Peg Entwistle

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Peg Entwistle
Ilustracja
Entwistle (fotografia z produkcji teatralnej Just to Remind You)
Imię i nazwisko

Millicent Lilian Entwistle

Data i miejsce urodzenia

5 lutego 1908
Port Talbot

Data i miejsce śmierci

16 września 1932[a]
Los Angeles

Zawód

aktorka

Współmałżonek

Robert Keith (1927–1929, rozwód)

Lata aktywności

1925–1932

Multimedia w Wikimedia Commons

Peg Entwistle, właśc. Millicent Lilian Entwistle[1] (ur. 5 lutego 1908 w Port Talbot, zm. 16 września 1932 w Los Angeles[1]) – brytyjska aktorka teatralna i filmowa. Karierę teatralną rozpoczęła w 1925 roku występując w kilku produkcjach broadwayowskich. Wzięła udział tylko w jednym filmie, Trzynaście kobiet, którego premiera odbyła się po jej śmierci[2].

Entwistle zasłynęła po tym jak we wrześniu 1932 roku, w wieku 24 lat, skoczyła z litery „H” tworzącej Hollywood Sign[3].

Młodość[edytuj | edytuj kod]

Entwistle była córką aktora Roberta Symesa Entwistle’a i Emily Stevenson[4]. Pierwsze lata życia aktorka spędziła w West Kensington, obszarze będącym częścią Londynu[5]. W 1913 roku Entwistle wraz z ojcem trafiła do amerykańskiego Cincinnati[6]. W grudniu 1922 roku Robert Entwistle zmarł w szpitalu, po tym jak został potrącony przez samochód na skrzyżowaniu Park Avenue i 72. ulicy w Nowym Jorku[7].

Broadway[edytuj | edytuj kod]

Przed 1925 rokiem Entwistle mieszkała w Bostonie, gdzie była członkiem Henry Jewett Players[8]. W październiku 1925 roku otrzymała epizodyczną rolę w Hamlecie, broadwayowskiej produkcji (z udziałem Ethel Barrymore); aktorka wystąpiła kilkanaście razy na scenie[9].

Entwistle w The Wild Duck (ok. 1925)

W tym samym roku Entwistle, wcieliła się w postać Hedvig w produkcji Dzika kaczka Henrika Ibsena[10]. Po obejrzeniu sztuki, Bette Davis powiedziała swojej matce: „…chcę być dokładnie taka jak Peg Entwistle”[11]. Trzy lata później aktorka i reżyserka Blanche Yurka poprosiła Davis by zagrała postać Hedvig. Davis w odpowiedzi napisała, że kiedy tylko zobaczyła Entwistle w Dzikiej kaczce, wiedziała, że któregoś dnia wcieli się w rolę Hedvig. Po latach Davis powiedziała, że Entwistle zainspirowała ją do zostania aktorką[12].

Pod koniec lat 20. Entwistle została członkiem New York Theatre Guild. Występując na Broadwayu zagrała rolę Marthy w sztuce The Man from Toronto[13], która wystawiana była 28 razy w Selwyn Theatre[14]. Jako członek Theatre Guild, Entwistle wystąpiła w co najmniej 10 broadwayowskich sztukach, grając z takimi aktorami jak: George M. Cohan, William Gillette, Dorothy Gish i Laurette Taylor. Najdłużej wystawianą produkcją, w której Entwistle wystąpiła (wspólnie z Sidneyem Tolerem) był przebój Tommy z 1927 roku, który grany był 232 razy[13].

W 1927 roku Entwistle wyszła za aktora Roberta Keitha, z którym się rozwiodła w 1929 roku[15]. Powodem złożenia przez nią pozwu rozwodowego były zarzuty wobec Keitha o znęcanie się nad nią, a także nieszczerość, ponieważ nie powiedział jej, że był już w związku małżeńskim i miał 6-letniego syna, Briana Keitha (późniejszego aktora)[16][17].

Wystawianie spektaklu The Uninvited Guest zaprzestano już po 7 razach (wrzesień–październik 1927)[18], mimo że krytyk teatralny „New York Timesa” J. Brooks Atkinson napisał: „…Peg Entwistle dała występ znacznie lepszy od tego co gwarantowała sama sztuka”[19].

Wcielając się każdego tygodnia w różne postacie, Entwistle zdobyła pewien rozgłos, czego przykładem był artykuł w niedzielnym wydaniu „New York Timesa” (1927)[20] i kolejny w dzienniku „Oakland Tribune” (1929)[21][22].

