Pieśń (gatunek literacki)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Pieśńgatunek literacki poezji lirycznej, o genezie związanej z obrzędami i muzyką (pieśni ludowe, pieśni średniowieczne), od której stopniowo się uwolnił, stając się samodzielną formą wyrazu.

Pieśń to utwór liryczny podzielony na strofy, zwykle o tematyce poważnej.

Nowożytny kształt pieśni jako wiersza wywodzi się z utworów Horacego i ód greckich. U Horacego stała się samodzielną formą literacką.

W średniowiecznej literaturze pieśni były epickimi utworami narracyjnymi o tematyce historycznej, np. Pieśń o Rolandzie.

Przykładami polskiej pieśni mogą być: Pieśń IX, XIV (księgi wtóre) lub Pieśń V – o spustoszeniu Podola Jana Kochanowskiego.

Pieśń posiada cztery cechy główne: uproszczoną budowę, układ stroficzny, częste refreny i rytmizację.

Podział pieśni ze względu na tematykę[edytuj | edytuj kod]

  • pieśni religijne
  • biesiadne
  • filozoficzne
  • okolicznościowe
  • patriotyczne
  • państwowe
  • miłosne
  • związane z pracą, np. pasterskie
  • chwalebne
  • pochwalne
  • dziękczynne
  • żałobne[1]

Cechy pieśni[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Podlaskie Muzeum Kultury Ludowej, Pogrzebowe pieśni podlaskiej prababki : śpiewnik, Wasilków: Podlaskie Muzeum Kultury Ludowej, 2021, ISBN 978-83-960084-3-5, OCLC 1281248085 [dostęp 2023-02-03].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]