Pielgrzym w Dobromilu
Pielgrzym w Dobromilu czyli Nauki wieyskie z dodatkiem powieści – polski zbiór tekstów moralizatorskich adresowanych do chłopstwa autorstwa Izabeli z Flemmingów Czartoryskiej[1].
Książkę po raz pierwszy wydano w 1818 w Warszawie. Zawierała nauki moralne dla chłopów wyłożone w formie anegdot, wierszy i powiastek historycznych, płynących z ust Starego Pielgrzyma. Opowieści te miały charakter patronacki oraz konserwatywny, a ich celem było ugruntowanie w czytelnikach przywiązania do pańszczyzny i stworzenie przeciwwagi dla prądów modernizujących wieś. Dzieło było bardzo popularne na wsi polskiej i do 1861 doczekało się trzynastu wydań, a później jeszcze kolejnych[1].
Na motywach Pielgrzyma w Dobromilu powstał Pielgrzym w Lubopolu Józfa Lompy (1844)[2]. W 1819 Wincenty Lessel napisał na jego motywach śpiewogrę[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Stanisław Lato, U źródeł prasy "dla ludu", w: Irena Turowska-Bar, Polskie czasopisma o wsi i dla wsi, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa, 1963, s.8-9
- ↑ Irena Socha, Piśmiennictwo dla dzieci na Śląsku w XIX wieku. W kręgu obiegu wysokiego, literatury popularnej i folkloru, w: Prace Naukowe Uniwersytetu Śląskiego nr 1727, s.16
- ↑ Stanisław S. Nicieja, Z Dobromila w świat nauki, w: Indeks. Pismo Uniwersytetu Opolskiego, s.35, nr Nr 9–10 (143–144)/2013
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- RCIN (tekst) – dostęp 1.4.2018