Przejdź do zawartości

Pierwiastkowanie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Pierwiastkowanie – operacja odwrotna względem potęgowania, zdefiniowana m. in. dla liczb rzeczywistych i zespolonych. Przy tym dla liczb rzeczywistych wprowadza się dwa pojęcia: pierwiastka arytmetycznego i pierwiastka algebraicznego.

Pierwiastki pojawiają się np. w definicji średniej geometrycznej, w pierwiastkowym kryterium Cauchy’ego na zbieżność szeregu liczbowego albo w definicji odległości Minkowskiego.

Pierwiastki zespolone z jedynki odgrywają istotną rolę w matematyce wyższej. Duża część teorii Galois skupia się na wskazaniu, które z liczb algebraicznych można przedstawić za pomocą pierwiastków, co prowadzi do twierdzenia Abela-Ruffiniego mówiącego, iż ogólny wielomian stopnia piątego bądź wyższego nie może być rozwiązany za pomocą tzw. pierwiastników, tzn. wyrażeń połączonych działaniami dodawania, odejmowania, mnożenia i dzielenia oraz pierwiastków.

Pierwiastek rzeczywisty arytmetyczny

[edytuj | edytuj kod]

Pierwiastki arytmetyczne definiuje się dla liczb rzeczywistych i w taki sposób, by przypisać liczbom rzeczywistym pierwiastki w sposób wzajemnie jednoznaczny, tj. każdej liczbie rzeczywistej odpowiada dokładnie jeden pierwiastek stopnia -tego, przy czym nie istnieją pierwiastki arytmetyczne dla liczb ujemnych stopnia parzystego, np. pierwiastek drugiego stopnia z -1. Natomiast w dziedzinie liczb zespolonych pierwiastek -tego stopnia z liczby -1 istnieje i ma wartości (por. dalej); w tym przypadku liczba -1 jest traktowana jako liczba zespolona o zerowej części urojonej. Także definiuje się tzw. pierwiastek algebraiczny w dziedzinie liczb rzeczywistych, który może mieć dwie wartości dla tej samej liczby.

Liczby rzeczywiste nieujemne

[edytuj | edytuj kod]
Wykresu funkcji pierwiastka arytmetycznego kwadratowego - funkcja ta jest zdefiniowana jednoznacznie dla liczb nieujemnych i przypisuje pierwiastkowi wartość nieujemną.

Pierwiastkiem arytmetycznym stopnia z liczby rzeczywistej nieujemnej nazywamy taką liczbę rzeczywistą nieujemną , która podniesiona do potęgi daje liczbę , tj.

i zapisuje się w postaci

W ten sposób każdej nieujemnej liczbie rzeczywistej przypisana zostaje jedna nieujemna liczba rzeczywista, będąca jej pierwiastkiem arytmetycznym.

Liczbę nazywamy liczbą podpierwiastkową.

Z definicji wynika, że pierwiastek stopnia z liczby jest pierwiastkiem równania zmiennej przy ustalonej wartości .

Np. - pierwiastek arytmetyczny czwartego stopnia z , gdyż

Uwaga: Jeżeli liczbę 16 będziemy traktować jako liczbę zespoloną (o zerowej części urojonej), to otrzymamy cztery pierwiastki (por. dalej - pierwiastki zespolone).

Liczby rzeczywiste ujemne i pierwiastek stopnia nieparzystego

[edytuj | edytuj kod]
Wykres funkcji sześciennej . Funkcja ta jest rosnąca w całym przedziale liczb rzeczywistych, dlatego każdej liczbie rzeczywistej odpowiada dokładnie jedna liczba będąca jej pierwiastkiem sześciennym. W szczególności pierwiastki z liczb ujemnych są liczbami ujemnymi.

Dla liczb rzeczywistych ujemnych pierwiastek stopnia nieparzystego definiuje się wzorem

gdzie - wartość bezwzględna liczby

Np.

Dla nieparzystych każda liczba rzeczywista ma w ten sposób zdefiniowany pierwiastek rzeczywisty n-tego stopnia.

Nie istnieje zaś rzeczywisty pierwiastek stopnia parzystego z liczby ujemnej, np. Jednak w dziedzinie liczb zespolonych ma aż cztery różne wartości (por. dalej - pierwiastki zespolone).

