Pengjia Yu
25°37′46″N 122°04′17″E/25,629444 122,071389 Latarnia morska na Pengjia Yu | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Akwen | |
| Archipelag |
Beifang Sandao |
| Powierzchnia |
1,14 km² |
Położenie na mapie Republiki Chińskiej  | |
| 25°37′46″N 122°04′17″E/25,629444 122,071389
| |
Pengjia Yu (chiń. 彭佳嶼; pinyin Péngjiā Yǔ), znana też jako Dazhishan Yu (大峙山嶼) i Caolai Yu (草萊嶼), hist. także Agincourt – niewielka wysepka pochodzenia wulkanicznego o powierzchni 114 hektarów, położona na Morzu Wschodniochińskim u północnych wybrzeży Tajwanu, około 56 kilometrów na północ od Keelung. Znajduje się pod jurysdykcją Republiki Chińskiej. Stanowi zamkniętą strefę wojskową, osoby z zewnątrz nie mają nań prawa wstępu (zezwala się jedynie na opłynięcie jej łódką w celach turystycznych[1]). Wyspę zamieszkuje około 40 osób, są to członkowie personelu wojskowego, obsługa bazy radarowej i stacji meteorologicznej oraz mężczyzna zawiadujący latarnią morską[2]. Wysoką na 26,2 m latarnię wzniesiono w latach 1906-1909[3].
Wyspa Pengjia należy do niewielkiego archipelagu Beifang Sandao (składa się z wysp Pengjia, Mianhua i Huaping) i jest najdalej wysuniętym na północ punktem Republiki Chińskiej. Powstała w wyniku wybuchu podwodnego wulkanu i została silnie zerodowana. Wyspa jest nachylona ze wschodu na zachód. Najwyższe wzniesienie sięga 165 m n.p.m.[4]
Na wysepce nie rosną drzewa. Szata roślinna składa się głównie z traw oraz krzewów, które występują jedynie w okolicy latarni morskiej. W części północnej i wschodniej rosną lilie długokwiatowe, które rozkwitają w okresie od kwietnia do maja. Na wybrzeżu spotyka się także roślinę Crossostephium chinense z rodziny astrowatych, cenioną ze względu na jej właściwości lecznicze[4].
Pierwsi osadnicy pojawili się na Pengjia za rządów dynastii Qing, jednak opuścili wyspę w czasie wojny chińsko-francuskiej (1884–1885). Wyspę zasiedlono ponownie po przejęciu władzy nad Tajwanem przez Japończyków w 1895 roku, lecz działania militarne na Pacyfiku w czasie II wojny światowej i obawa przed zbombardowaniem wyspy zmusiły mieszkańców wyspy do ponownego opuszczenia jej. Do dnia dzisiejszego zachowały się ruiny domów oraz m.in. świątynia Tudigonga i jaskinia poświęcona Guanyin[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Pengjia Islet (Agincourt). klcg.gov.tw. [dostęp 2012-01-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-30)]. (ang.).
- ↑ Lighthouse keepers part of Pengchia Islet history. taipeitimes.com. [dostęp 2012-01-01]. (ang.).
- ↑ 燈塔資料. lighthouse.customs.gov.tw. [dostęp 2012-01-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-06-29)]. (chiń.).
- ↑ a b c Pengjia Islet: An Introduction. customs.gov.tw. [dostęp 2012-01-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-20)]. (ang.).