Pięciostawiańska Kopa
49°11′28″N 20°11′28″E/49,191111 20,191111 Widok z Czerwonej Ławki. Ponad Lodową Granią i Pięciostawiańską Kopą Durny Szczyt | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
2121 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
około sierpnia 1900 r. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°11′28″N 20°11′28″E/49,191111 20,191111
| |
Pięciostawiańska Kopa (słow. Pfinnova kopa, Pfinova kopa, Pfinnovo vyhľadisko, Pfinnov vyhľad, niem. Pfinnkuppe, Pfinn-Aussicht, węg. Pfinn-kilátó[1]) – bula kończąca grzbiet Lodowej Grani oddzielający Dolinę Pięciu Stawów Spiskich od Dolinki Lodowej (dwie odnogi górnej części Doliny Małej Zimnej Wody) w słowackich Tatrach Wysokich. Wznosi się na wysokość 2121 m n.p.m. i od sąsiedniej Pięciostawiańskiej Czuby oddzielona jest Skrajnym Lodowym Przechodem[1]. U wschodnich jej podnóży znajduje się Wielki Staw Spiski[2].
Słowacka nazwa szczytu upamiętnia Jozefa Pfinna – inżyniera kolejnictwa, propagatora turystyki tatrzańskiej, autora kontrowersyjnego pomysłu kolejki zębato-linowej na Rysy na przełomie XIX i XX wieku[3].
Pierwsze wejścia:
- latem: József Déry, być może z towarzyszami, około sierpnia 1900 r.,
- zimą: Jenő Serényi i Zoltán Votisky, 13 kwietnia 1914 r.[1]
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
Stokami Pięciostawiańskiej Kopy prowadzą dwa szlaki turystyczne.
– żółty od Schroniska Téryego na Czerwoną Ławkę, a stamtąd do Schroniska Zbójnickiego w Dolinie Staroleśnej.
- Czas przejścia od schroniska Téryego na Czerwoną Ławkę: 1:30 h
- Czas przejścia z Czerwonej Ławki do Schroniska Zbójnickiego: 1:45 h
– zielony wspólnie z żółtym do rozdroża w Dolince Lodowej, stąd na Lodową Przełęcz. Czas przejścia od schroniska Téryego na Lodową Przełęcz: 1:30 h, ↓ 1:10 h, od rozdroża 45 min, ↓ 35 min[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XVIII. Lodowa Przełęcz – Lodowy Zwornik. Warszawa: Sklep Podróżnika, 1993.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 409. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ Tatry Wysokie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000. Warszawa: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2005/06. ISBN 83-87873-26-8.