Pipamperon

Pipamperon
Nazewnictwo
	Inne nazwy i oznaczenia
	floropipamid
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C21H30FN3O2
Masa molowa	375,48 g/mol
	Identyfikacja
Numer CAS	1893-33-0
PubChem	4830
DrugBank	DB09286
SMILES
	Fc1ccc(cc1)C(=O)CCCN3CCC(C(=O)N)(N2CCCCC2)CC3
InChI
	InChI=1S/C21H30FN3O2/c22-18-8-6-17(7-9-18)19(26)5-4-12-24-15-10-21(11-16-24,20(23)27)25-13-2-1-3-14-25/h6-9H,1-5,10-16H2,(H2,23,27)
	InChIKey
	AXKPFOAXAHJUAG-UHFFFAOYSA-N
Niebezpieczeństwa
	Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2016-09-18]
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Na podstawie podanej karty charakterystyki; dichlorowodorek pipamperonu
Uwaga
Zwroty H	H302
Zwroty P	brak zwrotów P
	Klasyfikacja medyczna
ATC	N05AD05
Farmakokinetyka
Działanie	przeciwpsychotyczne
Metabolizm	wątrobowy
Uwagi terapeutyczne
Drogi podawania	doustna
	Multimedia w Wikimedia Commons

Pipamperon – organiczny związek chemiczny, pochodna butyrofenonu, stosowany jako lek przeciwpsychotyczny. Został opracowany przez Janssen Pharmaceutica w 1961 roku.

Mechanizm działania[edytuj | edytuj kod]

Pipamperon jest silnym antagonistą receptorów serotoninergicznych 5-HT_2A i dopaminergicznych D₄. W mniejszym stopniu blokuje inne receptory dopaminergiczne: D₂ i D₃, serotoninergiczne 5-HT_2B, 5-HT_2C, adrenergiczne α₁ i α₂. Nie wykazuje istotnego powinowactwa do receptorów histaminowych ani muskarynowych.

Wskazania[edytuj | edytuj kod]

Pipamperon jest lekiem przeciwpsychotycznym. Prowadzono badania nad potencjalizacją przeciwdepresyjnego działania citalopramu pipamperonem w małej dawce – połączenie pod nazwą PipCit było skuteczniejsze i lepiej tolerowane od samego citalopramu^[1]^[2].

Preparaty[edytuj | edytuj kod]

Pipamperon dostępny jest w niektórych krajach europejskich w postaci preparatów^[3]:

Dipiperon (Janssen) – Belgia, Dania, Francja, Holandia Luksemburg, Niemcy, Szwajcaria
Piperonil (Lusofarmaco) – Włochy

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ A.G. Wade, G.M. Crawford, C.B. Nemeroff, A.F. Schatzberg i inni. Citalopram plus low-dose pipamperone versus citalopram plus placebo in patients with major depressive disorder: an 8-week, double-blind, randomized study on magnitude and timing of clinical response. „Psychological Medicine”. 41 (10), s. 2089–2097, 2011. DOI: 10.1017/S0033291711000158. PMID: 21349239.
↑ R. Kirk. Clinical trials in CNS--SMi’s eighth annual conference. „IDrugs”. 13 (2), s. 66–69, 2010. PMID: 20127552.
↑ Index Nominum 2000: International Drug Directory. Stuttgart: Medpharm Scientific Publishers, 2000, s. 838. ISBN 3-88763-075-0.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[1] A.G. Wade, G.M. Crawford, C.B. Nemeroff, A.F. Schatzberg i inni. Citalopram plus low-dose pipamperone versus citalopram plus placebo in patients with major depressive disorder: an 8-week, double-blind, randomized study on magnitude and timing of clinical response. „Psychological Medicine”. 41 (10), s. 2089–2097, 2011. DOI: 10.1017/S0033291711000158. PMID: 21349239.

[2] R. Kirk. Clinical trials in CNS--SMi’s eighth annual conference. „IDrugs”. 13 (2), s. 66–69, 2010. PMID: 20127552.

[Index-3] Index Nominum 2000: International Drug Directory. Stuttgart: Medpharm Scientific Publishers, 2000, s. 838. ISBN 3-88763-075-0.

[1]

[2]

[3]