Paweł Kowal

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Paweł Kowal
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 22 lipca 1975
Rzeszów
Prezes partii Polska Jest Najważniejsza
Okres od 4 czerwca 2011
do 14 lutego 2014
Przynależność polityczna Polska Jest Najważniejsza
Poprzednik Joanna Kluzik-Rostkowska
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Srebrny Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Portugalia) Order Za Zasługi III klasy (Ukraina)
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Paweł Kowal we Wrocławiu, 2007

Paweł Robert Kowal (ur. 22 lipca 1975 w Rzeszowie) – polski polityk i politolog, doktor habilitowany nauk społecznych, profesor ISP PAN, historyk, publicysta, w latach 2005–2009 poseł na Sejm V, VI i IX kadencji, w latach 2006–2007 sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, poseł do Parlamentu Europejskiego VII kadencji, w latach 2011–2014 prezes partii Polska Jest Najważniejsza, od 2013 do 2017 przewodniczący rady krajowej Polski Razem.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i działalność zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. ks. Stanisława Konarskiego w Rzeszowie. W 1999 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1996–1998 studiował w Collegium Invisibile w Warszawie pod kierunkiem profesor Krystyny Kersten. Odbył podróże badawcze do Jakucji, Buriacji i Chakasji. W 1999 został asystentem w Instytucie Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk. W styczniu 2011 w tej jednostce obronił pracę doktorską zatytułowaną Polityka ekipy gen. Wojciecha Jaruzelskiego w latach 1986–1989. Próba reformy w systemie władzy[1], następnie objął stanowisko adiunkta w ISP PAN[2]. Zatrudniony również w Kolegium Europejskim w Natolinie[3]. Habilitował się 22 lutego 2019 w ISP PAN w zakresie nauk społecznych[4], 1 kwietnia 2019 objął stanowisko profesora Instytutu Studiów Politycznych PAN[5].

W pracy naukowej zajął się w szczególności kwestiami polityki wschodniej Polski i UE oraz historii współczesnej[6].

Od 1998 do 2000 pracował w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, m.in. kierował wydziałem w Departamencie Spraw Zagranicznych. W latach 2000–2001 pełnił obowiązki dyrektora Departamentu Współpracy z Zagranicą i Integracji Europejskiej w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Od 2001 do 2003 pracował jako ekspert ds. polityki wschodniej w Centrum Stosunków Międzynarodowych. W latach 2003–2005 był dyrektorem Mazowieckiego Centrum Kultury i Sztuki. Od 2003 pracował jako ekspert w Muzeum Powstania Warszawskiego, był współautorem koncepcji muzeum. W 2005 kierował Biurem Prasowym Prezydenta Warszawy. Jest autorem artykułów publicystycznych na tematy polityki międzynarodowej[1].

Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]

Związał się z Prawem i Sprawiedliwością. W latach 2002–2005 przewodniczył radzie dzielnicy Warszawa-Ochota. W wyborach parlamentarnych w 2005 został wybrany na posła w okręgu chrzanowskim. W Sejmie do 2006 był przewodniczącym Komisji Kultury i Środków Przekazu i wiceprzewodniczącym Klubu Parlamentarnego Prawo i Sprawiedliwość. Od 20 lipca 2006 do 22 listopada 2007 pełnił funkcję sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat poselski, otrzymując 26 184 głosy. W Sejmie objął stanowisko wiceprzewodniczącego klubu parlamentarnego PiS, a także wiceprzewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych.

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 został wybrany na eurodeputowanego w okręgu wyborczym Kraków, zdobywając 18 614 głosów[7]. W PE przystąpił do grupy Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy, objął funkcję przewodniczącego delegacji do komisji współpracy parlamentarnej UE-Ukraina.

22 listopada 2010 wystąpił z Prawa i Sprawiedliwości w związku z zaangażowaniem się w działalność ugrupowania Polska Jest Najważniejsza. 4 czerwca 2011 został wybrany na stanowisko prezesa partii o tej nazwie[8] (wstąpił do niej dzień wcześniej). 7 września 2011 został powołany w skład Rady Bezpieczeństwa Narodowego[9], odwołany został z niej 27 grudnia tego samego roku.

