Pawieł Kuleszow

Pawieł Kuleszow
Па́вел Никола́евич Кулешо́в
	marszałek artylerii
Data i miejsce urodzenia	15 grudnia 1908 ; Kajlik, gubernia jenisejska
Data i miejsce śmierci	26 lutego 2000 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1926–1992
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Armia Radziecka
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Pawieł Nikołajewicz Kuleszow (ros. Па́вел Никола́евич Кулешо́в; ur. 2 grudnia^?/15 grudnia 1908 we wsi Kajlik w gubernia jenisejskiej (obecnie Kraj Krasnojarski), zm. 26 lutego 2000 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, marszałek artylerii, Bohater Pracy Socjalistycznej (1978).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Do Armii Czerwonej wstąpił w 1926. W 1929 skończył szkołę artylerii w Tomsku i został dowódcą ogniowego plutonu baterii^{[potrzebny przypis]} 50 pułku strzeleckiego w Niżnym Nowogrodzie.

Od 1933 studiował na Wydziale Inżynieryjno-Dowódczym w Akademii Wojskowej im. F. Dzierżyńskiego. Po studiach pracował jako inspektor dowództwa artylerii w Głównym Komisariacie Obrony ZSRR. W 1941 ukończył Akademię Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie. Od września 1941 był zastępcą szefa oddziału w Sztabie Generalnym Armii Czerwonej, gdzie zajmował się planowaniem zabezpieczania dostaw amunicji. Po miesiącu mianowany dowódcą grupy operacyjnej na Froncie Północno-Zachodnim. Działał m.in. na Froncie Wołchowskim, nad jeziorem Ładoga, w okolicach Leningradu, pod Tichwinem, gdzie jego grupa w dużym stopniu przyczyniła się do zatrzymania Wehrmachtu. Na Froncie Wołchowskim został ranny. Po wyleczeniu nadal dowodził grupą operacyjną i odegrał dużą rolę w Operacji Iskra po Leningradem w styczniu 1943. Później działał na Froncie Woroneskim, na Kaukazie i na Ukrainie. Od końca 1943 zastępca dowódcy artylerii Gwardii^{[potrzebny przypis]} na froncie w stopniu generała majora. Wkrótce przeniesiony na Front Nadbałtycki. Latem 1944 brał udział w operacji białoruskiej. Następnie został zastępcą szefa sztabu artylerii Armii Czerwonej. Od listopada 1944 generał porucznik. Po wojnie został zastępcą komendanta Akademii Wojskowej im. Dzierżyńskiego. Pracował w instytutach badawczych nad rozwojem technik rakietowych i artyleryjskich. Od 1953 w Centralnym Aparacie Ministerstwa Obrony ZSRR. W pierwszej połowie lat 60. zajmował się m.in. dostarczaniem technologii rakietowej i sprzętu wojskowego do krajów Bliskiego Wschodu, na Kubę i do Wietnamu. Od 1965 szef Głównego Zarządu Wojsk Rakietowych i Artylerii Ministerstwa Obrony ZSRR. W 1967 mianowany marszałkiem artylerii. W 1983 został członkiem Grupy Generalnych Inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR. 21 lutego 1978 wyróżniony tytułem Bohatera Pracy Socjalistycznej i Medalem „Sierp i Młot”. W 1992 przeszedł na emeryturę. Pochowany na Cmentarzu Kuncewskim w Moskwie^[1].