Pk2
 Lokomotywa S101 (Pk2) | |
| Inne oznaczenia |
S101 |
|---|---|
| Producent | |
| Lata budowy |
1910–1914 |
| Układ osi |
2'C |
| Wymiary | |
| Masa pustego parowozu |
84,1 t |
| Masa służbowa |
147,5 t |
| Długość z tendrem |
20.910 mm |
| Średnica kół napędnych |
1980 mm |
| Średnica kół tocznych |
1000 mm |
| Napęd | |
| Trakcja |
parowa |
| Typ tendra |
T20 (PKP 32D2) |
| Ciśnienie w kotle |
15 at |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła |
161,22 m² |
| Powierzchnia przegrzewacza |
58,5 m² |
| Powierzchnia rusztu |
3,12 m² |
| Skok tłoka |
660 mm |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Maksymalna siła pociągowa |
11000 kG |
| Prędkość konstrukcyjna |
110 km/h |
Portal  Transport szynowy
| |
Pk2 – polskie oznaczenie pruskiego parowozu pospiesznego, produkowanego w latach 1910–1916. Na kolejach pruskich nosił oznaczenie S101, a później w DRG 1710-12. Parowóz występował w dwóch odmianach:
- S101 Bauart 1911 – polskie oznaczenie Pk2 (wersja z 1911 roku),
- S101 Bauart 1914 – polskie oznaczenie Pk2 (wersja z 1914 roku).
Po I wojnie światowej polskie koleje eksploatowały dwadzieścia parowozów tego typu, z czego po połowie stanowiły wersje z 1911 i 1914 roku.
Były one wykorzystywane przede wszystkim do prowadzenia niemieckich pociągów w tranzycie przez Pomorze do Prus Wschodnich. Stacjonowały w parowozowniach Gdańsk Brama Oliwska (Dzg-Odz) oraz Chojnice i Toruń.
Po II Wojnie Światowej na PKP trafiły ponownie parowozy tej serii, jednak tylko 1 sztuka pochodziła z Bauart 1914. Niewiele powojennych parowozów serii Pk2 pochodziło z przedwojennego ilostanu polskich kolei. Ostatni egzemplarz na stanie PKP został skasowany dopiero w 1959 r.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Piwowoński: Parowozy Kolei Polskich. WKiŁ, Warszawa 1978.
- Ingo Hütter, Reimar Holzinger: Die Lokomotiven der PKP 1918–1939. DGEG, Hövelhof 2007, ISBN 978-3-937189-27-7.