Paweł Kowal
| ||
![]() | ||
Data i miejsce urodzenia | 22 lipca 1975 Rzeszów | |
Prezes partii Polska Jest Najważniejsza | ||
Okres | od 4 czerwca 2011 do 14 lutego 2014 | |
Przynależność polityczna | Polska Jest Najważniejsza | |
Poprzednik | Joanna Kluzik-Rostkowska | |
Odznaczenia | ||
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Paweł Robert Kowal (ur. 22 lipca 1975 w Rzeszowie) – polski polityk, politolog, historyk i publicysta, doktor habilitowany nauk społecznych, profesor ISP PAN.
Poseł na Sejm V, VI i IX kadencji (2005–2009, od 2019), w latach 2006–2007 sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, poseł do Parlamentu Europejskiego VII kadencji (2009–2014), w latach 2011–2014 prezes partii Polska Jest Najważniejsza, od 2013 do 2017 przewodniczący rady krajowej Polski Razem.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wykształcenie i działalność zawodowa[edytuj | edytuj kod]
Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. ks. Stanisława Konarskiego w Rzeszowie. W 1999 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1996–1998 studiował w Collegium Invisibile w Warszawie pod kierunkiem profesor Krystyny Kersten. Odbył podróże badawcze do Jakucji, Buriacji i Chakasji. W 1999 został asystentem w Instytucie Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk. W styczniu 2011 w tej jednostce obronił pracę doktorską zatytułowaną Polityka ekipy gen. Wojciecha Jaruzelskiego w latach 1986–1989. Próba reformy w systemie władzy[1], następnie objął stanowisko adiunkta w ISP PAN[2]. Zatrudniony również w Kolegium Europejskim w Natolinie[3]. Habilitował się 22 lutego 2019 w ISP PAN w zakresie nauk społecznych[4], 1 kwietnia 2019 objął stanowisko profesora Instytutu Studiów Politycznych PAN[5].
W pracy naukowej zajął się w szczególności kwestiami polityki wschodniej Polski i UE oraz historii współczesnej[6].
Od 1998 do 2000 pracował w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, m.in. kierował wydziałem w Departamencie Spraw Zagranicznych. W latach 2000–2001 pełnił obowiązki dyrektora Departamentu Współpracy z Zagranicą i Integracji Europejskiej w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Od 2001 do 2003 pracował jako ekspert ds. polityki wschodniej w Centrum Stosunków Międzynarodowych. W latach 2003–2005 był dyrektorem Mazowieckiego Centrum Kultury i Sztuki. Od 2003 pracował jako ekspert w Muzeum Powstania Warszawskiego, był współautorem koncepcji muzeum. W 2005 kierował Biurem Prasowym Prezydenta Warszawy. Jest autorem artykułów publicystycznych na tematy polityki międzynarodowej[1].
Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]
Związał się z Prawem i Sprawiedliwością. W latach 2002–2005 przewodniczył radzie dzielnicy Warszawa-Ochota. W wyborach parlamentarnych w 2005 został wybrany na posła w okręgu chrzanowskim. W Sejmie do 2006 był przewodniczącym Komisji Kultury i Środków Przekazu i wiceprzewodniczącym Klubu Parlamentarnego Prawo i Sprawiedliwość. Od 20 lipca 2006 do 22 listopada 2007 pełnił funkcję sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat poselski, otrzymując 26 184 głosy. W Sejmie objął stanowisko wiceprzewodniczącego klubu parlamentarnego PiS, a także wiceprzewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych.
W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 został wybrany na eurodeputowanego w okręgu wyborczym Kraków, zdobywając 18 614 głosów[7]. W PE przystąpił do grupy Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy, objął funkcję przewodniczącego delegacji do komisji współpracy parlamentarnej UE-Ukraina.
22 listopada 2010 wystąpił z Prawa i Sprawiedliwości w związku z zaangażowaniem się w działalność ugrupowania Polska Jest Najważniejsza. 4 czerwca 2011 został wybrany na stanowisko prezesa partii o tej nazwie[8] (wstąpił do niej dzień wcześniej). 7 września 2011 został powołany w skład Rady Bezpieczeństwa Narodowego[9], odwołany został z niej 27 grudnia tego samego roku.
7 grudnia 2013 kierowana przez niego partia została rozwiązana, współtworząc powołaną na bazie ruchu społecznego „Godzina dla Polski” nową partię Polska Razem[10], w której Paweł Kowal objął funkcję przewodniczącego rady krajowej. W 2014 z jej listy bezskutecznie ubiegał się o europarlamentarną reelekcję[11]. We wrześniu 2015, po niewpisaniu go wbrew ustaleniom na listę kandydatów PiS do Senatu, wycofał się z działalności politycznej[12] (formalnie pozostał na czele rady krajowej Polski Razem do momentu przekształcenia partii w listopadzie 2017).