Symbole pierwiastka arytmetycznego

[edytuj | edytuj kod]

Pierwiastki zapisuje się zwykle za pomocą symbolu (zob. niżej), pierwiastkom stopnia drugiego, trzeciego, czwartego itd. z liczby odpowiadają kolejno symbole itp. (zwyczajowo pomija się w zapisie stopień pierwiastka kwadratowego). Notacja ta nie budzi zastrzeżeń w stosunku do pierwiastków arytmetycznych, niemniej może prowadzić do sprzeczności w przypadku pierwiastków algebraicznych, dla których symbole te nie są jednoznaczne, gdyż istnieje wiele pierwiastków algebraicznych danej liczby (por. niżej).

Pierwiastek kwadratowy, sześcienny i inne

[edytuj | edytuj kod]

Dla pierwiastek arytmetyczny nazywa się pierwiastkiem kwadratowym i oznacza ,  pomijając cyfrę 2, zaś dla nazywa się pierwiastkiem sześciennym i oznacza ; pierwiastki wyższych stopni nazywa się wyłącznie liczbowo, np. „pierwiastek czwartego stopnia”.

Pierwiastkowanie to potęgowanie o ułamkowym wykładniku

[edytuj | edytuj kod]

Obliczanie pierwiastka -tego stopnia jest operacją odwrotną do potęgowania, dlatego pierwiastkowanie można zapisywać jako potęgowanie o wykładniku ułamkowym, tj.

Dowód:

Korzystając z twierdzenia o potędze potęgi mamy:

Z drugiej strony, z definicji pierwiastka wynika, że -ta potęga pierwiastka -tego stopnia musi dać liczbę podpierwiastkową tj.

Porównując obie równości dostajemy dowodzony wzór.

Twierdzenia - pierwiastki rzeczywiste

[edytuj | edytuj kod]
Krzywe wybranych pierwiastków i potęg dla . Przekątna równania jest osią symetrii między każdą krzywą funkcji pierwiastkowej a krzywą jej funkcji odwrotnej.

Jeżeli są nieujemnymi liczbami rzeczywistymi, zaś są dodatnimi liczbami całkowitymi, to:

  • dla
  • gdy to
  • Pierwiastek kwadratowy z liczby naturalnej jest albo liczbą naturalną, albo niewymierną[a]; np. dla liczby naturalnej 2:
  • Im większy stopień pierwiastka z liczby mniejszej od , tym większa jest jego wartość, która zmierza do 1 wraz ze wzrostem stopnia pierwiastka, np.
  • Im większy stopień pierwiastka z liczby wiekszej od , tym mniejsza jest jego wartość, która zmierza do wraz ze wzrostem stopnia pierwiastka, np.
  • Pierwiastki stopni całkowitych z liczb niewymiernych są niewymierne, bo liczba wymierna podniesiona do potęgi o dowolnym wykładniku całkowitym daje liczbę wymierną.

Pierwiastek rzeczywisty algebraiczny

[edytuj | edytuj kod]

Pierwiastkiem algebraicznym stopnia (gdzie ) z liczby rzeczywistej nazywamy taką liczbę rzeczywistą (dodatnią lub ujemną lub równą zero), która podniesiona do potęgi daje liczbę [1], tj.

Pierwiastek algebraiczny z liczb rzeczywistych ujemnych stopnia parzystego nie istnieje, podobnie jak pierwiastek arytmetyczny stopnia parzystego, np. pierwiastek kwadratowy z . Ale istnieje pierwiastek algebraiczny dla dowolnych liczb rzeczywistych stopnia nieparzystego i ma zawsze jedną wartość, np. pierwiastek 3-go stopnia z wynosi . Zaś dla liczb rzeczywistych dodatnich istnieją zawsze dwa pierwiastki algebraiczne stopnia parzystego. Np. dla liczby istnieją dwie takie liczby: oraz , gdyż oraz - obie te liczby nazywamy pierwiastkami kwadratowymi algebraicznymi z liczby .

Operacja znajdowania pierwiastka algebraicznego w dziedzinie liczb rzeczywistych przypisuje więc danej liczbie jedną wartość lub dwie wartości, inaczej niż dla pierwiastka arytmetycznego, który przyjmuje zawsze jedną wartość (oraz - tak jak w przypadku pierwiastka arytmetycznego - wyklucza przypisywanie pierwiastków stopnia parzystego liczbom ujemnym).

