Plazmid NR1
Plazmid NR1 (R100 lub 222[1]) – koniugacyjny plazmid należący do grupy niezgodności IncFII warunkujący oporność na antybiotyki. Odkryty został przez Rintaro Nakaya u bakterii Shigella flexneri 2b w Japonii w latach 50[1]. Plazmid rozprzestrzenia się wśród drobnoustrojów drogą koniugacji; dostrzeżono ponadto rzadkie przypadki przekazywania jedynie części plazmidu. NR1 może występować u bakterii jelitowych takich jak Escherichia, Klebsiella czy Proteus. Wyróżnia się w nim dwa duże rejony, o odmiennej funkcji.
Fragment regulacyjny[edytuj | edytuj kod]
Fragment ten zawiera geny warunkujące i regulujące proces replikacji oraz koniugacji. Zlokalizowane są tu również - na transpozonie - geny oporności na tetracykliny. Jego wielkość to 29 mikrometrów[2].
Fragment oporności[edytuj | edytuj kod]
Fragment zawierający geny determinujące oporność, zwany również fragmentem r (od angielskiego resistant - oporność), występuje pojedynczo i ma wielkość około 8 mikrometrów[2]. U bakterii Proteus mirabilis plazmid zachowuje się nieco inaczej - zaobserwowano amplifikację tego fragmentu (a nie całego plazmidu)[2]. Zwielokrotnienie NR1r zwiększa oporność drobnoustroju, ponieważ transkrybowanych jest więcej białek determinujących oporność.
Drobnoustroje zawierające plazmid NR1 wykazują zwiększoną tolerancję na następujące substancje (względem szczepów dzikich):
- rtęć
- kwas fusydynowy
- spektynomycyna
- chloramfenikol[1]
- streptomycyna
- sulfonamidy
- tetracykliny (na transpozonie)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zdzisław Markiewicz, Bakterie, antybiotyki, lekooporność, Zbigniew Adam Kwiatkowski, Jadwiga Baj, wyd. 1, 1 dodr, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, ISBN 978-83-01-14860-7, OCLC 749802728.
