Pawieł Giliłow
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Wydawnictwo |
m.in. Deutsche Grammophon, Virgin Records, Polskie Nagrania „Muza” |
| Strona internetowa | |
Pawieł Lwowicz Giliłow (ros. Павел Львович Гилилов; ur. 23 lipca 1950 w Doniecku, w obwodzie rostowskim) – rosyjski pianista i pedagog, laureat IV nagrody na IX Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina (1975)[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wykształcenie i konkursy muzyczne
[edytuj | edytuj kod]Na fortepianie zaczął grać w wieku pięciu lat, a trzy lata później zadebiutował z orkiestrą. W 1973 ukończył z wyróżnieniem studia pianistyczne w Konserwatorium Leningradzkim[2]. W 1976 rozpoczął na tej samej uczelni pracę pedagogiczną[3].
W trakcie swojej kariery odniósł sukcesy na kilku konkursach muzycznych[2]:
- IV Wszechrosyjski Konkurs Pianistyczny w Moskwie (1972) – II nagroda
- IX Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina (1975) – IV nagroda
- Międzynarodowy Konkurs Muzyczny im. Giovanniego Battisty Viottiego w Vercelli (1978) – I nagroda
Międzynarodowa kariera
[edytuj | edytuj kod]W 1978 roku wyemigrował z ZSRR do Niemiec i rozpoczął międzynarodową karierę. Występował w wielu krajach świata ze znanymi orkiestrami i dyrygentami[3][4]. Występuje na wielu festiwalach. Brał udział m.in. w 50. Międzynarodowym Festiwalu Chopinowskim w Dusznikach-Zdroju (1995)[5].
Jest też pedagogiem muzycznym, profesorem w Hochschule für Musik und Tanz Köln i Mozarteum oraz organizatorem wielu kursów mistrzowskich dla pianistów[6]. W 2005 był inicjatorem powstania Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Ludwiga van Beethovena w Bonn (ang. International Telekom Beethoven Competition Bonn)[7].
Repertuar i dyskografia
[edytuj | edytuj kod]W jego repertuarze znajdują się utwory m.in. Fryderyka Chopina, Johanna Nepomuka Hummla, Siergieja Rachmaninowa, Siergieja Prokofjewa oraz Johannesa Brahmsa. Nagrał wiele płyt dla różnych wytwórni muzycznych (m.in. Deutsche Grammophon, Virgin Records i Polskie Nagrania „Muza”)[8][9]. W sezonie artystycznym 1992/1993 dokonał prawykonania II koncertu fortepianowego Krzysztofa Meyera[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wysocki 1987 ↓, s. 135.
- ↑ a b Dybowski 2005 ↓, s. 320.
- ↑ a b Pavel Gililov. academie-lausanne.com. [dostęp 2016-05-23]. (ang.).
- ↑ Dybowski 2005 ↓, s. 322.
- ↑ a b Dybowski 2005 ↓, s. 323.
- ↑ Univ. prof. Pavel Gililov. uni-mozarteum.at. [dostęp 2016-05-23]. (ang.).
- ↑ Pavel Gililov: Artistic Director and Chairman of the Jury. telekom-beethoven-competition.de. [dostęp 2016-05-23]. (ang.).
- ↑ Pavel Gililov: discography. allmusic.com. [dostęp 2016-05-23]. (ang.).
- ↑ Pavel Gililov: discography. discogs.com. [dostęp 2016-05-23]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Stanisław Dybowski: Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie. Warszawa: Selene, 2005, s. 320–323. ISBN 83-910515-1-X.
- Stefan Wysocki: Wokół Konkursów Chopinowskich. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987. ISBN 83-212-0443-0.