Peczenihy
49°51′53″N 36°55′56″E/49,864722 36,932222
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Obwód | |||
| Rejon | |||
| Powierzchnia |
7,85 km² | ||
| Wysokość |
97 m n.p.m. | ||
| Populacja (2018) • liczba ludności |
| ||
| Nr kierunkowy |
+380 5765 | ||
| Kod pocztowy |
62808 | ||
| Tablice rejestracyjne |
AX | ||
Położenie na mapie obwodu charkowskiego  | |||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||
| 49°51′53″N 36°55′56″E/49,864722 36,932222
| |||
Peczenihy ukr. Печеніги (w XIX wieku: Nowobiełgorod) – osiedle typu miejskiego, stolica rejonu w obwodzie charkowskim Ukrainy.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Miejscowość powstała w XVII wieku.
Osada wzmiankowana po raz pierwszy w gramocie cara Rosji w 1646 r., stwierdzającej, że wieś została założona przez 205 osadników pochodzących z Ukrainy prawobrzeżnej. Na czele osadników stał Fedot Lewopow. W XVIII w., dokładnie przed 1765 r. Peczenihy były siedzibą pułku izjumskiego, później centrum prowincji z siedzibą w miejscowości Peczenihy, podległej komisarzowi w Izjum. Począwszy od 1779 Peczenihy były osadą wojskową w powiecie charkowskim, która miała 3601 mieszkańców, w tym 3299 wojskowych. Przez 1765 miasto miało flagę z wizerunkiem św. Jerzego zwycięzcy.
Począwszy od 1864 r. w kozackiej osadzie Nowobiełgorod mieszkało 5276 osób: 2583 mężczyzn i 2693 kobiet i były dwie cerkwie.
Do 1914 r. liczba mieszkańców wzrosła do 14.865 osób.
Prawa miejskie miejscowość otrzymała w 1957.
W 1989 liczyła 6446 mieszkańców[2].
W 2013 liczyła 5466 mieszkańców[3].
Urodzeni[edytuj | edytuj kod]
- Henryk Siemiradzki – polski malarz, przedstawiciel akademizmu.
- Hryhorij Petrowski (1878-1958) – sowiecki działacz partyjny i państwowy, długoletni (1919-1939) przewodniczący Wszechukraińskiego Komitetu Wykonawczego Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (odpowiednik głowy państwa)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2018 року. Державна служба статистики України. Київ, 2018. стор.69
- ↑ Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2013 року. Державна служба статистики України, 2013. [dostęp 2023-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-21)]. (ukr.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Historyczno-statystyczny opis diecezji Charków, s. 99, w języku rosyjskim
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