Pomijając rolę w dramacie Sherlock Holmes (the Strange Case of Miss Faulkner) (1929–1930)[23] i chęć Entwistle do grania bardziej ambitnych postaci, często jednak występowała jako bohaterka komediowa, najczęściej jako atrakcyjna, dobroduszna ingénue[24]. W 1929 roku powiedziała dziennikarzowi:

Prędzej zagram te role, które są przekonujące. Może tak jest dlatego, że są one najłatwiejsze, chociaż są to najtrudniejsze dla mnie rzeczy do zrobienia. By odtworzyć jakąkolwiek z emocjonalnych scen muszę przygotować się do pewnego poziomu. Jeśli to osiągnę w moim pierwszym słowie, pozostałe słowa i linijki same się sobą zajmą. Ale kiedy zawalę, muszę zbudować równowagę kwestii, a wtedy cała charakteryzacja traci polot. Czuję wówczas, że oszukuję sama siebie. Nie wiem czy pozostałe aktorki tak samo reagują czy nie, ale we mnie budzi to niepokój[25].

Peg Entwistle

Na początku 1932 roku Entwistle po raz ostatni wystąpiła na Broadwayu – w sztuce Alice Sit-by-the-Fire autorstwa J.M. Barrie’ego[26][27], w której pojawiła się także Laurette Taylor, której alkoholizm doprowadził do odwołania dwóch występów[28][29]. Przedstawienie odwołano, w następstwie czego Entwistle, podobnie jak pozostała część obsady, otrzymała jedynie tygodniowe wynagrodzenie, mimo że przed premierą spektaklu uzgodniono, że aktorom miał przypaść procent z dochodów box office’u[30].

Hollywood[edytuj | edytuj kod]

W połowie 1932 roku, w środku wielkiego kryzysu, Entwistle będąc w Los Angeles otrzymała rolę w sztuce Romneya Brenta The Mad Hopes (z Billie Burke w obsadzie)[31], która grana była od 23 maja do 4 czerwca w Belasco Theatre (1926–1952[32]) w centrum miasta. Recenzja produkcji napisana przez krytyczkę teatralną Florence Lawrence z dziennika „Los Angeles Examiner” była bardzo pozytywna[33]:

…Belasco i Curran nową sztukę wystawili możliwie efektywnie i obdarzyli to dzieło Romneya Brenta ponadprzeciętną obsadą i reżyserią. Bela Blau (producent) … komedię wyciągnął na najwyższy poziom. Jakość kostiumów i scenerii jest zachwycająca, a każdy szczegół powoduje, że produkcja jako całość doskonale wpasuje się w nowojorską scenę. W obsadzie Peg Entwistle i Humphrey Bogart grają pierwsze skrzypce, a wspomaga ich gwiazda (Billie Burke), a oboje dają świetne i autentyczne występy. Panna Entwistle jako poważna, młoda córka roztargnionej matki (Geneva Hope) prezentuje ujmujący obraz młodości…[34][35][36]

Florence Lawrence

Po ostatnim wystawieniu sztuki The Mad Hopes, Entwistle zdobyła pierwszą i ostatnią oficjalną[b] rolę w filmie dla wytwórni Radio Pictures (później RKO). W obrazie Trzynaście kobiet (1932), wydanym przed wprowadzeniem kodeksu Haysa[c], wystąpiły Myrna Loy i Irene Dunne[38]. Fabuła dreszczowca[39] wyprodukowanego przez Davida O. Selznicka[40] oparta została na powieści autorstwa Tiffany’ego Thayera[41] (Thirteen Women, 1932[42][43]). Entwistle zagrała niewielką rolę drugoplanową Hazel Clay Cousins[44]. Premiera filmu odbyła się 14 października 1932 roku w nowojorskim Roxy Theatre[45], jednak nie zyskał on uznania krytyków[46] ani nie odniósł sukcesu komercyjnego[2]. W 1935 roku film wydany został ponownie, z kolei tę wersję okrojono o 14 minut w stosunku do oryginału, który trwał 73 minuty[47]. W 2008 roku amerykański tygodnik „Variety” określił Trzynaście kobiet jednym z pierwszych filmów z kategorii „kobiecy zespół” (female ensemble)[48].

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

18 września 1932 roku kobieta, wędrując poniżej napisu Hollywoodland, znalazła kobiecy but, torebkę i kurtkę, które należały do Entwistle. Otworzyła torebkę i znalazła w niej list pożegnalny, po którego przeczytaniu spojrzała w dół góry i spostrzegła zwłoki. Kobieta poinformowała przez telefon o znalezisku policję w Los Angeles i przekazała przedmioty jednostce policji w Hollywood[49].

