Peter Hámor
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | |
| Strona internetowa | |
Peter Hámor (ur. 18 września 1964 w Popradzie) – słowacki alpinista i himalaista.
Dokonania wspinaczkowe[edytuj | edytuj kod]
W 1986 roku zdobył Szczyt Korżeniewskiej w Pamirze, 2 lata później podjął próbę zdobycia Chan Tengri w paśmie Tienszan. Po aksamitnej rewolucji zaczął wspinać się w Alpach, w 1993 roku przeszedł północną ścianę Matterhornu, w 1994 roku Filar Walkera na północnej ścianie Grandes Jorasses, w 1995 roku zaś północną ścianę Eigeru – wszystkich tych przejść dokonał z Pavlem Jackovičem, wyczyn ten określany jest jako Tryptyk Alpejski. W 1996 roku podjął próbę wejścia na Lhotse, dotarł do wysokości 7350 m n.p.m. W 1998 roku uczestniczył w wyprawie na Mount Everest od strony Tybetu. Na wierzchołek wszedł razem z Vladimírem Zboją, korzystając z dodatkowego tlenu, niedługo potem na wierzchołek dostał się Vladimír Plulík, który tlenu nie używał.
W kolejnych latach działalności wspinaczkowej podjął się zdobycia Korony Ziemi i jako pierwszy Słowak zdobył sześć z najwyższych wierzchołków wszystkich kontynentów. W 2000 roku wszedł na Piramidę Carstensza na Nowej Gwinei (Australia i Oceania), w 2001 roku dwukrotnie wszedł na Denali (McKinley), w tym samym roku zdobył Kilimandżaro, w 2002 roku wszedł na Aconcaguę i Elbrus, w 2003 roku zdobył najwyższy wierzchołek Masywu Vinsona i ponownie Aconcaguę. W 2004 roku podjął wyprawę na Annapurnę, gdzie dotarł do wysokości 7300 m n.p.m., jeszcze tego samego roku zdobył po raz trzeci McKinley. W 2006 roku w ramach wyprawy „Tryptyk Himalajski” zdobył Czo Oju, Annapurnę i Broad Peak. W 2007 roku wraz z Dodo Kopoldem i Piotrem Morawskim weszli na Nanga Parbat. Tego samego roku podjęli próbę wejścia na K2, jednak ostatecznie wierzchołek pozostał przez nich niezdobyty. W 2008 roku aklimatyzował się na Ama Dablam, a potem wraz z Morawskim i Pustelnikiem podjęli próbę wejścia na Annapurnę – wierzchołka nie osiągnęli z powodu złych warunków pogodowych. W Karakorum wraz z Morawskim zdobył Gaszerbrum I i Gaszerbrum II.
W 2003 roku ukończył zdobywanie wszystkich szczytów Korony Ziemi. W 2004 roku napisał książkę słow. Koruna Zeme. Tramtária Seven Summits[1]. W 2017 roku ukończył zdobywanie wszystkich szczytów Korony Himalajów i Karakorum.
Zdobyte szczyty ośmiotysięczników[2][3][4][5]
| L.p. | Szczyt (wysokość) | Rok |
|---|---|---|
| 1. | Mount Everest (8848 m) | 1998 |
| 2. | K2 (8611 m) | 2012 |
| 3. | Kanczendzonga (8586 m) | 2012 |
| 4. | Lhotse (8516 m) | 2013 |
| 5. | Makalu (8481 m) | 2011 |
| 6. | Czo Oju (8201 m) | 2006 |
| 7. | Dhaulagiri (8167 m) | 2017 |
| 8. | Manaslu (8156 m) | 2016 |
| 9. | Nanga Parbat (8126 m | 2007 |
| 10. | Annapurna (8091 m) | 2006 (pierwsze wejście słowackie), 2010 |
| 11. | Gaszerbrum I (8068 m) | 2008 |
| 12. | Broad Peak (8051 m) | 2006 (pierwsze wejście słowackie) |
| 13. | Gaszerbrum II (8035 m) | 2008 |
| 14. | Sziszapangma (8027 m) | 2014 |
Zdobyte szczyty Korony Ziemi[6]
| L.p. | Szczyt (wysokość) | Data |
|---|---|---|
| 1. | Mount Everest (8848 m) | 19 maja 1998 |
| 2. | Puncak Jaya (4884 m) | 10 listopada 2000 |
| 3. | Denali (6190 m) | 17 czerwca 2001, 20 czerwca 2001 |
| 4. | Kilimandżaro (5895 m) | 20 grudnia 2001 |
| 5. | Aconcagua (6961 m) | 18 stycznia 2002, 23 stycznia 2002, 25 stycznia 2003 |
| 6. | Elbrus (5642 m) | 6 lipca 2002 |
| 7. | Masyw Vinsona (4892 m) | 3 stycznia 2003 |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Koruna Zeme - Tramtária Seven Summits. [dostęp 2021-07-22]. (słow.).
- ↑ Peter Hámor vystúpil na Kančendžongu. sportnet.sme.sk, 2012-05-17. [dostęp 2021-07-21]. (słow.).
- ↑ Popradčan Peter Hámor vystúpil na osemtisícovku K2. sportnet.sme.sk, 2012-08-01. [dostęp 2021-07-21]. (słow.).
- ↑ FOTO a VIDEO: Krištáľové krídlo 2017 získalo jedenásť osobností SR. TERAZ.sk, 2018-01-22. [dostęp 2021-07-21]. (słow.).
- ↑ Peter Hámor kompletuje Koronę Himalajów. Słowak wchodzi na Dhaulagiri. Wspinanie.pl, 2017-05-15. [dostęp 2021-07-21]. (pol.).
- ↑ Korunu sveta zdolal Peter Hámor ako 74. človek na Zemi. sportnet.sme.sk, 2003-10-11. [dostęp 2021-07-21]. (słow.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Milan Vranka: Horolezectvo na prelome tisícročí. Bratysława: Šport, 2003. ISBN 80-967672-2-4.