49°45′38″N 22°21′42″E/49,760556 22,361667Piątkowa (powiat przemyski)
| Artykuł | 49°45′38″N 22°21′42″E |
| - błąd | 39 m |
| WD | 49°45'22"N, 22°21'40"E |
| - błąd | 1945 m |
| Odległość | 7 m |
| ||||
| ||||
 Kościół w Piątkowej | ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Województwo |  podkarpackie
| |||
| Powiat | przemyski | |||
| Gmina | Dubiecko | |||
| Sołectwo | Piątkowa | |||
| Wysokość | ok. 400 m n.p.m. | |||
| Liczba ludności (2011) | 305[1][2] | |||
| Strefa numeracyjna | 16 | |||
| Kod pocztowy | 37-740 | |||
| Tablice rejestracyjne | RPR | |||
| SIMC | 0600817 | |||
Położenie na mapie gminy Dubiecko  | ||||
Położenie na mapie Polski  | ||||
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | ||||
Położenie na mapie powiatu przemyskiego  | ||||
| 49°45′38″N 22°21′42″E/49,760556 22,361667
| ||||
Piątkowa – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie przemyskim, w gminie Dubiecko[3][4]. Leży na Pogórzu Przemyskim nad rzeczką Jawornik, prawobrzeżnym dopływem Sanu. Wcześniej znana jako Piątkowa Ruska[5].
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa przemyskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą z 1448 r., kiedy należała do dóbr dubieckich Kmitów. W XVI w. przeszła w ręce Stadnickich a następnie Krasickich. W latach międzywojennych Piątkowa była jedną z największych wsi Pogórza. Działał tu folusz obsługujący całą okolicę i tartak. W 1785 r. wieś liczyła ponad 1000 mieszkańców (830 wyzn. gr.-kat., 173 rz.-kat., 17 żydów). Według spisu z 1921 r. było tu 374 domów i 2118 mieszkańców (1727 wyzn. gr.-kat., 283 rz.-kat. i 108 mojż.).
W połowie XIX wieku właścicielem posiadłości tabularnej Piontkowa był Michał Jordan[6].
Do greckokatolickiej parafii w Piątkowej należała również filialna cerkiew w Żohatynie. W latach 1938-1943 proboszczem greckokatolickiej parafii był ksiądz Wasyl Szewczuk. W latach międzywojennych w zamieszkanym przez Polaków przysiółku Pracówka, położonym w górnym krańcu wsi, wybudowano murowany kościół, identyczny jak w Ropience.
Po II wojnie światowej ukraińscy mieszkańcy zostali przesiedleni do ZSRR na mocy polsko-ukraińskiego porozumienia o wymianie ludności, a w ich miejsce przyjechali polscy osadnicy.
Zabytkowa cerkiew 
Spalony tartak 
Odezwa Komitetu Budowy Kościoła w Piątkowej z 1936 r. ze zbiorów Archiwum Państwowego w Poznaniu
.jpg)
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- Drewniana cerkiew greckokatolicka pw. św. Dymitra. Świątynia w Piątkowej należy do nielicznych na terenie południowo-wschodniej Polski, trójdzielnych cerkwi kopułowych. Cerkiew przeszła gruntowny remont w latach 1958-1961, obecnie nieużytkowana.
- Murowany rzymskokatolicki kościół filialny parafii pw. św. Jana Kantego w Tarnawce,[7], wybudowany w latach 30. XX wieku. Swoją bryłą przypomina bardziej murowaną cerkiew, niż świątynię katolicką. Podobny kościół został wybudowany w tym samym czasie w Ropieńce.
Piątkowa leży na Szlaku Architektury Drewnianej.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wieś Piątkowa w liczbach, [w:] Polska w liczbach [online], polskawliczbach.pl [dostęp 2018-04-08] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. [dostęp 2018-04-08].
- ↑ GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Piątkowa (3), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 66.
- ↑ Skorowidz wszystkich miejscowości położonych w królestwie Galicyi i Lodomeryi jakoteż w wielkim księstwie Krakowskiem i księstwie Bukowińskiem, pod względem politycznej i sądowej organizacyi kraju wraz z dokładnem oznaczeniem parafii, poczt i właścicieli tabularnych, ułożony porządkiem abecadłowym. Lwów: Karol Wild, 1855, s. 160.
- ↑ Parafia na stronie diecezji. [dostęp 2017-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-25)].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Piątkowa (3), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 66.
| Miasto | |
|---|---|
| Wsie | |
| Osady | |
| Integralne części wsi |
|
- ↑ Zasanie 1.) os. dom. do Sielnicy, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 438.