Pienik ślinianka
Philaenus spumarius | |||
(Linnaeus, 1758) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Gromada | |||
Rząd | |||
(bez rangi) | piewiki | ||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
pienik ślinianka | ||
Synonimy | |||
|
Pienik ślinianka (Philaenus spumarius) – gatunek pluskwiaka z rodziny pienikowatych. W Polsce pospolity[1].
Morfologia i biologia
[edytuj | edytuj kod]Pluskwiak o ciele owalnym, wydłużonym, długości od 5,8 do 6,7 mm. Ubarwienie tego owada jest bardzo zmienne, od jasnego do ciemnego, może być jednobarwne lub wzorzyste. Głowa o silnie wypukłym, jasnym z ciemnymi, poprzecznymi pasami frontoclypeus. Dwa początkowe człony czułków jasne. Kształt kolców na edeagusie samców zmienia się stopniowo od populacji północno- do południowoeuropejskich[2].
Dorosłe osobniki są słabo widoczne. Larwy są jaskrawozielonego koloru i żyją na różnych roślinach w wydzielinie podobnej do śliny, powstałej na skutek wdmuchiwania powietrza we własne odchody zawierające białko (stąd efekt spienienia). Chroni je ona przed wysychaniem i drapieżnikami[1].
Ten szkodnik upraw występuje licznie na łąkach i w zaroślach krzewiastych, również na brzegach lasów[potrzebny przypis].
Występowanie
[edytuj | edytuj kod]Holarktycznie rozprzestrzeniony, polifagiczny ubikwist. W Polsce najpospolitszy z piewików[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Eisenreich W., Handel A., Zimmer U.: Rozpoznawanie roślin i zwierząt. Praktyczny przewodnik. Warszawa: Elispa Sp. z o.o., 2005, s. 300. ISBN 83-7265-073-X.
- ↑ Walter J. Le Quesne: Handbooks for the identification of British Insects. Vol. II. part 2 (a). Hemiptera. Cicadomorpha (excluding Deltocephalinae and Typhlocybinae). Londyn: Royal Entomological Society of London, 1965, s. 7.
- ↑ Philaenus spumarius. [w:] Biodiversity Map [on-line]. [dostęp 2016-03-10].