Piotr Naimski
Piotr Naimski (2014) | |
Data i miejsce urodzenia |
2 lutego 1951 |
---|---|
Zawód, zajęcie |
polityk, biochemik, nauczyciel akademicki |
Alma Mater | |
Stanowisko |
wiceminister gospodarki (2005–2007), poseł na Sejm VII i VIII kadencji (2011–2019), sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (od 2015) |
Partia | |
![]() | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() | |
Strona internetowa |
Piotr Aleksander Naimski (ur. 2 lutego 1951 w Warszawie) – polski polityk, biochemik, nauczyciel akademicki, działacz opozycji w okresie PRL, publicysta.
W latach 2005–2007 wiceminister gospodarki, poseł na Sejm VII i VIII kadencji, od 2015 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i pełnomocnik rządu do spraw strategicznej infrastruktury energetycznej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wykształcenie i praca naukowa[edytuj | edytuj kod]
W 1968 ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie, następnie studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1981 uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych. W latach 1976–1980 pracował w Instytucie Biochemii i Biofizyki Polskiej Akademii Nauk. Od 1981 do 1984 przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie był pracownikiem naukowym New York University School of Medicine. W latach 1984–1989 zajmował się zastosowaniami metod biochemicznych w diagnostyce medycznej. Od 1996 do 2009 zajmował stanowisko adiunkta w Wyższej Szkole Biznesu – National-Louis University w Nowym Sączu. Był prodziekanem i dziekanem Wydziału Studiów Politycznych na tej uczelni i kierownikiem programu magisterskiego Stosunki Międzynarodowe i Dyplomacja.
Działalność w okresie PRL[edytuj | edytuj kod]
Od 1964 był harcerzem 1 Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”.
W 1975 był uczestnikiem protestów przeciwko zmianom w konstytucji[1]. Po wydarzeniach czerwca 1976 brał udział w organizowaniu pomocy dla represjonowanych robotników Radomia i Ursusa. Należał do założycieli Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”. Blisko współpracował z Antonim Macierewiczem (współdziałali m.in. w „Czarnej Jedynce” oraz w tzw. Gromadzie Włóczęgów, a także w redakcji drugoobiegowego miesięcznika „Głos”). W latach 1980–1981 zasiadał w radzie programowej Ośrodka Badań Społecznych Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”.
W 1981 wyjechał na stypendium naukowe do Nowego Jorku, był współorganizatorem Komitetu Pomocy „Solidarności” w Nowym Jorku. Po powrocie do Warszawy w lipcu 1984 wrócił do redakcji pism „Głos” i „Wiadomości” (wcześniej wydawanych pod nazwą „Wiadomości dnia”).
Działalność w III RP[edytuj | edytuj kod]
Pełnił funkcję dyrektora Wydawnictwa „Głos” (1989–1992). Po powołaniu Antoniego Macierewicza na stanowisko ministra spraw wewnętrznych rozpoczął pracę w tym resorcie, od 8 stycznia do 1 lutego 1992 był podsekretarzem stanu MSW, a od 1 lutego do 5 czerwca 1992 szefem Urzędu Ochrony Państwa. Odszedł ze stanowiska po dymisji rządu Jana Olszewskiego.
W latach 1992–1996 był prezesem Klubu Atlantyckiego. Od 1999 do 2001 pełnił funkcję doradcy ds. bezpieczeństwa w gabinecie politycznym premiera Jerzego Buzka.
Działał w Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowym, Ruchu Odbudowy Polski i Ruchu Katolicko-Narodowym. W wyborach parlamentarnych w 1997 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy ROP w województwie krakowskim, otrzymując 10 694 głosy.
Od 23 listopada 2005 do 5 listopada 2007 był sekretarzem stanu w Ministerstwie Gospodarki odpowiedzialnym za bezpieczeństwo dostaw surowców energetycznych do Polski. W 2008 został doradcą szefa BBN i członkiem Zespołu ds. Bezpieczeństwa Energetycznego w Kancelarii Prezydenta RP. Po śmierci Lecha Kaczyńskiego zrezygnował z tych funkcji. Później został doradcą w konserwatywnym think tanku New Direction utworzonym w Brukseli przez grupę Europejskich Konserwatystów i Reformatorów.
