Philippe de Mazerolles

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Philippe de Mazerolles
Ilustracja
Karta z Godzinek (Milan, Biblioteca Trivulziana, Cod. 470)
Data urodzenia

XV wiek

Data i miejsce śmierci

1479
Brugia

Dziedzina sztuki

malarstwo, iluminacja

Epoka

gotyk międzynarodowy

Philippe de Mazerolles (ur. ?, zm. 1479 w Brugii) – francuski malarz i iluminator, działający w latach 1460–1480, utożsamiany czasem z Mistrzem Antoniego Burgundzkiego lub z Mistrzem Fitzwillam[1].

Działalność artystyczna[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze wzmianki na temat Mazerollesa pochodzą z 1454 roku. Został wówczas malarzem nadwornym Karola VII w Paryżu dla którego prawdopodobnie namalował obraz ołtarzowy. W roku 1465/1466 rozpoczął służbę u książąt burgundzkich Filipa Dobrego i Karola Śmiałego; w 1467 otrzymał tytuł malarza nadwornego. W 1467 roku otrzymał zlecenie od władz miejskich Brugii, na dekoracje w tzw. Czarnych godzinkach[a]. Manuskrypt tworzony był od 1465 roku i zawierał oficja Marii Panny i inne modlitwy. Specyfiką tej pracy było jej czarne karty pergaminowe dekorowane złotem i srebrem. W 1466 roku został on ofiarowany hrabiemu Charolais, przyszłemu księciu Karolowi Śmiałemu. Rok później magistrat zakupił dodatkowo biały jedwab na oprawę kodeksu. Philippe de Mazerolles otrzymał za swoje dekoracje wysokie wynagrodzenie w wysokości 420 paryskich liwrów. W 1469 roku został mistrzem gildii w Brugii. Pracował również dla Antoniego, Wielkiego Bastarda Burgundzkiego. W 1475 roku Mazerolles wykonał dla Karola Śmiałego dwadzieścia jeden egzemplarzy jego edyktu, w tym egzemplarz wzorcowy wraz ze skryptem[b]. Główną miniaturę w rękopisie londyńskim przypisuje się Mistrzowi Fitzwilliam 268[2]. W 1479 wykonał dla króla Anglii Edwarda IV dekoracje do rękopisu[3].

Philippe de Mazerolles wzorował się na stylu francuskiego iluminatora Mistrza Bedforda. Pomimo działalności przez większość życia w Brugii pozostał wierny szkole paryskiej i brak w jego pracach wpływów flamandzkich.

Iluminacja z Chroniques Jeana Froissart’a

Przypisywane prace[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Istnieją dwie hipotezy co do identyfikacji manuskryptu: pierwsza, że były to wiedeńskie Czarne godzinki (Codex 1856) zwane również jako Czarny Modlitewnik Galeazza Marii Sforzy; druga mówiła o Godzinkach z nowojorskiego Moran Library (ms. M. 493).
  2. Styl i różny sposób wykonania miniatur oraz styl pisma we wszystkich sześciu zachowanych egzemplarzach wskazuje na kilku autorów iluminacji będących na usługach Mazerollesa.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Elizabeth Morrison, Thomas Kren, Flemish Manuscript Painting in Context J. Paul Getty Museum, 2006 ISBN 978-0-89236-852-5, s. 132.
  2. Ziemba 2008 ↓, s. 239.
  3. Ziemba 2008 ↓, s. 258.
  4. Biblioteka Brytyjska.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Thomas Kren, Scot McKendrick: Illuminating the Renaissance: The Triumph of Flemish Manuscript Painting in Europe. Oxford University Press, 2003. ISBN 978-0892367030.
  • Antoni Ziemba: Sztuka Burgundii i Niderlandów 1380–1500. Sztuka dworu burgundzkiego oraz miast niderlandzkich. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 2008. ISBN 978-83-235-0443-6.