Piechota morska
Piechota morska – w niektórych krajach nazwa oddziałów wojska, wyszkolonych i wyekwipowanych specjalnie do morskich operacji desantowych i walk w rejonach przybrzeżnych, w tym także do szturmu na umocnione pozycje przeciwnika na wybrzeżu (plażach, w portach itd.) i rajdów połączonych ze zorganizowanym wycofaniem. Jednostki te często podporządkowane są organizacyjnie marynarce wojennej, a nie wojskom lądowym; z kolei w USA występują jako czwarty, „dodatkowy” rodzaj sił zbrojnych.
W siłach zbrojnych Polski określenia „piechota morska” używano w odniesieniu do jednostek Marynarki Wojennej. Pierwszą jednostkę tego typu utworzono w 1951 - 3 Batalion Piechoty Morskiej, stacjonujący w Dziwnowie, rozwinięty następnie jako 3 Pułk Piechoty Morskiej. Podlegał on dowódcy Flotylli Środków Desantowych w Świnoujściu. Pułk, po przejściu w podporządkowanie Wojsk Lądowych stał się jednym z komponentów powstałej w roku 1963 7 Łużyckiej Dywizji Desantowej[1] („Niebieskie Berety”), według Adama Kalickiego jednostki dywizji częściowo utraciły charakter piechoty morskiej, będąc jedynie piechotą zmechanizowaną zdolną do korzystania z transportu morskiego[2]. Inaczej rzecz ujmuje Edward Wejner[3] - jeden z dowódców polskich Niebieskich Beretów. Opisując ćwiczenia desantowań na plaże udowadnia, że były to jednostki „morskich komandosów”. Dywizję tę rozformowano w 1989 i odtąd Polska nie posiada jednostek tego rodzaju. Obecnie tradycje dywizji kultywuje 7 Brygada Obrony Wybrzeża, w której jedynie na małą skalę prowadzone są działania z transportem morskim.
Najbardziej znaną formacją tego typu jest Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych (ang. United States Marine Corps, w skrócie Marines). Do najsłynniejszych akcji z udziałem amerykańskiej piechoty morskiej należą bitwy na wyspach Pacyfiku podczas drugiej wojny światowej (m.in. Guadalcanal, Tarawa i Iwo Jima).
Jednostki piechoty morskiej posiadał też ZSRR, a obecnie Rosja, Ukraina, Chiny i Indie.
Historycznie, mianem piechoty morskiej określano żołnierzy umieszczanych na okrętach, których głównym zadaniem była walka wręcz podczas abordażu na pokładzie wrogiego okrętu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Oficjalna (jawna) nazwa - 7 Dywizja Obrony Wybrzeża
- ↑ Adam Kalicki: Desant na huśtawce w: Raport-wto 08/2007
- ↑ Edward Wejner: Wojsko i politycy bez retuszu
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960 : skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.brak strony w książce
- Andrzej Wojtaszak, Kazimierz Kozłowski: Żołnierz polski na Pomorzu Zachodnim X-XX wiek. Materiały z sesji naukowej z 10 listopada 1999 r. Praca zbiorowa. Szczecin: Oddział Edukacji Obywatelskiej, 2001. ISBN 83-86992-76-X.
- Edward Wejner: Wojsko i politycy bez retuszu. Toruń: Adam Marszałek, 2006. ISBN 978-83-7441-420-3.brak strony w książce