Pirochlor
 Pirochlor pochodzący z rejonu Czelabińska. | |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny |
(Na,Ca)2Nb2O6(OH,F) |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa |
5–5,5 |
| Przełam |
nierówny |
| Łupliwość |
wyraźna |
| Pokrój kryształu |
oktahedralny, rozsiany, ziarnisty |
| Układ krystalograficzny | |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
Czarna do brązowej, czerwonobrązowa, w kolorze bursztynu, czerwonopomarańczowa |
| Rysa |
biała |
| Połysk |
szklisty do żywicznego |
| Współczynnik załamania |
n = 1,9–2,2 |
Pirochlor – minerał o dużej zawartości niobu. Ruda pirochloru zawiera zazwyczaj co najmniej 0,05% radioaktywnych uranu i toru[1]. Nazwa pochodzi od greckiego słowa πΰρ (pyr) – ogień, i χλωρός (chloros) – zielony, ponieważ minerał ten przy spalaniu często staje się zielony.
Miejscami występowania pirochloru są[2]: Veshnovorgorsk (Obwód czelabiński), Mbeya (Tanzania), hrabstwo El Paso w Kolorado, okolice miejscowości Fredriksvarn[3], Larvik[3] i Brevik w Norwegii; Alnön (Szwecja); dawne hrabstwo Quebec i hrabstwo Hastings w Kanadzie. Po raz pierwszy opisany został w roku 1826[3].
Skład procentowy pirochloru[3]:
- 52,51% – niob (lub 75,12% jako Nb
2O
5) - 30,52% – tlen
- 9,75% – sód (lub 13,14% jako Na2O)
- 5,66% – wapń (lub 7,92% jako CaO)
- 1,34% – fluor
- 0,21% – wodór (lub 1,91% jako H2O)
Może zawierać także tytan, tantal oraz cyrkon[4].
Minerałami współwystępującymi są cyrkon, egiryn, apatyt, perowskit i kolumbit[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ K. Dias da Cunha, M. Santos, F. Zouain, L. Carneiro, G. Pitassi, C. Lima, C. V. Barros Leite, K. C. P. Dália. Dissolution Factors of Ta, Th, and U Oxides Present in Pyrochlore. „Water, Air, & Soil Pollution”. 205 (1–4), s. 251–257, 2009. DOI: 10.1007/s11270-009-0071-3.
- ↑ The Mineral Pyrochlore. galleries.com. [dostęp 2016-10-21]. (ang.).
- ↑ a b c d Pyrochlore Mineral Data. webmineral.com. [dostęp 2016-10-21]. (ang.).
- ↑ a b Pyrochlore. [w:] Mineral Data Publishing [on-line]. webmineral.com, 2005. [dostęp 2016-10-21].