Pistolet maszynowy EMP 44
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy |
1942–1943 |
| Produkcja |
1944 |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
9 mm |
| Nabój | |
| Magazynek |
podwójne 32-nabojowe magazynki wymienne (łącznie 64 naboje) |
| Wymiary | |
| Długość |
720 mm |
| Długość lufy |
250 mm |
| Masa | |
| broni |
3,6 kg (bez magazynków) |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
380 m/s |
| Szybkostrzelność teoretyczna |
500 strz./min |
| Zasięg skuteczny |
150–200 m |
EMP 44 (niem. Erma Maschinenpistole 44) – niemiecki eksperymentalny pistolet maszynowy z okresu II wojny światowej, konstruowany w ramach Primitiv-Waffen-Programm. EMP 44 miał w założeniu zapewnić siłom zbrojnym III Rzeszy prostą i tanią broń, dobrze przystosowaną do produkcji masowej. Nie został jednak przyjęty na wyposażenie, ze względu na zbyt prymitywną konstrukcję[1][2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
W toku wojny sytuacja gospodarcza III Rzeszy stale się pogarszała, a rosnące straty wymagały szybkiego uzupełniania broni. Użytkowane przez Wehrmacht pistolety maszynowe (na przykład MP 40) były bronią dobrej jakości, jednak ich produkcja była kosztowna i jednocześnie bardzo czasochłonna[2]. W tych warunkach powstał program stworzenia broni o znacznie uproszczonej konstrukcji, umożliwiającej szybką i tanią produkcję (Primitiv-Waffen-Programm). W ogłoszonym konkursie na nowy pistolet maszynowy wziął udział między innymi dotychczasowy producent MP 40 – Erma-Werke GmbH, opracowując w 1942 roku pierwszy projekt uproszczonego pistoletu maszynowego[3].
Prototyp składał się z kilku zespawanych ze sobą rur na wzór brytyjskiego Stena, czerpiąc przy tym częściowo inspirację z radzieckiego PPSz-41. Oryginalnym rozwiązaniem było zastosowanie do zasilania broni dwóch połączonych ze sobą 32 nabojowych magazynków z MP 40. Gniazdo magazynka było poszerzone umożliwiając załadowanie zespołu dwóch magazynków, po opróżnieniu pierwszego, zespół przesuwano w bok kontynuując prowadzenie ognia[1]. Prototyp został przedstawiony armii w 1943 roku jednak został odrzucony ze względu na ocenę konstrukcji jako zbyt prymitywnej, uznając za bardziej perspektywiczne przeznaczenie środków na produkcję karabinków automatycznych StG44[3]. Rozwiązanie umożliwiające stosowanie podwójnych magazynków próbowano jeszcze zaadaptować do pistoletów maszynowych MP 40 (w wersji MP 40/I), jednak i w tym przypadku pomysł ostatecznie zarzucono[1].
Pogarszająca się sytuacja militarna i gospodarcza III Rzeszy sprawiła, że do projektu powrócono w 1944 roku, rozpoczynając produkcję seryjną tego pistoletu maszynowego jako EMP 44 (niem. Erma Maschinenpistole 44), jednak została ona niebawem przerwana z powodu postępów Armii Czerwonej. Właściciel zakładów Erma Werke – Berthold Geipel nakazał ewakuację ocalałych egzemplarzy broni z fabryki, samemu opuszczając ją dopiero 12 kwietnia 1945 roku. Nieliczne wyprodukowane egzemplarze EMP 44, najprawdopodobniej miały trafić do jednostek Volkssturmu w Bawarii[3], jednak ich transport został przejęty przez oddziały amerykańskiej 3 Armii. Zdobyczne egzemplarze EMP 44 przetransportowano do Aberdeen Proving Ground, gdzie zostały przeanalizowane przez specjalistów alianckich. Broń uznano za zdatną do użytku, jednak „nie perspektywiczną”, po czym sporządzono jej dokumentację i zmagazynowano[1][2].
W późniejszym okresie przejęte przez amerykanów EMP 44 skierowano do złomowania[2], zachowując tylko jeden egzemplarz (prototyp z 1943 roku o numerze seryjnym 00015), na potrzeby ewentualnych testów. Do 2005 roku znajdował się on w zbiorach United States Army Ordnance Museum, po czym przeniesiono go do Fort Lee w Wirginii, w którym stanowi część niewielkiej wystawy „Subject to Recall: Collecting Intelligence”[1].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Konstrukcja EMP 44 oparta była na zespawanych sobą kilku rurach stalowych. Zasilany był amunicją pistoletową 9 × 19 mm Parabellum z zespołu dwóch połączonych ze sobą 32 nabojowych magazynków z pistoletu maszynowego MP 40. W przedniej części gniazda magazynka zamontowano mechanizm zwalniający oba magazynki jednocześnie. Gniazdo nie było jednak poszerzone na kształt „lejka” jak w MP 40/I co w warunkach ograniczonej widoczności mogło stwarzać problemy w trakcie przeładowania. Mechanizm wewnętrzny w pewnym stopniu wzorowany był na MP 40, jednak zastosowano w nim odmienną konstrukcję iglicy. Lufa zespawana była na stałe z kolbą, posiadała osłonę z czterema otworami i zakończona była hamulcem wylotowym[1].
Chwyt pistoletowy posiadał głęboki otwór od spodu, który najprawdopodobniej mógł służyć do oparcia broni na podstawie w formie pręta. Kolba zakończona była analogicznym pustym w środku prętem skierowanym prostopadle w dół, który można było zdemontować[1].
Celownik mechaniczny składał się z osadzonych wysoko muszki i szczerbinki osłoniętych bocznymi ściankami. Szczerbinka miała formę trzech wycięć w kształcie litery „V”, dostosowanych do danego dystansu (odpowiednio: 100, 200 i 300 metrów)[1].