Piotr Kaltenberg

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Kaltenberg
Data i miejsce urodzenia

21 lutego 1908
Horyń

Data i miejsce śmierci

1 kwietnia 1983
Warszawa

Zawód, zajęcie

ekonomista

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (od 1941)Krzyż Partyzancki Warszawski Krzyż Powstańczy Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej

Piotr Kaltenberg (ur. 21 lutego 1908 w Horyniu, zm. 1 kwietnia 1983 w Warszawie) – polski ekonomista.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Henryka i Pauliny z domu Berndt[1] (1872–1953)[2]. Starsza siostra - Alicja Henryka po mężu Abczyńska (1900–1982)[2], była sanitariuszką w powstaniu warszawskim, ps. „Ciocia”, „Stasia”[3]. W 1928 ukończył gimnazjum w Równem i wyjechał do Warszawy, gdzie rozpoczął studia w Wyższej Szkole Handlowej. W 1933 obronił pod kierunkiem prof. Ludwika Krzywickiego pracę dyplomową i otrzymał pracę w Ministerstwie Rolnictwa i Refom Rolnych, gdzie wkrótce awansował na radcę ministerialnego.

Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej, a po jej upadku pracując w Społem brał udział w konspiracyjnym nauczaniu ekonomii. Jego słuchaczami byli członkowie Szarych Szeregów oraz działacze Społem. W powstaniu warszawskim walczył jako żołnierz Armii Krajowej, ps. „Luty”, w szeregach Kompanii Rudego, w Baonie Zośka[1]. Brał udział w walkach na Woli i w Śródmieściu, jego oddział przebił się do Śródmieścia przez Ogród Saski, a on sam został wówczas ciężko ranny. Po upadku walk i kapitulacji powstańców dostał się do niewoli (nr jeniecki 299244) i był więziony w Stalagu IV B Zeithaim (podobóz Stalagu IV-B Mühlberg)[1], przez całe powstanie prowadził dziennik, który przetrwał wojnę i został w późniejszych latach opublikowany.

Po zakończeniu wojny powrócił do Warszawy i kontynuował pracę w Społem. Otrzymał i przyjął propozycję pracy w Komitecie Ekonomicznym Rady Ministrów a następnie w departamencie Centralnego Urzędu Planowania. Był współorganizatorem i wicedyrektorem Instytutu Ekonomiki Rolnej, w 1958 został powołany na stanowisko wicedyrektora Najwyższej Izby Kontroli i zajmował je do przejścia w stan spoczynku w 1974. Poza pracą w organach państwowych równolegle zajmował się publicystyką, był autorem felietonów, artykułów prasowych na tematy społeczno-ekonomiczne. Współredagował „Gospodarkę Narodową”, „Spółdzielczy Przegląd Naukowy”, „Życie Nauki” oraz „Życie Szkoły Wyższej”, ponadto należał do zarządu głównego Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego.

Zmarł w Warszawie, spoczywa w grobie rodzinnym na cmentarzu ewangelicko-augsburskim (sektor AL31-1-4)[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Powstańcze Biogramy - Piotr Kaltenberg [online], www.1944.pl [dostęp 2024-01-30] (pol.).
  2. a b c Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie [online], wawamlynarska.grobonet.com [dostęp 2024-01-30].
  3. Alicja Henryka Kaltenberg - Abczyńska [online], Encyklopedia Medyków Powstania Warszawskiego [dostęp 2024-01-30] (ang.).
  4. M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 – Uchwała Rady Państwa z dnia 15 stycznia 1955 r. Nr 0/176 – na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]