Pałacyk Wilhelma Ellisa Raua w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pałacyk Wilhelma Ellisa Raua w Warszawie
Symbol zabytku nr rej. 597 z 1 VII 1965[1]
Ilustracja
Pałacyk widziany ze skrzyżowania ul. Pięknej i Alej Ujazdowskich
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Adres

Al. Ujazdowskie 27

Typ budynku

pałac

Styl architektoniczny

neorenesans[2]

Architekt

Leandro Marconi

Rozpoczęcie budowy

1866

Ukończenie budowy

1868

Ważniejsze przebudowy

odbudowa 1948–1949

Pierwszy właściciel

Wilhelm Rau

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałacyk Wilhelma Ellisa Raua w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Pałacyk Wilhelma Ellisa Raua w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałacyk Wilhelma Ellisa Raua w Warszawie”
Ziemia52°13′26,77″N 21°01′24,65″E/52,224103 21,023514

Pałacyk Wilhelma Ellisa Rauaneorenesansowy pałac zaprojektowany przez Leandra Marconiego dla Wilhelma Ellisa Raua, znajdujący się przy Al. Ujazdowskich 27 róg ul. Pięknej w Warszawie. Siedziba Ambasady Szwajcarii.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Wilhelm Rau był warszawskim przemysłowcem, współzałożycielem zakładów metalowych firmy „Lilpop, Rau i Loewenstein[3]. W 1865 zatrudnił Leandra Marconiego do budowy pałacyku na swojej posesji w Alejach Ujazdowskich[4]. Wybudowano go w latach 1866–1868 w stylu włoskiego renesansu.

W fasadzie pałacyku umieszczono ryzality wzbogacone portykami z okrągłymi balkonami. W narożach ryzalitów elewacji frontowej znajdowały się figury przedstawiające Architekturę i Rzeźbę wykonane przez Marconiego oraz posągi Malarstwa i Mechaniki dłuta Andrzeja Pruszyńskiego[3]. Ludwik Kucharzewski stworzył dekoracje fontanny oraz dwóch grup rzeźbiarskich[3]. W pracach nad dekorowaniem wnętrz pałacu pracował także malarz Jan Strzałecki[3].

W 1906 właścicielką pałacu została Maria z Sapiehów Branicka[3]. Zmarła w 1919; pałacyk odziedziczyła po niej jej córka Maria Radziwiłłowa[3]. Po 1906 pałacyk rozbudowano od strony ogrodu dodając dwa krótkie skrzydła[3].

W drugiej połowie dwudziestolecia międzywojennego pałac wynajmowany był przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych i pełnił funkcję rezydencji wiceministra Jana Szembeka[3].

Budynek spłonął w 1944[5]. W latach 1948–1949 został odbudowany ze zmianami według projektu Szymona Syrkusa i szwajcarskiego architekta Hansa Schmidt z przeznaczeniem na siedzibę Ambasady Szwajcarii. W czasie nie uwzględniono rzeźb znajdujących się wcześniej w elewacjach, a elewacja ogrodowa została zniekształcona w wyniku wbudowania między skrzydła garaży[3].

W 1965 pałac został wpisany do rejestru zabytków[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Zestawienie zabytków nieruchomych. Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków - stan na 30 czerwca 2021 r. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 26. [dostęp 2021-07-26].
  2. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 605. ISBN 83-01-08836-2.
  3. a b c d e f g h i Tadeusz S. Jaroszewski: Księga pałaców Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1985, s. 139. ISBN 83-223-2047-7.
  4. Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 208.
  5. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 606. ISBN 83-01-08836-2.