W późniejszym czasie oficer z wydziału dochodzeniowo-śledczego i dwóch policjantów znaleźli ciało aktorki w wąwozie poniżej znaku. Personalia Entwistle pozostawały niezidentyfikowane do momentu, gdy jej wujek, z którym mieszkała na terenie osiedla Beachwood Canyon (Los Angeles), rozpoznał ją. Powiązał dwudniową nieobecność krewnej z listem pożegnalnym podpisanym inicjałami „P.E.”, który został upubliczniony w gazetach[50]. Zeznał on, że w piątek 16 września Entwistle poinformowała go, że wybiera się do sklepu i zobaczyć się ze znajomymi. Domysły policji wskazywały na to, że postanowiła jednak dotrzeć na południowe zbocze Mount Lee, tam gdzie zlokalizowany był znak Hollywoodland, by później wspiąć się po drabinie na szczyt litery „H” i skoczyć z niej[50][49].

Nic nie wskazywało na to, by aktorka spożywała wcześniej alkohol. Powodem zgonu, według koronera, było wewnętrzne krwawienie spowodowane „wielokrotnym złamaniem miednicy”[51][52].

Tekst upublicznionego listu pożegnalnego:

Boję się, jestem tchórzem. Przepraszam za wszystko. Gdybym zrobiła to znacznie wcześniej, oszczędziłoby to wiele bólu. P.E.[49]

Peg Entwistle

Samobójstwo Entwistle przyniosło jej pośmiertnie szeroki rozgłos[53]. Jej pogrzeb odbył się 20 września w W.M. Strathers Mortuary w Hollywood[54][55]. Jej ciało zostało skremowane, a prochy zostały wysłane później do Glendale (Ohio), by pochować ją obok jej ojca na Oak Hill Cemetery, gdzie ich szczątki trafiły 5 stycznia 1933 roku[56].

