Piotr Naimski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Naimski
Ilustracja
Piotr Naimski (2021)
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1951
Warszawa

Zawód, zajęcie

polityk, biochemik, nauczyciel akademicki

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

wiceminister gospodarki (2005–2007), poseł na Sejm VII i VIII kadencji (2011–2019), sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (2015–2022)

Partia

ZChN, ROP, RKN, PiS

Małżeństwo

Małgorzata Naimska

podpis
Odznaczenia
Order Orła Białego Krzyż Wolności i Solidarności Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Zasługi Krzyż Oficerski Orderu „Za Zasługi dla Litwy”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Piotr Aleksander Naimski (ur. 2 lutego 1951 w Warszawie) – polski polityk, biochemik, nauczyciel akademicki, działacz opozycji w okresie PRL, publicysta. W latach 2005–2007 wiceminister gospodarki, poseł na Sejm VII i VIII kadencji, w latach 2015–2022 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i pełnomocnik rządu do spraw strategicznej infrastruktury energetycznej. Kawaler Orderu Orła Białego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i praca naukowa[edytuj | edytuj kod]

W 1968 ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie, następnie studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1981 uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych. W latach 1976–1980 pracował w Instytucie Biochemii i Biofizyki Polskiej Akademii Nauk. Od 1981 do 1984 przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie był pracownikiem naukowym New York University School of Medicine. W latach 1984–1989 zajmował się zastosowaniami metod biochemicznych w diagnostyce medycznej. Od 1996 do 2009 zajmował stanowisko adiunkta w Wyższej Szkole Biznesu – National-Louis University w Nowym Sączu. Był prodziekanem i dziekanem Wydziału Studiów Politycznych na tej uczelni i kierownikiem programu magisterskiego Stosunki Międzynarodowe i Dyplomacja.

Działalność w okresie PRL[edytuj | edytuj kod]

Od 1964 był harcerzem 1 Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”.

W 1975 był uczestnikiem protestów przeciwko zmianom w konstytucji[1]. Po wydarzeniach czerwcowych z 1976 brał udział w organizowaniu pomocy dla represjonowanych robotników Radomia i Ursusa. Należał do założycieli Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”. Blisko współpracował z Antonim Macierewiczem (współdziałali m.in. w „Czarnej Jedynce” oraz w tzw. Gromadzie Włóczęgów, a także w redakcji drugoobiegowego miesięcznika „Głos”). W latach 1980–1981 zasiadał w radzie programowej Ośrodka Badań Społecznych Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”.

W 1981 wyjechał na stypendium naukowe do Nowego Jorku, był współorganizatorem Komitetu Pomocy „Solidarności” w Nowym Jorku. Po powrocie do Warszawy w lipcu 1984 wrócił do redakcji pism „Głos” i „Wiadomości” (wcześniej wydawanych pod nazwą „Wiadomości Dnia”).

Działalność w III RP[edytuj | edytuj kod]

Piotr Naimski (2014)

Pełnił funkcję dyrektora Wydawnictwa „Głos” (1989–1992). Po powołaniu Antoniego Macierewicza na stanowisko ministra spraw wewnętrznych rozpoczął pracę w tym resorcie, od 8 stycznia do 1 lutego 1992 był podsekretarzem stanu MSW, a od 1 lutego do 5 czerwca 1992 szefem Urzędu Ochrony Państwa. Odszedł ze stanowiska po dymisji rządu Jana Olszewskiego.

W latach 1992–1996 był prezesem Klubu Atlantyckiego. Od 1999 do 2001 pełnił funkcję doradcy ds. bezpieczeństwa w gabinecie politycznym premiera Jerzego Buzka.

Działał w Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowym, Ruchu Odbudowy Polski i Ruchu Katolicko-Narodowym. W wyborach parlamentarnych w 1997 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy ROP w województwie krakowskim, otrzymując 10 694 głosy[2].

Od listopada 2005 do listopada 2007 był sekretarzem stanu w Ministerstwie Gospodarki odpowiedzialnym za bezpieczeństwo dostaw surowców energetycznych do Polski. W 2008 został doradcą szefa BBN i członkiem Zespołu ds. Bezpieczeństwa Energetycznego w Kancelarii Prezydenta RP. Po śmierci Lecha Kaczyńskiego zrezygnował z tych funkcji. Później został doradcą w konserwatywnym think tanku New Direction utworzonym w Brukseli przez grupę Europejskich Konserwatystów i Reformatorów.

