Pienik ślinianka
| Philaenus spumarius | |
| (Linnaeus, 1758) | |
.jpg)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| (bez rangi) | piewiki |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
pienik ślinianka |
| Synonimy | |
|
Cicada spumarius Linnaeus, 1758 | |
Pienik ślinianka (Philaenus spumarius) – gatunek pluskwiaka z rodziny pienikowatych.
Pluskwiak o ciele owalnym, wydłużonym, długości od 5,8 do 6,7 mm. Ubarwienie tego owada jest bardzo zmienne, od jasnego do ciemnego, może być jednobarwne lub wzorzyste. Głowa o silnie wypukłym, jasnym z ciemnymi, poprzecznymi pasami frontoclypeus. Dwa początkowe człony czułków jasne. Kształt kolców na edeagusie samców zmienia się stopniowo od populacji północno- do południowoeuropejskich[1]. Dorosłe osobniki są słabo widoczne. Larwy są jaskrawozielonego koloru i żyją na różnych roślinach w wydzielinie podobnej do śliny, powstałej na skutek wdmuchiwania powietrza we własne odchody zawierające białko[2] (stąd efekt spienienia). Chroni je ona przed wysychaniem i drapieżnikami.
Ten szkodnik upraw występuje licznie na łąkach i w zaroślach krzewiastych, również na brzegach lasów[potrzebny przypis].
Holarktycznie rozprzestrzeniony, polifagiczny ubikwist. W Polsce najpospolitszy z piewików[3].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
Larwa pienika w pienistej wydzielinie
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Walter J. Le Quesne: Handbooks for the identification of British Insects. Vol. II. part 2 (a). Hemiptera. Cicadomorpha (excluding Deltocephalinae and Typhlocybinae). Londyn: Royal Entomological Society of London, 1965, s. 7.
- ↑ Eisenreich W., Handel A., Zimmer U.: Rozpoznawanie roślin i zwierząt. Praktyczny przewodnik. Warszawa: Elispa Sp. z o.o., 2005, s. 300. ISBN 83-7265-073-X.
- ↑ Philaenus spumarius. W: Biodiversity Map [on-line]. [dostęp 2016-03-10].