W 2014 roku ok. 100 osób upamiętniło rocznicę śmierci Entwistle, spotykając się na terenie parkingu Beachwood Market w Hollywood. Zebrani obejrzeli Trzynaście kobiet podczas plenerowej projekcji. Dochód z loterii, jedzenia oraz napojów sprzedanych podczas wyświetlania filmu przekazany został przez okoliczne sklepy w imieniu Entwistle organizacji American Foundation for Suicide Prevention[57].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ 16 września to data śmierci aktorki według przypuszczeń policji (uznawana jest za datę jej śmierci). Ciało znaleziono 18 września.
  2. ↑ credited – rola, która została uwzględniona w napisach końcowych filmu
  3. ↑ Kodeks Haysa wszedł w życie w 1930 r., ale ścisłe jego przestrzeganie rozpoczęło się dopiero w 1934 r.[37]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Scott Wilson: Resting Places: The Burial Sites of More Than 14,000 Famous Persons, 3d ed.. McFarland, 2016, s. 228. ISBN 978-1-4766-2599-7.
  2. ↑ a b Jeff Stafford: Thirteen Women. tcm.com. [dostęp 2018-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-11)]. (ang.).
  3. ↑ Tony Blanche, Brad Schrieber: Death in Paradise: An Illustrated History of the Los Angeles County Department of Coroner. General Pub. Group, 1998, s. 88. ISBN 978-1-56858-205-4.
  4. ↑ Peg Entwistle: the longer, but still short and sad, story of a little Port Talbot girl. historicalporttalbot.com, 2014-12-01. [dostęp 2018-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-09)]. (ang.).
  5. ↑ Zeruk, Jr. 2013 ↓, s. 12.
  6. ↑ ONTD Original: 5 Classic Hollywood Wild Celeb Deaths Ya Didn’t Know About – Oh No They Didn’t!. ohnotheydidnt.livejournal.com, 2014-11-21. [dostęp 2018-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-09)]. (ang.).
  7. ↑ Actor Dies; Struck by Auto that Fled; Robert S. Entwistle, Former Stage Manager for Charles Frohman, Dead in Hospital. Injured on Election Day Chauffeur, Who Sped Away After Looking at His Victim, Never Found.. „The New York Times”, 1922-12-20. ISSN 0362-4331. OCLC 164552. (ang.). 
  8. ↑ Zeruk, Jr. 2013 ↓, s. 59.
  9. ↑ Zeruk, Jr. 2013 ↓, s. 213.
  10. ↑ James Fisher, Felicia Hardison Londré: Historical Dictionary of American Theater: Modernism. Rowman & Littlefield, 2017, s. 218. ISBN 978-1-5381-0786-7.
  11. ↑ Charlotte Chandler: The Girl Who Walked Home Alone: Bette Davis A Personal Biography. Simon and Schuster, 2008, s. 58. ISBN 978-1-84739-698-3.
  12. ↑ Zeruk, Jr. 2013 ↓, s. 10.
  13. ↑ a b Susan Doll: Streamline | The Official Filmstruck Blog – The Hollywood Sign Girl: Peg Entwistle. streamline.filmstruck.com, 2010-01-18. [dostęp 2018-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-13)]. (ang.).
  14. ↑ The Man from Toronto – Broadway Play – Original | IBDB. ibdb.com. [dostęp 2018-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-10)]. (ang.).
  15. ↑ Mia De Graaf: Peg Entwistle finally lands film role as her life is to be turned into a blockbuster | Daily Mail Online. dailymail.co.uk, 2014-09-20. [dostęp 2018-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-10)]. (ang.).
  16. ↑ Eddie Deezen: The Woman Who Jumped Off the Hollywood Sign | Mental Floss. mentalfloss.com, 2012-09-27. [dostęp 2018-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-10)]. (ang.).
  17. ↑ Girl Ends Life After Failure in Hollywood. „Syracuse Herald”, s. 5, 1932-09-20. (ang.). 
  18. ↑ The Uninvited Guest – Broadway Play – Original | IBDB. ibdb.com. [dostęp 2018-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-10)]. (ang.).
  19. ↑ J. Brooks Atkinson. 'Uninvited Guest' Falters; New Play at the Belmont Suffers from Inexpert Writing.. „The New York Times”, 1927-09-28. ISSN 0362-4331. OCLC 1645522. Cytat: Peg Entwistle gave a performance considerably better than the play warranted. (ang.). 
  20. ↑ And Who Is Peg Entwistle?. „The New York Times”, 1927-02-20. ISSN 0362-4331. OCLC 1645522. (ang.). 
  21. ↑ English Actress With Guild. „Oakland Tribune”, 1929-05-05. ISSN 1068-5936. (ang.). 
  22. ↑ Zeruk, Jr. 2013 ↓, s. 122.
  23. ↑ Sherlock Holmes – Broadway Play – 1929 Revival | IBDB. ibdb.com. [dostęp 2018-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-10)]. (ang.).
  24. ↑ Zeruk, Jr. 2013 ↓, s. 80.
  25. ↑ Zeruk, Jr. 2013 ↓, s. 123.
  26. ↑ A Night of Barrie – Broadway Play – 1932 Revival | IBDB. ibdb.com. [dostęp 2018-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-10)]. (ang.).
  27. ↑ J. Brooks Atkinson. A Night of Barrie … Alice Sit-by-the-Fire. „The New York Times”, 1932-03-08. ISSN 0362-4331. OCLC 1645522. (ang.). 
  28. ↑ Two Barrie Revivals Suddenly Canceled. „The New York Times”, 1932-05-15. ISSN 0362-4331. OCLC 1645522. (ang.). 
