Pięcioksiąg Ashburnhama
Pięcioksiąg Ashburnhama, znany też jako Pięcioksiąg z Tours – iluminowany łaciński manuskrypt z VI/VII wieku, zawierający tekst Pięcioksięgu Mojżeszowego. Jest jednym z najstarszych znanych rękopisów zawierających tekst Starego Testamentu według przekładu Wulgaty. Obecnie przechowywany jest w zbiorach Francuskiej Biblioteki Narodowej w Paryżu (sygnatura MS nouv. acq. lat. 2334).
Manuskrypt zachował się w stanie niekompletnym, brakuje całej Księgi Powtórzonego Prawa i końcowych fragmentów Księgi Liczb, a z pierwotnych prawdopodobnie 65 miniatur przetrwało zaledwie 18. W obecnej postaci liczy 142 kart o wymiarach 371×321 mm[1]. Pochodzenie księgi jest niepewne, jedni badacze wiążą ją z jakimś skryptorium w Italii, inni wskazują na wizygocką Hiszpanię lub północną Afrykę[2]. Większość miniatur zawiera scenki ułożone w dwóch lub trzech rzędach, ilustrujące daną historię starotestamentową. Ilustracje ułożone są chaotycznie i nie wiążą się zazwyczaj z tekstem obok którego zostały umieszczone, co wskazuje iż autorowi chodziło przede wszystkim o wymowę dydaktyczną przedstawionych opowieści.
Na początku XIX wieku manuskrypt znajdował się w bibliotece katedralnej w Tours. Skradziony w 1843 roku, został sprzedany w 1847 roku lordowi Bertramowi Ashburnhamowi[1]. W 1888 roku odkupiła go Biblioteka Narodowa Francji.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Kurt Weitzmann: Late Antique and Early Christian Book Illumination. London: Chatto & Windus, 1977, s. 29. ISBN 0-8076-0831-9.
- ↑ Klára Csapodiné Gárdonyi: Iluminowane kodeksy europejskie. Wrocław: Ossolineum, 1984, s. 15. ISBN 978-83-04-01622-4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- The Grove Encyclopedia of Medieval Art and Architecture. edited by Colum Hourihane. T. 1. Oxford: Oxford University Press, 2012. ISBN 978-0-19-539536-5.