Pierwiastek zespolony

[edytuj | edytuj kod]

Df. Pierwiastkiem zespolonym stopnia z liczby zespolonej nazywa się dowolną liczbę spełniającą równość

Każda niezerowa liczba zespolona (w tym liczba rzeczywista, tj. zespolona o zerowej części urojonej) ma różnych zespolonych pierwiastków -tego stopnia.

Tw. Aby wyznaczyć pierwiastki zespolone liczby zespolonej , przedstawia się ją w postaci trygonometrycznej:

gdzie:

- moduł
- argument główny

Wtedy pierwiastki -go stopnia określa wzór de Moivre’a:

gdzie oznacza numer pierwiastka (symbol oznacza tu pierwiastek arytmetyczny).

Pierwiastki 3-go stopnia z liczby na płaszczyźnie zespolonej tworzą wierzchołki 3-kata foremnego.

Interpretacja geometryczna: W interpretacji geometrycznej punkty przedstawiające pierwiastki stopnia liczby zespolonej tworzą wierzchołki -kąta foremnego mającego środek w początku układu współrzędnych, wpisanego w okrąg o promieniu przy czym wektor wodzący wierzchołka o indeksie 0 jest pod katem do osi rzeczywistej układu współrzędnych. Ilustrują to przykłady.

Przykłady

Przykład 1: Pierwiastek kwadratowy z

Dwa pierwiastki zespolone 2-go stopnia dla

Niech będzie dana liczba czysto urojona Liczba ta ma zerową część rzeczywistą, tj. . Mamy więc moduł , argument główny , stąd postać trygonometryczna

Z wzoru Moivre'a mamy pierwiastki 2-go stopnia z

Pierwiastki te są leżą po przeciwnych stronach początku układu współrzędnych.

Przykład 2: Pierwiastki 2-go stopnia z -1

Niech będzie dana liczba W dziedzinie liczb rzeczywistych nie istnieje pierwiastek algebraiczny z liczby ujemnej stopnia parzystego. Jednak w dziedzinie liczb zespolonych liczba -1 jest liczbą o zerowej części urojonej i ma de facto postać . Mamy więc moduł , argument główny , stąd postać trygonometryczna

Z wzoru Moivre'a mamy pierwiastki 2-go stopnia z

W dziedzinie zespolonej istnieją wiec dwa pierwiastki kwadratowe z (Każda liczba zespolona jest punktem na płaszczyźnie, w tym -1, sytuacja jest więc inna, niż w przypadku obliczania pierwiastków w dziedzinie rzeczywistej, gdzie liczby są punktami na prostej).

Trzy pierwiastki zespolone 3-go stopnia dla

Przykład 3: Pierwiastki 3-go stopnia z -1

Aby obliczyć pierwiastki 3-go stopnia korzystamy z postaci trygonometrycznej oraz wzoru Moivre'a:

Przykłady powyższe ilustrują ogólna prawidłowość, iż każda liczba zespolona ma pierwiastków -tego stopnia - w tym liczby zespolone czysto rzeczywiste, które nie mają pierwiastków algebraicznych w dziedzinie liczb rzeczywistych.

Twierdzenia - pierwiastki zespolone. Subtelność funkcji wielowartościowych

[edytuj | edytuj kod]

W dziedzinie pierwiastków zespolonych obowiązują te same twierdzenia, co w dziedzinie liczb rzeczywistych, ale posługiwanie się nimi wymaga uwagi ze względu na wielowartościowość pierwiastków zespolonych. Np. zakładając słuszność twierdzenia otrzymamy

Ale

zaś

- czyli sprzeczność. Sprzeczność wynika stąd, że w obliczeniach nie uwzględniono faktu, iż pierwiastki kwadratowe z liczb oraz w dziedzinie liczb zespolonych mają po dwie wartości:

oraz

Wtedy mamy:

czyli dostajemy dwa wyniki, identyczne jak dla pierwiastka z 1.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Początki symbolu pierwiastka √ są dość niejasne. Niektóre źródła[potrzebny przypis] podają, że symbol został wprowadzony przez Arabów, a po raz pierwszy został on użyty przez Abū al-Hasana ibn Alīego al-Qalasādīego (1421–1486) i został wyprowadzony z arabskiej litery ج, pierwszej litery słowa جذر (dżazr) oznaczającego „korzeń”. Wielu, w tym Leonhard Euler[2] sądziło, że pochodzi on od litery r, pierwszej litery łacińskiego słowa radix (również oznaczającego „korzeń”), które oznacza to samo działanie matematyczne.