  29. ↑ Laurette Taylor Absent. „The New York Times”, 1932-04-06. ISSN 0362-4331. OCLC 1645522. (ang.). 
  30. ↑ Marguerite Courtney: Laurette. New York Atheneum, 1968, s. 342.
  31. ↑ Elizabeth Yeaman. Guild Asks Consent of II Dulce for Film. „Hollywood Citizen-News”, 1932-06-07. Citizen-News Co.. OCLC 22724893. (ang.). 
  32. ↑ Ken Roe: Belasco Theatre in Los Angeles, CA – Cinema Treasures. cinematreasures.org. [dostęp 2018-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-11)]. (ang.).
  33. ↑ Zeruk, Jr. 2013 ↓, s. 154.
  34. ↑ Florence Lawrence. „Los Angeles Examiner”, 1932-05-24. OCLC 1756176. (ang.). 
  35. ↑ Hope Anderson: Peg Entwistle and The Hollywood Sign. BookBaby, 2013, s. 20. ISBN 978-1-4835-0759-0.
  36. ↑ Taysha Murtaugh: The Tragic Story of Peg Entwistle, the Actress Who Jumped Off the Hollywood Sign – Is the Hollywood Sign Haunted?. countryliving.com, 2017-10-26. [dostęp 2018-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-11)]. (ang.).
  37. ↑ Tom Pollard: Sex and Violence: The Hollywood Censorship Wars. Routledge, 2015, s. 49. ISBN 978-1-317-25221-4.
  38. ↑ Joe Williams: Hollywood Myths: The Shocking Truths Behind Film’s Most Incredible Secrets and Scandals. MBI Publishing Company, 2012, s. 35. ISBN 978-1-61058-660-3.
  39. ↑ Wes D. Gehring: Irene Dunne: First Lady of Hollywood. Scarecrow Press, 2006, s. 40. ISBN 978-1-4616-5989-1.
  40. ↑ Karla Rae Fuller: Hollywood Goes Oriental: CaucAsian Performance in American Film. Wayne State University Press, 2010, s. 273. ISBN 978-0-8143-3467-6.
  41. ↑ Jule Selbo: Film Genre for the Screenwriter. Routledge, 2014, s. 207. ISBN 978-1-317-69567-7.
  42. ↑ Chris Mikul: Doctor Arnoldi. ramblehouse.com. [dostęp 2018-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-12)]. (ang.).
  43. ↑ Thirteen Women, by Tiffany Thayer – The Neglected Books Page. neglectedbooks.com, 2011-02-13. [dostęp 2018-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-29)]. (ang.).
  44. ↑ Michael R. Pitts: RKO Radio Pictures Horror, Science Fiction and Fantasy Films, 1929–1956. McFarland, 2015, s. 341. ISBN 978-0-7864-6047-2.
  45. ↑ Mordaunt Hall. Norma Shearer, Leslie Howard and Fredric March in a New Version of the Play “Smilin’ Through.”. „The New York Times”, 1932-10-15. ISSN 0362-4331. OCLC 1645522. (ang.). 
  46. ↑ Jamie Frater: Listverse.com’s Ultimate Book of Bizarre Lists: Fascinating Facts and Shocking Trivia on Movies, Music, Crime, Celebrities, History, and More. Ulysses Press, 2010, s. 472. ISBN 978-1-56975-885-4.
  47. ↑ David Ian McKendry: She Jumped Off the Hollywood Sign: Thirteen Women and The Tragic Tale of Peg Entwistle – The 13th Floor. the13thfloor.tv, 2016-01-18. [dostęp 2018-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-10)]. (ang.).
  48. ↑ Jeanine Basinger: Few female ensemble films – Entertainment News, Women in Film / Crystal + Lucy Awards, Media – Variety. variety.com, 2008-06-16. [dostęp 2018-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-09)]. (ang.).
  49. ↑ a b c Young Actress Ends Life at Hollywood. „The Lewiston Daily Sun”, s. 1, 11, 1932-09-20. (ang.). 
  50. ↑ a b Suicide Laid To Film Jinx. „Los Angeles Times”, s. A1, 1932-09-20. ISSN 0458-3035. OCLC 3638237. (ang.). 
  51. ↑ Peg Entwistle. historicalporttalbot.com. [dostęp 2018-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-12)]. (ang.).
  52. ↑ County of Los Angeles Department of Public Health/Vital Statistics – Standard Certificate of Death #10501, sekcje: 24–25; włączenie do dokumentacji: 20 września 1932
  53. ↑ Gerald Schiller: It Happened in Hollywood: Remarkable Events That Shaped History. Rowman & Littlefield, 2010, s. 71. ISBN 978-0-7627-6192-0.
  54. ↑ Jim Ensley. Hollywood Has Share of Tragedy. „Calhoun Times and Gordon County News”, s. 9, 1993-12-04. OCLC 21977931. Cytat: The funeral services of many stars were held at 6240 Hollywood Blvd. at the former W.M. Strathers Mortuary, including Peg Entwistle, the only person known to commit suicide by jumping off the Hollywood sign.. (ang.). 
  55. ↑ “Peg” Entwistle Is Laid to Rest. „Schenectady Gazette”, s. 7, 1932-09-21. ISSN 1050-0340. (ang.). 
  56. ↑ Zeruk, Jr. 2013 ↓, s. 187.
  57. ↑ Nita Lelyveld. A Hollywood tragedy, a neighborhood remembrance. „Los Angeles Times”, 2014-09-17. ISSN 0458-3035. OCLC 3638237. (ang.). 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • James Zeruk, Jr.: Peg Entwistle and the Hollywood Sign Suicide: A Biography. McFarland, 2013. ISBN 978-0-7864-7313-7.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Peg_Entwistle&oldid=64969190”