7 grudnia 2013 kierowana przez niego partia została rozwiązana, współtworząc powołaną na bazie ruchu społecznego „Godzina dla Polski” nową partię Polska Razem[10], w której Paweł Kowal objął funkcję przewodniczącego rady krajowej. W 2014 z jej listy bezskutecznie ubiegał się o europarlamentarną reelekcję[11]. We wrześniu 2015, po niewpisaniu go wbrew ustaleniom na listę kandydatów PiS do Senatu, wycofał się z działalności politycznej[12] (formalnie pozostał na czele rady krajowej Polski Razem do momentu przekształcenia partii w listopadzie 2017).

W lipcu 2019 ogłosił swój start w wyborach do Sejmu z listy Koalicji Obywatelskiej z pierwszego miejsca w okręgu krakowskim[13]. W wyborach z października tegoż roku uzyskał mandat poselski, otrzymując 76 720 głosów[14]

Działalność społeczna[edytuj | edytuj kod]

Działał w Radzie Młodzieży Rzeszowa, m.in. jako jej przewodniczący. W latach 1996–1998 pełnił funkcję prezesa Klubu Jagiellońskiego, działał także w Centrum im. Mirosława Dzielskiego w Krakowie. W latach 1997–2005 był współpracownikiem Ośrodka Myśli Politycznej, gdzie kierował m.in. programem Państwo Polskie wobec Polaków na Wschodzie. Członek Stowarzyszenia Wspólnota Polska i od 2005 jako członek nadzwyczajny Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Współpracownik Kolegium Europy Wschodniej im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego we Wrocławiu, w 2007 został członkiem rady kolegium[15]. Zasiadł też w radzie programowej Instytutu Spraw Publicznych[16]. W 2008 został honorowym członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej w Choczni[17]. W 2014 został przewodniczącym rady programowej przedstawicielstwa Polskiej Akademii Nauk w Kijowie[18].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest żonaty, ma czworo dzieci[19].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Paweł Kowal podczas Warszawskich Targów Książki 2012
  • Państwo polskie wobec Polaków na Wschodzie (współautor), Kraków 2000
  • Włodzimierz Bączkowski. O wschodnich problemach Polski. Wybór pism (współautor), Kraków 2000
  • Nie jesteśmy ukrainofilami (współautor), Wrocław 2002
  • „Wymiar wschodni” UE – szansa czy idée fixe polskiej polityki? (redaktor, współautor), Warszawa 2002
  • Krajobrazy z Mistralami w tle, Kraków 2011[1]
  • Koniec systemu władzy. Polityka ekipy gen. Wojciecha Jaruzelskiego w latach 1986–1989, Warszawa 2012
  • Między Majdanem a Smoleńskiem. Rozmawiają Piotr Legutko i Dobrosław Rodziewicz, Kraków 2012
  • Jaruzelski. Życie paradoksalne (współautor), Kraków 2015
  • Testament Prometeusza. Źródła polityki wschodniej III Rzeczypospolitej, Warszawa-Wojnowice 2018
  • Muzeum i zmiana. Losy muzeów narracyjnych (współredaktor, współautor), Warszawa-Kraków 2019
  • Inicjatywa Trójmorza: geneza, cele i funkcjonowanie (współautor z Agnieszką Orzelską-Stączek), Warszawa 2019
  • Three Revolutions: Mobilization and Change in Contemporary Ukraine I. Theoretical Aspects and Analyses on Religion, Memory, and Identity (współautor, współredaktor z Georges’em Minkiem i Iwoną Reichardt), Stuttgart 2019
  • Three Revolutions: Mobilization and Change in Contemporary Ukraine II. An Oral History of the Revolution on Granite, Orange Revolution, and Revolution of Dignity (współautor, współredaktor z Georges’em Minkiem, Iwoną Reichardt i Adamem Reichardtem), Stuttgart 2019

