Piotr Jermakow
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1917–1934 |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy | |
Piotr Zacharowicz Jermakow (ros. Пётр Захарович Ермаков, ur. 1 grudnia?/13 grudnia 1884 w guberni permskiej, zm. 22 maja 1952 w Swierdłowsku) – bolszewik, funkcjonariusz Czeki, jeden ze sprawców mordu na carskiej rodzinie z 1918.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie robotniczej. Po ukończeniu szkoły pracował jako ślusarz w Jekaterynburgu, w 1905 przyłączył się do ruchu rewolucyjnego, w 1906 został członkiem SDPRR. Brał udział w zabójstwach przedstawicieli władz. W 1907 został postawiony przed sądem pod zarzutem zabicia żandarma, jednak został wypuszczony po tym gdy winę na siebie wziął inny bojownik partii bolszewickiej. W latach 1909-1912 za udział w rabunkach przebywał w areszcie i na zesłaniu w Wielsku, po zwolnieniu wrócił do Jekaterynburga. Po rewolucji lutowej 1917 sformował drużynę zajmującą się konfiskatami i przekazywaniem środków komitetowi bolszewickiemu, brał udział w rewolucji październikowej i potem w walce z wojskami atamana Dutowa w guberni orenburskiej, był ranny. W czerwcu 1918 uczestniczył w stłumieniu powstania w Jekaterynburgu i w Niewiansku, osobiście rozstrzeliwując ich uczestników.
W lipcu 1918 brał udział w mordowaniu członków carskiej rodziny; osobiście zabił wówczas cesarzową Aleksandrę i córki Mikołaja II Olgę i Anastazję, a także carską służącą Annę[1]. Później był dowódcą i komisarzem jednostek Armii Czerwonej w wojnie domowej, następnie funkcjonariuszem milicji i ochrony łagrów na Uralu, głównie w okolicach Jekaterynburga. Uczestniczył w rozstrzeliwaniu więźniów. W 1927 został naczelnikiem jednego z uralskich więzień[2]. Pracował w uralskim obwodowym zarządzie miejsc odosobnienia do grudnia 1934, gdy przeszedł na emeryturę.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rozstrzeliwanie ludzi to nie taka prosta sprawa. Fragment książki "Romanowowie" Simona Sebaga Montefiore - Plus Minus - rp.pl [online], www.rp.pl [dostęp 2018-06-07] (pol.).
- ↑ Как сложилась судьба убийц семьи Николая II [online], www.ural.kp.ru [dostęp 2018-01-17] (ros.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- http://www.ural.ru/spec/ency/encyclopaedia-6-692-ermakov-petr-zaharovich.html (ros.)
- Simon Sebag Montefiore, Romanowowie 1613–1918, Warszawa 2016.