Playtime

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Playtime
Gatunek

komedia filmowa

Rok produkcji

1967

Data premiery

16 grudnia 1967

Kraj produkcji

Francja

Język

francuski

Czas trwania

115 min

Reżyseria

Jacques Tati

Scenariusz

Jacques Lagrange
Jacques Tati

Główne role

Jacques Tati
Barbara Dennek
Rita Maiden

Muzyka

Francis Lemarque

Zdjęcia

Jean Badal
Andréas Winding

Montaż

Gérard Pollicand

Playtime – francuska komedia filmowa z 1967 roku w reżyserii Jacques’a Tatiego, czwarty w jego dorobku i trzeci czyniący głównym bohaterem alter ego reżysera, pana Hulot. Playtime jest zbiorem sekwencji ukazujących odhumanizowaną wersję współczesnego Paryża, w której ludzkość jest na stałe przywiązana do maszyn. Takie tragikomiczne momenty jak „targi sztuki gospodarczej” oraz moment otwarcia restauracji Royal Garden przeplatają się z ledwo zarysowanym wątkiem, w którym przygarbiony pan Hulot z nieodłączną fajką przybywa na lotnisko Orly w Paryżu. Nie udaje mu się jednak załatwić żadnej ze spraw (spotkanie z tajemniczym panem Giffard oraz młodą Amerykanką), w związku z czym po pewnym czasie opuszcza on lotnisko.

Playtime był najdroższą produkcją w karierze Tatiego. Na obrzeżach lasku Vincennes powstały dekoracje imitujące sztuczny, supernowoczesny Paryż, ponieważ Tati nie mógł wyłączyć z ruchu oryginalnego lotniska Orly. W ślad za zdehumanizowaną przestrzenią Paryża poszła postać pana Hulot, który pojawia się w filmie na marginesie, w przeciwieństwie do poprzednich dwóch filmów Tatiego[1]. Jak zauważa jednak Tadeusz Lubelski, najbardziej oczekiwany z filmów Tatiego został całkowicie odrzucony przez publiczność masową, co poskutkowało klęską finansową[2]. Współcześnie jednak część krytyków uznaje Playtime za największe osiągnięcie komika: Roger Ebert pisał, iż film Tatiego, „jak 2001: Odyseja kosmiczna, Blair Witch Project oraz Rosyjska arka, jest jedynym w swoim rodzaju, całkowicie ukończonym, oddzielnym gatunkiem, który wymarł już w momencie swoich narodzin”[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Tadeusz Lubelski, W cieniu Nouvelle Vague. Kino francuskie 1959-1968, [w:] Kino epoki nowofalowej, Tadeusz Lubelski, Iwona Sowińska, Rafał Syska (red.), Kraków: Universitas, 2015, s. 125-126.
  2. Tadeusz Lubelski, W cieniu Nouvelle Vague. Kino francuskie 1959-1968, [w:] Kino epoki nowofalowej, Tadeusz Lubelski, Iwona Sowińska, Rafał Syska (red.), Kraków: Universitas, 2015, s. 125.
  3. Roger Ebert, Playtime Movie Review & Film Summary (1967) [online], www.rogerebert.com, 29 czerwca 2004 [dostęp 2018-06-10] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]