Pk2
| ||
 Lokomotywa S101 (Pk2) | ||
| Inne oznaczenia | S101 | |
| Producent | Schwartzkopff, Henschel, BMAG | |
| Lata budowy | 1910–1914 | |
| Układ osi | 2'C | |
| Wymiary | ||
| Masa pustego parowozu | 84,1 t | |
| Masa służbowa | 147,5 t | |
| Długość z tendrem | 20.910 mm | |
| Średnica kół napędnych | 1980 mm | |
| Średnica kół tocznych | 1000 mm | |
| Napęd | ||
| Trakcja | parowa | |
| Typ tendra | T20 (PKP 32D2) | |
| Ciśnienie w kotle | 15 at | |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła | 161,22 m² | |
| Powierzchnia przegrzewacza | 58,5 m² | |
| Powierzchnia rusztu | 3,12 m² | |
| Skok tłoka | 660 mm | |
| Parametry eksploatacyjne | ||
| Maksymalna siła pociągowa | 11000 kG | |
| Prędkość konstrukcyjna | 110 km/h | |
Portal  Transport szynowy
| ||
Pk2 – polskie oznaczenie pruskiego parowozu pospiesznego, produkowanego w latach 1910–1916. Na kolejach pruskich nosił oznaczenie S101, a później w DRG 1710-12. Parowóz występował w dwóch odmianach:
- S101 Bauart 1911 – polskie oznaczenie Pk2 (wersja z 1911 roku),
- S101 Bauart 1914 – polskie oznaczenie Pk2 (wersja z 1914 roku).
Po I wojnie światowej polskie koleje eksploatowały dwadzieścia parowozów tego typu, z czego po połowie stanowiły wersje z 1911 i 1914 roku.
Były one wykorzystywane przede wszystkim do prowadzenia niemieckich pociągów w tranzycie przez Pomorze do Prus Wschodnich. Stacjonowały w parowozowniach Gdańsk Brama Oliwska (Dzg-Odz) oraz Chojnice i Toruń.
Po II Wojnie Światowej na PKP trafiły ponownie parowozy tej serii, jednak tylko 1 sztuka pochodziła z Bauart 1914. Niewiele powojennych parowozów serii Pk2 pochodziło z przedwojennego ilostanu polskich kolei. Ostatni egzemplarz na stanie PKP został skasowany dopiero w 1959 r.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Piwowoński: Parowozy Kolei Polskich. WKiŁ, Warszawa 1978.
- Ingo Hütter, Reimar Holzinger: Die Lokomotiven der PKP 1918–1939. DGEG, Hövelhof 2007, ISBN 978-3-937189-27-7.