W wyborach parlamentarnych w 2011 był bezpartyjnym kandydatem do Sejmu z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu nowosądeckim. Uzyskał mandat poselski, otrzymując 5388 głosów[3]. W grudniu 2013 wstąpił do PiS[4]. W 2015 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję (dostał 20 408 głosów)[5]. 23 grudnia 2015 powołany na stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i pełnomocnika rządu do spraw strategicznej infrastruktury energetycznej[6]. W wyborach w 2019 nie został ponownie wybrany do Sejmu, kandydując z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu warszawskim[7]. 20 lipca 2022 został odwołany ze stanowisk rządowych[8].

W 2021 wszedł w skład rady Fundacji Archiwum Jana Olszewskiego[9].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Pochodzi z rodziny frankistów ochrzczonej w katedrze lwowskiej w 1759, co przedstawił w wywiadzie dla „Rzeczpospolitej” przed wyborami parlamentarnymi w 1997[10].

Żonaty z Małgorzatą Naimską[11], ma czworo dzieci.

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Wyniki wyborcze[edytuj | edytuj kod]

Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
1997 Ruch Odbudowy Polski Sejm III kadencji nr 21 10 694 (2,20%)N[2]
2011 Prawo i Sprawiedliwość Sejm VII kadencji nr 14 5388 (1,93%)T[3]
2015 Prawo i Sprawiedliwość Sejm VIII kadencji nr 14 20 408 (6,57%)T[5]
2019 Prawo i Sprawiedliwość Sejm IX kadencji nr 19 5900 (0,43%)N[7]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kryptonim „Gracze”. Służba Bezpieczeństwa wobec Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR” 1976–1981. Łukasz Kamiński, Grzegorz Waligóra (wybór, wstęp i opracowanie). Warszawa: IPN, 2010, s. 61. ISBN 978-83-7629-095-9.
  2. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 1997. [dostęp 2023-01-06].
  3. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2023-01-06].
  4. ↑ Naimski zrobi porządek w sądeckim PiS? Poseł: nic o tym nie wiem. sadeczanin.info, 21 grudnia 2013. [dostęp 2015-11-25].
  5. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2023-01-06].
  6. ↑ Piotr Naimski. kprm.gov.pl. [dostęp 2015-12-23].
  7. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2023-01-06].
  8. ↑ Piotr Naimski odwołany. „Powiedziano mi, że nie nadaję się do współpracy i wszystko blokuję”. tvn24.pl, 20 lipca 2022. [dostęp 2022-07-20].
  9. ↑ Fundacja Archiwum Jana Olszewskiego. rejestr.io. [dostęp 2022-12-02].
  10. ↑ Nowa twarz Platformy. interia.pl, 10 lutego 2008. [dostęp 2015-06-02].
  11. ↑ Dokumenty Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”. Andrzej Jastrzębski (opracowanie). Warszawa-Londyn: Wydawnictwo Naukowe PWN, „Aneks”, 1994, s. 147, 166. ISBN 83-01-11201-8. [dostęp 2022-07-01].
  12. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 września 2022 r. nr rej. 403/2022 o nadaniu orderów (M.P. z 2022 r. poz. 1149).
  13. ↑ Ordery Orła Białego w 46. rocznicę powstania Komitetu Obrony Robotników. prezydent.pl, 23 września 2022. [dostęp 2022-09-23].
  14. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 listopada 2017 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2018 r. poz. 87).
  15. ↑ Uroczystość wręczenia odznaczeń państwowych. ipn.gov.pl, 13 grudnia 2017. [dostęp 2017-12-13].
  16. ↑ Minister Naimski odznaczony przez króla Norwegii. energetyka.defence24.pl, 23 maja 2016. [dostęp 2016-05-25].
  17. ↑ Valstybės apdovanojimai – už nuopelnus Lietuvai. lrp.lt, 6 lipca 2019. [dostęp 2019-07-07]. (lit.).
  18. ↑ Piotr Naimski – Laureat „Gazety Polskiej” za rok 2021. gazetapolska.pl, 2022. [dostęp 2022-04-08].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Szefowie służb specjalnych III Rzeczypospolitej
UOP
WSI
ABW
AW
SWW
SKW
CBA

Godło Polski

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Piotr_Naimski&oldid=71849352”