W lipcu 2019 ogłosił swój start w wyborach do Sejmu z listy Koalicji Obywatelskiej z pierwszego miejsca w okręgu krakowskim[13]. W wyborach z października tegoż roku uzyskał mandat poselski, otrzymując 76 720 głosów[14]
Działalność społeczna[edytuj | edytuj kod]
Działał w Radzie Młodzieży Rzeszowa, m.in. jako jej przewodniczący. W latach 1996–1998 pełnił funkcję prezesa Klubu Jagiellońskiego, działał także w Centrum im. Mirosława Dzielskiego w Krakowie. W latach 1997–2005 był współpracownikiem Ośrodka Myśli Politycznej, gdzie kierował m.in. programem Państwo Polskie wobec Polaków na Wschodzie. Członek Stowarzyszenia Wspólnota Polska i od 2005 jako członek nadzwyczajny Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Współpracownik Kolegium Europy Wschodniej im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego we Wrocławiu, w 2007 został członkiem rady kolegium[15]. Zasiadł też w radzie programowej Instytutu Spraw Publicznych[16]. W 2008 został honorowym członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej w Choczni[17]. W 2014 został przewodniczącym rady programowej przedstawicielstwa Polskiej Akademii Nauk w Kijowie[18].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Jest żonaty, ma czworo dzieci[19].
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2014[20]
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi – 2008, Portugalia[21]
- Order „Za Zasługi” trzeciego stopnia – 2007, Ukraina[22] (wręczony 2009[23])
- Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” – 2005[24]
- Srebrny Medal „Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej” – 2005
- Nagroda im. Profesora Tomasza Strzembosza za książkę Koniec systemu władzy – 2013[25]
- Wyróżnienie tygodnika „Polityka” w rankingu na najlepszych polskich europosłów – 2013[26]
- Nagroda „Rzeczpospolitej” im. Jerzego Giedroycia (2014)[27]
- Nagroda Pojednania Polsko-Ukraińskiego – 2015[28]
- Nagroda „Przeglądu Wschodniego” za książkę Testament Prometeusza. Źródła polityki wschodniej III Rzeczypospolitej – 2019[29]
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Państwo polskie wobec Polaków na Wschodzie (współautor), Kraków 2000
- Włodzimierz Bączkowski. O wschodnich problemach Polski. Wybór pism (współautor), Kraków 2000
- Nie jesteśmy ukrainofilami (współautor), Wrocław 2002
- „Wymiar wschodni” UE – szansa czy idée fixe polskiej polityki? (redaktor, współautor), Warszawa 2002
- Krajobrazy z Mistralami w tle, Kraków 2011[1]
- Koniec systemu władzy. Polityka ekipy gen. Wojciecha Jaruzelskiego w latach 1986–1989, Warszawa 2012
- Między Majdanem a Smoleńskiem. Rozmawiają Piotr Legutko i Dobrosław Rodziewicz, Kraków 2012
- Jaruzelski. Życie paradoksalne (współautor), Kraków 2015
- Testament Prometeusza. Źródła polityki wschodniej III Rzeczypospolitej, Warszawa-Wojnowice 2018
- Muzeum i zmiana. Losy muzeów narracyjnych (współredaktor, współautor), Warszawa-Kraków 2019
- Inicjatywa Trójmorza: geneza, cele i funkcjonowanie (współautor z Agnieszką Orzelską-Stączek), Warszawa 2019
- Three Revolutions: Mobilization and Change in Contemporary Ukraine I. Theoretical Aspects and Analyses on Religion, Memory, and Identity (współautor, współredaktor z Georges’em Minkiem i Iwoną Reichardt), Stuttgart 2019
- Three Revolutions: Mobilization and Change in Contemporary Ukraine II. An Oral History of the Revolution on Granite, Orange Revolution, and Revolution of Dignity (współautor, współredaktor z Georges’em Minkiem, Iwoną Reichardt i Adamem Reichardtem), Stuttgart 2019
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Biografia. pawelkowal.pl. [dostęp 15 lutego 2011].
- ↑ Adiunkci w ISP PAN. isppan.waw.pl. [dostęp 6 grudnia 2015].
- ↑ European Civilization Chair. coleurope.eu. [dostęp 6 grudnia 2015].
- ↑ Ogólnopolski wykaz osób, którym nadano stopień doktora lub doktora habilitowanego. polon.nauka.gov.pl. [dostęp 2019-03-27].
