Szkło akrylowe

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Pleksiglas)
Schemat struktury chemicznej poli(metakrylanu metylu) (C5O2H8)n

Szkło akrylowe, szkło organiczne, potocznie plexiglas, pleksi, metapleks, żargonowo pleksa – przezroczyste tworzywo sztuczne, którego głównym składnikiem jest poli(metakrylan metylu) (PMMA, od ang. poly(methyl methacrylate)). Niektóre rodzaje szkła akrylowego zawierają też pewne ilości innych poliakrylowych polimerów i kopolimerów.

Plexiglas jest nazwą handlową nadaną przez jednego z producentów płyt akrylowych. Nazwy handlowe stosowane przez innych producentów to: Akrylon, Altuglas, Limacryl, Oroglas, P-Plex, PerClax, Perspex, Plexpol, Setacryl.

Właściwości[edytuj | edytuj kod]

Próbka bromu w szklanej ampułce zatopionej w szkle akrylowym

Wybrane właściwości pleksi:

Wada:

  • niewielka twardość – powierzchnia płyt łatwo ulega zarysowaniu, szczególnie widocznemu w przypadku wykończenia na połysk

Rodzaje płyt według sposobu otrzymywania[edytuj | edytuj kod]

Poli(metakrylan metylu) częściowo przegrzany podczas polimeryzacji
Poli(metakrylan metylu) całkowicie przegrzany podczas polimeryzacji

Otrzymywanie[edytuj | edytuj kod]

Polimetakrylan metylu otrzymuje się w wyniku polimeryzacji rodnikowej (produktem jest polimer ataktyczny, bezpostaciowy) lub anionowej (polimery krystaliczne: izotaktyczne i syndiotaktyczne)[2].

Kształtki i płyty ze szkła akrylowego można otrzymywać na dwa sposoby:

  • z gotowego granulatu polimerowego w wyniku obróbki termoplastycznej (na przykład wtrysku)
  • przez wytłaczanie przez ustnik (profile)
  • bezpośrednio z monomerumetakrylanu metylu – który jest poddawany rodnikowej polimeryzacji w bloku, w dobrze chłodzonych formach; ze względu na silnie egzotermiczny przebieg tej polimeryzacji można tą metodą otrzymywać bloki, pręty i płyty materiału o grubości do 300 mm.

Zastosowania[edytuj | edytuj kod]


Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g Płyty plexi (PMMA) [online], www.plexi-heko.pl [zarchiwizowane z adresu 2016-05-29].
  2. J.D. Roberts, M.C. Caserio: Chemia organiczna. Warszawa: PWN, 1969, s. 1101.