Peter Collins (kierowca wyścigowy)

Peter Collins
Imię i nazwisko	Peter John Collins
Państwo	Wielka Brytania
Data i miejsce urodzenia	6 listopada 1931 ; Kidderminster
Data i miejsce śmierci	3 sierpnia 1958 ; Bonn
	Sukcesy
	1956: Formuła 1
	Multimedia w Wikimedia Commons

Peter John Collins (ur. 6 listopada 1931 w Kidderminster, zm. 3 sierpnia 1958 w Bonn) – brytyjski kierowca wyścigowy, uczestnik Mistrzostw Świata Formuły 1 w latach 1952–1958. W roku 1956 wygrał Grand Prix Belgii i Grand Prix Francji.

Przekazał swój bolid konkurentowi do mistrzostwa świata Juanowi Manuelowi Fangio podczas Grand Prix Włoch na torze Monza. Zginął na torze Nürburgring podczas Grand Prix Niemiec w 1958 roku.

Biografia[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1931 roku jako syn Pata i Elaine. W 1948 otrzymał jako prezent urodzinowy Coopera T5. W 1949 roku zadebiutował w wyścigach, uczestnicząc w Goodwood Easter Meeting. W czerwcu Collins sprzedał T5, nabywając w zamian Coopera T7 z silnikiem JAP, zamienionym następnie na motocyklową jednostkę Norton. Tym samochodem Collins wygrał zawody 100 Mile Race na torze Silverstone. Triumfował również we wrześniowym wyścigu w Goodwood. W połowie 1950 roku rozpoczął używanie Coopera T11, którym zwyciężył w Castle Combe. W roku 1951 używał napędzanego silnikiem Norton JBS^[1].

W 1952 roku, z rekomendacji Rega Parnella, Collins trafił do zespołu Aston Martin, w którym ścigał się samochodami sportowymi. W barwach zespołu wygrał w 1952 roku wyścig 9h Goodwood. Ponadto dwukrotnie był drugi w 24h Le Mans (w 1955 i 1956 roku)^[1].

W 1952 roku, w wieku 20 lat, Collins zadebiutował w Mistrzostwach Świata Formuły 1, rywalizując w zespole HWM, w którym zastąpił Stirlinga Mossa^[2]. Najlepszym rezultatem z okresu startów w HWM było szóste miejsce w Grand Prix Francji 1952. W 1954 roku ścigał się Vanwallem Special w zespole Tony'ego Vandervella, natomiast rok później wystartował w dwóch Grand Prix Maserati 250F. Mimo że nie ukończył żadnego wyścigu, na 1956 rok z rekomendacji Mike'a Hawthorna przeszedł do Scuderia Ferrari, gdzie partnerował Juanowi Manuelowi Fangio^[1].

W pierwszym sezonie z Ferrari Collins wygrał Grand Prix Belgii i Grand Prix Francji, dzięki czemu do ostatniego wyścigu przystępował z szansami na tytuł mistrzowski. W trakcie wyścigu Fangio odpadł wskutek awarii układu kierowniczego, w związku z czym uzyskanie zwycięstwa i najszybszego okrążenia dawało Collinsowi tytuł mistrza świata^[1]. Na 30 okrążeniu Collins awansował na trzecie miejsce^[3]. Tymczasem aby zdobyć tytuł, Fangio musiał przejąć czyjś samochód i ustanowić najszybsze okrążenie. Mimo poleceń zespołu Luigi Musso nie chciał odstąpić swojego pojazdu. Collins na 35 okrążeniu zjechał do boksów na sprawdzenie opon, po czym odstąpił swój samochód Fangio, pozbawiając siebie szansy na tytuł^[1].

Po nieudanym sezonie 1957, w 1958 roku Ferrari wystawiło model Dino 246. Na początku sezonu Collins nie ukończył kilku wyścigów, ale w Wielkiej Brytanii odniósł swoje trzecie zwycięstwo w karierze^[1].

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

3 sierpnia 1958 roku odbywało się Grand Prix Niemiec. Collins prowadził do 10 okrążenia, a następnie liderem został Tony Brooks^[4]. Collins próbował odzyskać prowadzenie i w sekcji Pflanzgarten wjechał za szeroko. Wskutek tego jego Ferrari koziołkowało, a Collins wypadł z samochodu i uderzył w drzewo. Zmarł w szpitalu tego samego dnia wskutek urazów głowy^[1].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

W lutym 1957 roku poślubił aktorkę Louise Cordier. Małżeństwo mieszkało w Monako^[1].