- ↑ Profesorowie ISP PAN. isppan.waw.pl. [dostęp 2019-04-02].
- ↑ Dr hab. Paweł Robert Kowal, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2019-02-23] .
- ↑ Dz.U. z 2009 r. nr 88, poz. 729
- ↑ Paweł Kowal prezesem PJN. rmf24.pl, 4 czerwca 2011. [dostęp 5 czerwca 2011].
- ↑ Aktualny skład RBN. rbn.gov.pl, 20 września 2011. [dostęp 20 września 2011].
- ↑ Polska Razem to nazwa nowej partii Jarosława Gowina. gazeta.pl, 7 grudnia 2013. [dostęp 7 grudnia 2013].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 18 czerwca 2014].
- ↑ Paweł Kowal nie wystartuje w wyborach do parlamentu. wp.pl, 7 września 2015. [dostęp 25 listopada 2017].
- ↑ Piotr Ogórek: Wybory parlamentarne 2019. Paweł Kowal liderem listy KO w Krakowie. Oficjalne listy. gazetakrakowska.pl, 30 lipca 2019. [dostęp 10 sierpnia 2019].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 15 października 2019].
- ↑ Rada KEW. kew.org.pl. [dostęp 15 lutego 2011].
- ↑ O ISP. Rada Programowa. isp.org.pl. [dostęp 15 lutego 2011].
- ↑ Honorowy członek Ochotniczej Straży Pożarnej w Choczni. pawelkowal.pl, 28 marca 2008. [dostęp 29 marca 2011].
- ↑ Otwarcie Przedstawicielstwa „Polska Akademia Nauk” w Kijowie. pan.pl. [dostęp 6 grudnia 2015].
- ↑ PO krytykuje Poncyljusza za „utrwalanie stereotypów” o kobietach. dziennik.pl, 8 czerwca 2011. [dostęp 9 czerwca 2011].
- ↑ Podziękowanie za zasługi w umacnianiu wolności. prezydent.pl, 11 listopada 2014. [dostęp 11 listopada 2014].
- ↑ Chancelaria das Ordens Honoríficas Portuguesas (port.). dre.pt, 26 lutego 2009. [dostęp 12 września 2010].
- ↑ Указ Президента України № 739/2007 (ukr.). president.gov.ua, 21 sierpnia 2007. [dostęp 13 kwietnia 2011].
- ↑ Order „Za Zasługi”. pawelkowal.pl, 23 grudnia 2009. [dostęp 15 lutego 2011].
- ↑ Medale „Gloria Artis” dla twórców Muzeum. 1944.pl, 31 października 2005. [dostęp 19 grudnia 2012].
- ↑ Rozstrzygnięto V edycję Nagrody im prof. Tomasza Strzembosza. pap.pl, 18 września 2013. [dostęp 1 października 2013].
- ↑ Ranking europosłów. polityka.pl, 18 czerwca 2013. [dostęp 6 lutego 2014].
- ↑ Paweł Kowal laureatem Nagrody „Rzeczpospolitej” im. Jerzego Giedroycia. „Rzeczpospolita”, 4 grudnia 2014. [dostęp 4 grudnia 2014].
- ↑ Nagrody Pojednania rozdane. ekai.pl, 10 czerwca 2015. [dostęp 6 grudnia 2015].
- ↑ Laureaci Nagród Przeglądu Wschodniego za rok 2018. uw.edu.pl, 26 lutego 2019. [dostęp 13 sierpnia 2019].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 12 grudnia 2011].
- Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. V kadencja. Przewodnik, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2006.
- Strona sejmowa posła VI kadencji. [dostęp 12 września 2010].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Paweł Kowal – strona prywatna. [dostęp 12 września 2010].
- Absolwenci Wydziału Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego
- Członkowie Collegium Invisibile
- Członkowie Ochotniczej Straży Pożarnej
- Ludzie urodzeni w Rzeszowie
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem „Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej”
- Odznaczeni Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
- Polacy odznaczeni Orderem „Za zasługi” (Ukraina)
- Polacy odznaczeni Orderem Zasługi (Portugalia)
- Politycy PJN
- Politycy Platformy Obywatelskiej
- Politycy Polski Razem
- Politycy Prawa i Sprawiedliwości
- Polscy działacze kulturalni
- Polscy politolodzy
- Polscy posłowie do Parlamentu Europejskiego
- Posłowie z okręgu Chrzanów
- Posłowie z okręgu Kraków
- Pracownicy Instytutu Studiów Politycznych PAN
- Wiceministrowie spraw zagranicznych III Rzeczypospolitej
- Urodzeni w 1975