Perkowo (województwo wielkopolskie)
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| ||
| ||
| Rodzaj miejscowości | wieś[1] | |
| Państwo |  Polska
| |
| Województwo | wielkopolskie | |
| Powiat | wolsztyński | |
| Gmina | Przemęt | |
| Liczba ludności (2011) | 543[2] | |
| Strefa numeracyjna | (+48) 65 | |
| Kod pocztowy | 64-234 (poczta: Przemęt) | |
| Tablice rejestracyjne | PWL | |
| SIMC | 0375496 | |
Położenie na mapie gminy Przemęt   Perkowo | ||
Położenie na mapie powiatu wolsztyńskiego  Perkowo | ||
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  Perkowo | ||
Położenie na mapie Polski  Perkowo | ||
 52°00′11,5″N 16°15′41,6″E/52,003194 16,261556
| ||
Perkowo – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wolsztyńskim, w gminie Przemęt[1].
Leży na terenie Przemęckiego Parku Krajobrazowego, na drodze Przemęt – Wolsztyn i linii kolejowej Leszno-Zbąszyń (przystanek kolejowy Perkowo)[3].
Pod koniec XIX wieku Perkowo (niemiecka nazwa Neu-Priment) należało do powiatu babimojskiego[4]. Miejscowość liczyła 28 domostw i 290 mieszkańców[4]. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie leszczyńskim[3]. W 2011 liczyła 543 mieszkańców[2].
Przez Perkowo biegnie czarny znakowany szlak pieszy z Olejnicy do Błotnicy przez Przemęt[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1561, 13 lutego 2013. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 17 lutego 2015].
- ↑ a b woj. wielkopolskie >> pow. wolsztyński >> gmina Przemęt. Wszystkie dane dla miejscowości Perkowo. W: Bank Danych Lokalnych [on-line]. Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 17 lutego 2015].
- ↑ a b c Alicja Dziewulska, Jan Maj: Kościan: mapa topograficzna Polski. Wydanie turystyczne. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Geodezyjno-Kartograficzne, 1997. ISBN 83-7135-149-6.
- ↑ a b Perkowo w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. VIII: Perepiatycha – Pożajście. Warszawa 1887.
| |||||||||||||||||||||||
