Pelikany (majątek)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pelikany
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

brasławski

Sielsowiet

Opsa

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Pelikany”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Pelikany”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, blisko górnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Pelikany”
Ziemia55°31′26″N 26°45′44″E/55,523889 26,762222

Pelikany – część wsi Miluńce na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie brasławskim, w sielsowiecie Opsa.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów ówczesny majątek leżał w granicach Imperium Rosyjskiego.

W latach 1921–1939 majątek leżał w Polsce, w województwie nowogródzkim[1] (od 1926 w województwie wileńskim[2]), w powiecie brasławskim, w gminie Opsa[3][4].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwały tu 34 osoby, 30 było wyznania rzymskokatolickiego, 1 prawosławnego, a 3 mojżeszowego. Jednocześnie 29 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową, 3 żydowską, a 2 inną. Było tu 5 budynków mieszkalnych[3]. W 1931 w 3 domach zamieszkiwały 34 osoby[4].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Pelikanach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Opsie i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Opsie[5].

Znajduje się tu kaplica grobowa rodziny Pelikanów, ostatnich właścicieli majątku.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dz.U. z 1921 r. nr 16, poz. 93
  2. Dz.U. z 1926 r. nr 6, poz. 29
  3. a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 9.
  4. a b Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 10.
  5. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1257.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]