Pirenejski pies górski
| Pirenejski pies górski | |
 |
|
| Inne nazwy | fr. chien de montagne des Pyrénées, montagne des Pyrénées, patou, ang. great pyrenees, pyrenean mountain dog, duży pies pirenejski[1] |
| Kraj pochodzenia | Francja |
| Wymiary | |
| Wysokość | 70–80 cm (psy), 65–75 cm (suki) |
| Masa | maks. 55 kg (psy), 45–50 kg (suki) |
| Klasyfikacja | |
| FCI | Grupa II, sekcja 2, wzorzec nr 137[2] |
| AKC | Working |
| ANKC | Grupa 6 – Utility |
| CKC | Grupa 3 – Working |
| KC(UK) | Pastoral |
| NZKC | Utility |
| UKC | Grupa 1 – Guardian Dog |
| Wzorce rasy | |
| FCI • AKC • ANKC • CKC • KC(UK) • NZKC • UKC | |
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
Pirenejski pies górski (fr. chien de montagne des Pyrénées) – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie górskim, wyhodowana w starożytności na terenach obecnej Francji. Użytkowana pierwotnie do strzeżenia owiec, a współcześnie jako pies stróżujący i pies-towarzysz.
Spis treści
Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]
Jest to bardzo stara rasa, używana już przez Basków, którzy zamieszkiwali tereny koło Pirenejów w południowej Francji. W czasie II wojny światowej psy te używane były do ciągnięcia artylerii. Są spokrewnione z innymi, dużymi psami stróżującymi, takimi jak kuvasz, owczarek anatolijski i owczarek podhalański.
Klasyfikacja[edytuj | edytuj kod]
W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.2 – Molosy typu górskiego[3]. Nie podlegają próbom pracy[2].
Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących[4]. Typ dogowaty[5].
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Duży i mocno zbudowany pies, poruszający się bardzo lekko i płynnie.
Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Szata bardzo gęsta, długa i elastyczna. Najdłuższa jest na ogonie i wokół szyi, gdzie może być lekko pofalowana. Dopuszczalne umaszczenia: białe, białe z szarym, bladożółte, wilcze; mogą występować pomarańczowe plamy na głowie, uszach i nasadzie ogona. Ma podwójny wilczy pazur na tylnych łapach, natomiast na kończynach przednich ostrogi występują czasami, także podwójne.
Przypisy
- ↑ Bruce Fogle: Wielka encyklopedia: Psy [Encyclopedia of the dog]. (tłum.) Marcin Gorazdowski. Warszawa: MUZA SA, 1996, s. 259. ISBN 83-7079-672-0.
- ↑ 2,0 2,1 Wzorzec rasy nr 137 (FCI Standard N° 137) (pdf) (pol.), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
- ↑ Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
- ↑ Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 150.
- ↑ Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 93.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998. ISBN 83-7073-122-8.
- Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
|
||||||||