W wyborach parlamentarnych w 2011 był bezpartyjnym kandydatem do Sejmu z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu nowosądeckim. Uzyskał mandat poselski, otrzymując 5388 głosów[2]. Na początku grudnia 2013 wstąpił do PiS[3]. W 2015 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję (dostał 20 408 głosów)[4]. 23 grudnia 2015 powołany na stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i pełnomocnika rządu do spraw strategicznej infrastruktury energetycznej[5]. W wyborach w 2019 nie został ponownie wybrany do Sejmu, kandydując z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu warszawskim[6].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Pochodzi z rodziny frankistów ochrzczonej w katedrze lwowskiej w 1759, co przedstawił w wywiadzie dla „Rzeczpospolitej” przed wyborami parlamentarnymi w 1997[7].
Żonaty, ma czworo dzieci.
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Wolności i Solidarności (nadany postanowieniem prezydenta RP Andrzeja Dudy z 22 listopada 2017, wręczony 13 grudnia 2017)[8][9]
- Odznaka Honorowa imienia gen. Stefana Roweckiego „Grota” (2011)
- Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Zasługi (2016)[10]
- Krzyż Oficerski Orderu „Za Zasługi dla Litwy” (2019)[11]
- Człowiek Roku 2021 „Gazety Polskiej”[12]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Łukasz Kamiński, Grzegorz Waligóra (wybór, wstęp i opracowanie), Kryptonim „Gracze”. Służba Bezpieczeństwa wobec Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR” 1976–1981, IPN, Warszawa 2010, s. 61.
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-06-02].
- ↑ Naimski zrobi porządek w sądeckim PiS? Poseł: nic o tym nie wiem. sadeczanin.info, 21 grudnia 2013. [dostęp 2015-11-25].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-27].
- ↑ Piotr Naimski. kprm.gov.pl. [dostęp 2015-12-23].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-15].
- ↑ Nowa twarz Platformy. interia.pl, 10 lutego 2008. [dostęp 2015-06-02].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 listopada 2017 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2018 r. poz. 87).
- ↑ Uroczystość wręczenia odznaczeń państwowych. ipn.gov.pl, 13 grudnia 2017. [dostęp 2017-12-13].
- ↑ Minister Naimski odznaczony przez króla Norwegii. energetyka.defence24.pl, 23 maja 2016. [dostęp 2016-05-25].
- ↑ Valstybės apdovanojimai – už nuopelnus Lietuvai (lit.). lrp.lt, 6 lipca 2019. [dostęp 2019-07-07].
- ↑ Piotr Naimski – Laureat „Gazety Polskiej” za rok 2021. gazetapolska.pl, 2022. [dostęp 2022-04-08].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2015-06-02].
- Dr Piotr Naimski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2015-06-02] .
- Ludzie związani ze szkołą imienia Tadeusza Reytana w Warszawie
- Absolwenci Wydziału Chemii Uniwersytetu Warszawskiego
- Harcerze
- Członkowie i współpracownicy KOR
- Członkowie i współpracownicy Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”
- Harcerze 1. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”
- Ludzie urodzeni w Warszawie
- Ministrowie w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- Odznaczeni Krzyżem Wolności i Solidarności
- Odznaczeni Odznaką Honorową imienia gen. Stefana Roweckiego „Grota”
- Polacy odznaczeni Orderem Zasługi (Norwegia)
- Polacy odznaczeni Orderem „Za Zasługi dla Litwy”
- Politycy Prawa i Sprawiedliwości
- Politycy Ruchu Katolicko-Narodowego
- Politycy Ruchu Odbudowy Polski
- Politycy Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego
- Polscy publicyści
- Szefowie UOP
- Posłowie z okręgu Nowy Sącz
- Uczestnicy protestów przeciwko zmianom w konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej 1975/1976
- Wiceministrowie spraw wewnętrznych III Rzeczypospolitej
- Wykładowcy uczelni w Polsce
- Wykładowcy uczelni w Stanach Zjednoczonych
- Pracownicy Instytutu Biochemii i Biofizyki PAN
- Urodzeni w 1951
- Wiceministrowie gospodarki III Rzeczypospolitej