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Biografia. pawelkowal.pl. [dostęp 15 lutego 2011].
  2. ↑ Adiunkci w ISP PAN. isppan.waw.pl. [dostęp 6 grudnia 2015].
  3. ↑ European Civilization Chair. coleurope.eu. [dostęp 6 grudnia 2015].
  4. ↑ Ogólnopolski wykaz osób, którym nadano stopień doktora lub doktora habilitowanego. polon.nauka.gov.pl. [dostęp 2019-03-27].
  5. ↑ Profesorowie ISP PAN. isppan.waw.pl. [dostęp 2019-04-02].
  6. ↑ Paweł Kowal w bazie „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI). [dostęp 23 lutego 2019].
  7. ↑ Dz.U. z 2009 r. nr 88, poz. 729
  8. ↑ Paweł Kowal prezesem PJN. rmf24.pl, 4 czerwca 2011. [dostęp 5 czerwca 2011].
  9. ↑ Aktualny skład RBN. rbn.gov.pl, 20 września 2011. [dostęp 20 września 2011].
  10. ↑ Polska Razem to nazwa nowej partii Jarosława Gowina. gazeta.pl, 7 grudnia 2013. [dostęp 7 grudnia 2013].
  11. ↑ Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 18 czerwca 2014].
  12. ↑ Paweł Kowal nie wystartuje w wyborach do parlamentu. wp.pl, 7 września 2015. [dostęp 25 listopada 2017].
  13. ↑ Piotr Ogórek: Wybory parlamentarne 2019. Paweł Kowal liderem listy KO w Krakowie. Oficjalne listy. gazetakrakowska.pl, 30 lipca 2019. [dostęp 10 sierpnia 2019].
  14. ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 15 października 2019].
  15. ↑ Rada KEW. kew.org.pl. [dostęp 15 lutego 2011].
  16. ↑ O ISP. Rada Programowa. isp.org.pl. [dostęp 15 lutego 2011].
  17. ↑ Honorowy członek Ochotniczej Straży Pożarnej w Choczni. pawelkowal.pl, 28 marca 2008. [dostęp 29 marca 2011].
  18. ↑ Otwarcie Przedstawicielstwa „Polska Akademia Nauk” w Kijowie. pan.pl. [dostęp 6 grudnia 2015].
  19. ↑ PO krytykuje Poncyljusza za „utrwalanie stereotypów” o kobietach. dziennik.pl, 8 czerwca 2011. [dostęp 9 czerwca 2011].
  20. ↑ Podziękowanie za zasługi w umacnianiu wolności. prezydent.pl, 11 listopada 2014. [dostęp 11 listopada 2014].
  21. ↑ Chancelaria das Ordens Honoríficas Portuguesas (port.). dre.pt, 26 lutego 2009. [dostęp 12 września 2010].
  22. ↑ Указ Президента України № 739/2007 (ukr.). president.gov.ua, 21 sierpnia 2007. [dostęp 13 kwietnia 2011].
  23. ↑ Order „Za Zasługi”. pawelkowal.pl, 23 grudnia 2009. [dostęp 15 lutego 2011].
  24. ↑ Medale „Gloria Artis” dla twórców Muzeum. 1944.pl, 31 października 2005. [dostęp 19 grudnia 2012].
  25. ↑ Rozstrzygnięto V edycję Nagrody im prof. Tomasza Strzembosza. pap.pl, 18 września 2013. [dostęp 1 października 2013].
  26. ↑ Ranking europosłów. polityka.pl, 18 czerwca 2013. [dostęp 6 lutego 2014].
  27. ↑ Paweł Kowal laureatem Nagrody „Rzeczpospolitej” im. Jerzego Giedroycia. „Rzeczpospolita”, 4 grudnia 2014. [dostęp 4 grudnia 2014].
  28. ↑ Nagrody Pojednania rozdane. ekai.pl, 10 czerwca 2015. [dostęp 6 grudnia 2015].
  29. ↑ Laureaci Nagród Przeglądu Wschodniego za rok 2018. uw.edu.pl, 26 lutego 2019. [dostęp 13 sierpnia 2019].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Paweł_Kowal&oldid=57884887”