weszkówka, ale nie jest już użytkowana[4].
Na południowych stokach Patryji na niewielkiej polance znajduje się na kamiennym tarasie wykonana w 2002 r. figurka św. Bernarda, przy niej ławki. Tuż za polanką, na jej wschodnim obrzeżu znajdują się dobrze zachowane okopy z 1914 r[5].
Szlak turystyczny[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Beskid Wyspowy 1: 50000. Mapa turystyczna, Kraków: Compass, 2006, ISBN 83-89165-86-4.
- ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ Andrzej Matuszczyk, Beskid Wyspowy, Pruszków: Oficyna Wyd. „Rewasz”, 2001, ISBN 83-85557-86-5.
- ↑ a b Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna [online] [dostęp 2021-12-02].
- ↑ Dariusz Dyląg, Piotr Sadowski, Beskid Myślenicki, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2008, ISBN 978-83-62460-50-2.