Paul-Marie-Maurice Perrin
 arcybiskup kartagiński Paul-Marie-Maurice Perrin w 1954 | |
| Data i miejsce urodzenia |
30 czerwca 1904 |
|---|---|
| Data śmierci |
3 października 1994 |
| Arcybiskup bagdadzki | |
| Okres sprawowania |
1965–1970 |
| Pronuncjusz apostolski w Etiopii | |
| Okres sprawowania |
1970–1972 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
29 czerwca 1936 |
| Nominacja biskupia |
7 czerwca 1947 |
| Sakra biskupia |
28 października 1947 |
| Data konsekracji |
28 października 1947 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
| |||||||
Paul-Marie-Maurice Perrin (ur. 30 czerwca 1904 w Grenoble, zm. 3 października 1994) – francuski duchowny rzymskokatolicki, arcybiskup kartagiński i bagdadzki, ostatni prymas Afryki, dyplomata papieski.
Biografia[edytuj | edytuj kod]
29 czerwca 1936 otrzymał święcenia prezbiteriatu i został kapłanem archidiecezji kartagińskiej.
7 czerwca 1947 papież Pius XII mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji kartagińskiej oraz biskupem tytularnym utyckim. 28 października 1947 przyjął sakrę biskupią z rąk arcybiskupa kartagińskiego Charlesa-Alberta Gounota CM. Współkonsekratorami byli koadiutor wikariatu apostolskiego Wagadugu bp Louis-Marie-Joseph Durrieu MAfr oraz biskup konstantynowski Léon-Etienne Duval.
29 października 1953, po śmierci abp Gounota, Pius XII wyznaczył bpa Perrina na nowego arcybiskupa kartagińskiego i prymasa Afryki[a]. Na tym stanowisku zastało go 20 marca 1956 ogłoszenie niepodległości przez Tunezję, co w konsekwencji spowodowało wyjazd większości ludności europejskiej, która stanowiła tutejszą populację katolików[b][1]. 9 lipca 1964 papież Paweł VI zniósł archidiecezję kartagińską i tytuł prymasa Afryki, ustanawiając w jej miejsce prałaturę terytorialną Tunisu. Tym samym abp Perrin został prałatem terytorialnym Tunisu oraz arcybiskupem tytularnym novickim. Z prałatury zrezygnował 9 stycznia 1965.
Jako ojciec soborowy wziął udział w soborze watykańskim II.
31 lipca 1965 Paweł VI mianował go delegatem apostolskim w Iraku i 2 sierpnia 1965 arcybiskupem bagdadzkim. 14 października 1966, po podniesieniu rangi papieskiej misji dyplomatycznej w Iraku, został pronuncjuszem apostolskim w Iraku. Z obu tych stanowisk odszedł 16 stycznia 1970, gdy został wyznaczony pronuncjuszem apostolskim w Etiopii i arcybiskupem tytularnym gurzijskim. 15 listopada 1972 przeszedł na emeryturę
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ który to tytuł był związany z arcybiskupstwem kartagińskim
- ↑ w 1949 w Tunezji mieszkało 280 000 katolików, którzy stanowili 8,7% ogółu populacji; w 1959 katolików było 70 000 (1,8% społeczeństwa), a w 1970 zostało ich już tylko 35 000 (0,7% społeczeństwa). Liczba parafii spadła z 238 w 1949 do 78 w 1959 i 21 w 1970
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Archidiecezja Tunisu [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2019-05-16] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paul-Marie-Maurice Perrin [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2019-05-16] (ang.).
- Archbishop Paul-Marie-Maurice Perrin. GCatholic. [dostęp 2019-05-16]. (ang.).