Petro Poroszenko

Petro Poroszenko
Petro Poroszenko (2014)
Data i miejsce urodzenia	26 września 1965 Bołgrad
Prezydent Ukrainy
Okres	od 7 czerwca 2014
Przynależność polityczna	Blok Petra Poroszenki
Pierwsza dama	Maryna Poroszenko
Poprzednik	Ołeksandr Turczynow (p.o.)
Minister spraw zagranicznych Ukrainy
Okres	od 9 października 2009 do 11 marca 2010
Przynależność polityczna	Nasza Ukraina
Poprzednik	Wołodymyr Chandohij (p.o.)
Następca	Kostiantyn Hryszczenko
Odznaczenia

Petro Ołeksijowycz Poroszenko, ukr. Петро Олексійович Порошенко (ur. 26 września 1965 w Bołgradzie) – ukraiński polityk i przedsiębiorca, z wykształcenia ekonomista. Minister spraw zagranicznych w latach 2009–2010, minister rozwoju gospodarczego i handlu w 2012. Od 7 czerwca 2014 prezydent Ukrainy.

Życiorys

W 1989 ukończył studia ekonomiczne na Uniwersytecie Kijowskim.

W latach 90. w okresie przemian zajął się działalnością gospodarczą. W 1996 założył przedsiębiorstwo cukiernicze Roshen. Wpływy w branży cukierniczej przyniosły mu przydomek „króla czekolady”. Jest również właścicielem kanału telewizyjnego 5 kanał. Działalność biznesowa przyniosła mu ogromne zyski, dzięki którym stał się jednym z najbogatszych Ukraińców (w 2014 „Forbes” plasował go na 6. miejscu tworzonej przez siebie listy, wyceniając jego aktywa na 1,3 miliarda USD).

W latach 1998, 2002 i 2006 uzyskiwał mandat deputowanego do Rady Najwyższej. Działał w Zjednoczonej Socjaldemokratycznej Partii Ukrainy. Odszedł z niej w 2001, utworzył w oparciu o grupę deputowanych Partię Solidarność, z którą wszedł do Naszej Ukrainy. Był jednym z przywódców pomarańczowej rewolucji, a także jednym z głównych jej sponsorów.

W 2004 objął kierownictwo Rady Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony, ustąpił po kilku miesiącach na skutek konfliktu z ówczesną premier Julią Tymoszenko. W 2005 razem z czołówką Partii Solidarność wstąpił do Ludowego Związku „Nasza Ukraina” (PS formalnie nie została postawiona w stan likwidacji, lecz faktycznie zaprzestała w tym czasie dalszej działalności). Latem 2006 był kandydatem „pomarańczowej” koalicji na stanowisko przewodniczącego Rady Najwyższej, jego kandydatura upadła po przejściu Ołeksandra Moroza na stronę Partii Regionów. W 2007 nie znalazł się na liście wyborczej. W tym samym roku mianowano go przewodniczącym rady Narodowego Banku Ukrainy.

9 października 2009 został ministrem spraw zagranicznych Ukrainy, urząd ten zajmował do 11 marca 2010. Powrócił do rządu 23 marca 2012. W kontrolowanym przez Partię Regionów pierwszym gabinecie Mykoły Azarowa objął stanowisko ministra rozwoju gospodarczego i handlu. W wyborach w 2012 ponownie uzyskał mandat poselski jako kandydat niezależny. Zakończył następnie urzędowanie na stanowisku ministra. W 2013 został jednym ze sponsorów Euromajdanu, które doprowadziły do zmiany władzy w Kijowie.

29 marca 2014 ogłosił, iż zamierza startować w wyborach prezydenckich w 2014. W głosowaniu z 25 maja 2014 zwyciężył w pierwszej turze, otrzymując w niej 54,7% głosów. 7 czerwca 2014 złożył przysięgę w Radzie Najwyższej Ukrainy, rozpoczynając pięcioletnią kadencję prezydenta Ukrainy. 25 sierpnia 2014 zarządził przedterminowe wybory parlamentarne do Rady Najwyższej. W styczniu 2019 oficjalnie ogłosił ubieganie się o reelekcję w wyborach prezydenckich w tym samym roku.

Życie prywatne

W 1984 poślubił Marynę. Ma czwórkę dzieci: synów Ołeksija (ur. 1985) i Mychajła (ur. 2001) oraz córki bliźniaczki Jewheniję i Ołeksandrę (ur. 2000).

Odznaczenia

• Order Za Zasługi II stopnia (1999), III stopnia (1998)
• Order Orła Białego (Polska, 2014)
• Order Republiki (Mołdawia, 2014)

Bibliografia

• Nota biograficzna na stronie novynar.com.ua (ukr.). [dostęp 2012-08-07].
• Nota biograficzna na stronie korrespondent.net (ros.). [dostęp 2012-08-07].