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie
Oznaczenie	Wyjaśnienie
Złoty	Zwycięzca lub mistrzostwo
Srebrny	2. miejsce lub wicemistrzostwo
Brązowy	3. miejsce lub II wicemistrzostwo
Zielony	Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami)
Niebieski	Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu)
Czerwony	Nie zakwalifikował się (NZ)
Czerwony	Nie prekwalifikował się (NPK)
Różowy	Nie ukończył (NU)
Różowy	Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu)
Czarny	Zdyskwalifikowany (DK)
Czarny	Wykluczony (WYK/EX)
Biały	Nie wystartował (NW)
	Kontuzjowany (K/INJ)
	Wyścig odwołany (OD/C)
Bez koloru	Został wycofany (WYC/WD)
	Nie przybył (NP/DNA)
	Nie brał udziału w treningach (NT/DNP)
	Nie został zgłoszony (–)
Pogrubienie	Start z pole position
Kursywa	Najszybsze okrążenie wyścigu
†	Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu.
*	Sezon w trakcie
^1/2/3	Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym
Lista systemów punktacji Formuły 1

Mistrzostwa Świata Formuły 1[edytuj | edytuj kod]

Rok	Zespół	Samochód	Silnik	Wyniki w poszczególnych eliminacjach											Pkt.	Msc.
1952															0	25
1952	HW Motors	HWM 52	Alta	NU	-	NU	6	NU	NW	-	NZ				0	25
1953															0	32
1953	HW Motors	HWM 53	Alta	-	-	8	NU	13	NU	-	-	-			0	32
1954															0	34
1954	G A Vandervell	Vanwall Special	Vanwall	-	-	-	-	NU	-	-	7	NW			0	34
1955															0	NS
	Owen Racing Organisation	Maserati 250F	Maserati	-	-	-	-	-	NU	-
	Officine Alfieri Maserati	Maserati 250F	Maserati	-	-	-	-	-	-	NU
1956															25	3
	Scuderia Ferrari	Ferrari 555	Ferrari	NU	-	-	-	-	-	-	-
	Scuderia Ferrari	Ferrari D50	Ferrari	-	2*	-	1	1	2*	NU*	2*
1957															8	9
	Scuderia Ferrari	Ferrari D50	Ferrari	6*	-	-	-	-	-	-	-
	Scuderia Ferrari	Ferrari 801 F1	Ferrari	-	NU	-	3	4*	3	-	NU
1958															14	5
1958	Scuderia Ferrari	Ferrari Dino 246	Ferrari	NU	3	NU	-	NU	5	1	NU	-	-	-	14	5

* – samochód dzielony

24h Le Mans[edytuj | edytuj kod]

Rok	Zespół	Partnerzy	Samochód	Klasa	Okr.	Msc.	Msc. klas.
1952	Aston Martin Ltd.	Lance Macklin	Aston Martin DB3	S3.0		NU	NU
1953	Aston Martin Ltd.	Reg Parnell	Aston Martin DB3S	S3.0	16	NU	NU
1954	David Brown	Prince Bira	Aston Martin DB3S	S3.0	137	NU	NU
1955	Aston Martin Ltd.	Paul Frère	Aston Martin DB3S	S3.0	302	2	1
1956	David Brown	Stirling Moss	Aston Martin DB3S	S3.0	299	2	1
1957	Scuderia Ferrari	Phil Hill	Ferrari 335 S	S3.0	2	NU	NU
1958	Scuderia Ferrari	Mike Hawthorn	Ferrari 250 TR 58	S3.0	112	NU	NU

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Peter Collins. [w:] 500race.org [on-line]. [dostęp 2017-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-28)]. (ang.).
↑ Martin Williamson: Peter Collins. [w:] espn.co.uk [on-line]. [dostęp 2017-06-16]. (ang.).
↑ Italy 1956 – Lap by lap. [w:] statsf1.com [on-line]. [dostęp 2017-06-16]. (ang.).
↑ Germany 1958 – Lap by lap. [w:] statsf1.com [on-line]. [dostęp 2017-06-16]. (ang.).

[500r-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Peter Collins. [w:] 500race.org [on-line]. [dostęp 2017-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-28)]. (ang.).

[2] Martin Williamson: Peter Collins. [w:] espn.co.uk [on-line]. [dostęp 2017-06-16]. (ang.).

[3] Italy 1956 – Lap by lap. [w:] statsf1.com [on-line]. [dostęp 2017-06-16]. (ang.).

[4] Germany 1958 – Lap by lap. [w:] statsf1.com [on-line]. [dostęp 2017-06-16]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]