Nieużywany w języku polskim termin surd, traktowany niekiedy jako nazwa symbolu √[3], pochodzi z czasów al-Khwārizmīego (ok. 825), który liczby wymierne i niewymierne nazywał odpowiednio „słyszalnymi” i „niesłyszalnymi”. W związku z tym arabskie assam („głuchy, głupi”) oznaczające liczbę niewymierną było później tłumaczone na łacinę jako surdus („głuchoniemy”). Gerard z Cremony (ok. 1150), Fibonacci (1202), a potem Robert Recorde (1551) używali tego terminu w odniesieniu do nierozwiązanych pierwiastków niewymiernych[4].

Symbolu √ użyto po raz pierwszy w druku bez vinculum (poziomej kreski nad liczbami wewnątrz symbolu pierwiastka) w 1525 roku w Die Coss autorstwa niemieckiego matematyka Christoffa Rudolffa. Vinculum wprowadził Kartezjusz w Geometrii (1637) do zaznaczania, jakie wyrażenie algebraiczne podlega pierwiastkowaniu[3].

Stosowana przez Kartezjusza notacja dla pierwiastków stopnia wyższego niż dwa nie przyjęła się (np. Kartezjusz zapisywał jako [b])[3]. Współczesną notację stopnia pierwiastka zaproponował Albert Girard w pracy z 1629 roku; utrwaliła się ona w pierwszej połowie XVIII w.[5]

Typografia

[edytuj | edytuj kod]

Niżej przedstawiono kody znaków symboli pierwiastka. W notacji angielskiej znak pierwiastka występuje bez wiążącej kreski górnej[6].

Znak Nazwa polska[c] Nazwa unikodowa Unikod Encja HTML URL
dec hex name
pierwiastek kwadratowy SQUARE ROOT U+221A √ √ √ %E2%88%9A
pierwiastek sześcienny CUBE ROOT U+221B ∛ ∛ %E2%88%9B
pierwiastek czwartego stopnia FOURTH ROOT U+221C ∜ ∜ %E2%88%9C
kreska wiążąca górna OVERLINE U+203E ‾ ‾ ‾ %E2%80%BE
kreska wiążąca górna dostawna COMBINING OVERLINE U+0305 ̅ ̅ %00%CC%85

W LaTeX-u:

  • pierwiastek zapisywany jest jako \sqrt x;
  • pierwiastek zapisywany jest jako \sqrt[k] x.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Inne:

  1. Dowód nie wprost. Niech dla pewnej liczby naturalnej jej pierwiastek będzie niecałkowitą liczbą wymierną; wówczas i istnieją takie liczby naturalne, które mnożone przez dają liczby naturalne. Najmniejsza z nich (istnieje na mocy zasady dobrego uporządkowania) będzie oznaczana literą niech ponadto która jest mniejszą od Wtedy jest liczbą całkowitą, gdyż wyrazy sumy są iloczynami liczb całkowitych, w ten sposób przeczy minimalności co kończy dowód.
  2. od łac. cube, sześcian; zob. Definicja.
  3. Nazwy polskie zaczerpnięte lub utworzone na podstawie Robert Bringhurst, Elementarz stylu w typografii (Załącznik A), Design Plus, Kraków 2007.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • I. N. Bronsztejn, K. A. Siemiendiajew, Poradnik encyklopedyczny Matematyka, PWN, Warszawa 2019, str. 578-579.
  • T. Trajdos, Matematyka dla inżynierów, PWN, Warszawa 1974, str. 412-416.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Pierwiastek, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-07-28].
  2. Leonhard Euler: Institutiones calculi differentialis. 1755. (łac.).
  3. a b c Kartezjusz: Geometria. Piotr Błaszczyk, Kazimierz Mrówka (tłum., komentarz). Kraków: TAiWPN UNIWERSITAS, 2015, s. 12, 15, 166, 299. ISBN 978-83-242-2759-4.
  4. Earliest Known Uses of Some of the Words of Mathematics. Mathematics Pages by Jeff Miller. [dostęp 2008-11-30].
  5. A.P. Juszkiewicz: Historia matematyki. Matematyka XVII stulecia. T. 2. 1976, s. 46. (pol.).
  6. Oxford Advanced Learner’s Dictionary of Current English. T. 2: L-Z. Warszawa: Oxford University Press/PWN, 1988, s. 737. ISBN 83-01-02448-8.