Plantacja sosnowa
Plantacja sosnowa – określenie potoczne, stosowane obecnie w odniesieniu do plantacji nasiennej sosny.
Nazwy tej używano także w stosunku do plantacji drzew szybko rosnących, na których próbowano intensywnie uprawiać sosny. Sosny posadzone na gruncie porolnym początkowo przyrastają bardzo szybko, co jest związane z dużą ilością łatwo przyswajalnego azotu. Mniej więcej po 20-30 latach prowadzenia takiej plantacji w glebie zaczyna brakować potasu. Drzewa stają się bardziej podatne na choroby igieł i pędów (niedostateczne drewnienie i wrażliwość na skokowe zmiany temperatur). W połączeniu z podatnością takiej jednogatunkowej uprawy na choroby i szkodniki powodowało to znaczne ubytki w masie drzew, czyli celu produkcyjnym. Dodatkowo plantacje drzew szybko rosnących wymagają zabiegów pielęgnacyjnych: nawożenia, pryskania itp., co razem ze stratami w drzewostanie znacznie obniżało dochód z takiej plantacji. Dlatego z nich zrezygnowano, a ich pozostałości stały się z czasem specyficznym lasem gospodarczym, nazywanym w terminologii leśnej tak jak inne lite sośniny – monokulturą sosnową.
Podobieństwo niegdyś stosowanej jednogatunkowej uprawy leśnej oraz kolejnych etapów rozwoju drzewostanu jednogatunkowego do plantacji drzew szybko rosnących jest źródłem wielu polemik oraz krytyki gospodarki leśnej prowadzonej przez leśników.